Reis'in kardeşi

41. Bölüm/2

Bölüm şarkısı; Toygar ışıklı-anlatamam

******

Gözlerimi etrafta dolaştırırken kızımın olduğu salıncağı bir kez daha ittim. Gülüyor hatta kahkaha atıyordu sallanırken.

Dayısı onu parka getirmişti. Ondan mutlusu yoktu tabi ki. Ama korkuyordum. Etrafta bir tanıdık bizi görürse. Mahallede hemen yayılırdı. Beni gördüğünden çok kızımın kim olduğuyla ilgilenirlerdi.

"Annii şundan kaymak istiyoyum."Diye tatlı tatlı konuşup, kaydırakları gösteren kızımın bindiği salıncaktaki korumayı kaldırıp kızımı indirdim. Hızla koşup kaydıraklara doğru gitti.

Gediz abim yanıma gelirken elini omzuma koydu. Abime döndüm sıkıntılı bi yüz ifadesi ile.

"Fazla kasmasan mı? " dedi çatık kaşları ile.

"Ama abi ne yapayım? Birisi bizi görürse-"

"Görsünler." Dedi abim keskin bi ses tonu ile. "Herkes ne düşünürse düşünsün. Bu senin hayatın senin kararın kızım. Senin küçük bi kızın var. Herkesin dediklerini düşüneceğine kızına odaklan. Kim ne derse desin umursama."

Abimin sözlerini başımı sallayarak onayladım. Belki de fazla kuruntu yapıyordum. Bu durum ben benim hemde kızımın canını sıkabilirdi.

"Ayrıca" Diyen abime döndü bakışlarım." Ben senin herşeyinde yanında oldum. Her zorluğunda yanındaydım. Urazın bi kızı olduğunu bilmeyen hakkı var. Senin Urazla iletişime geçmenin de çok taraftarı değilim. Gerekirse ben olurum Mila'nın yanında." Diyen abimle bakışlarımı kaçırdım. Haklıydı. Hatta çok haklıydı.

"Uraz benden kızımı almaya çalışırsa ne olacak abi." Dedim durgun bi sesle.

"Almaz Miray. O kadarına izin vermem. En azından bilmeli kızını."

"Abi"dedim derin bi nefesle,"şimdi olmaz. İlerde belki ama şimdi olamaz." Dedim.

" Bu şekilde olmaz ama hem sa-" abim konuşurken kaydırak kısmına dönen bakışlarım kızımı göremeyince büyüdü.

"Mila!"Dedim bağırarak. Hızla etrafta dolanmaya başladım. "Mila! Kızım!"Dedim ağlamaklı sesimle.

Abim hızla yanıma geldi. Abime tutundum. "Abi Mila yok! Kızım yok abi!"Dedim ağlayabilirdim her an.

Abimin etrafta dönen bakışları bir yere sabitlendi. "Abi!" Diye bağıran Gediz abimle bakışlarım hızla onun baktığı yere gitti. Mete abim kucağında kızımla arabasına doğru gidiyordu.

"Abi!" Dedim bağırarak koşmaya başladım. Kızımı götürüyordu. Kızımı benden almış götürüyordu. "Abi yapma!" Dedim koşmaya devam ederken. Ben arabaya varana kadar abim binmiş ve kapıları kilitlemişti. Cama vurmaya başladım. Gediz abimde Mete abimin olduğu tarafa gitmiş konuşmaya Çalışıyordu. Kızım gülerek el çırpıyordu. Bunu oyun sanıyordu.

"Abi yapma! Gözünü seveyim bırak kızımı! Götürme abi! Benden alma kızımı. Götürme o mahalleye."

"Abi yanlış yapıyorsun yapma." Demişti Gediz abim Ama Mete abim ikimizi de dinlemeden arabayla hızla uzaklaştı yanımızdan.

"Hayır! Gitme abi!" Diye bağırdım arkasından ağlayarak. Gediz abim yanıma gelip bana sarıldı. Sarılmasa düşebilirdim her an.

"Abi birşey yap götürmesin o mahalleye. O savaşın içine." Dedim ağlayarak. Gediz abim hızla beni arabasına yönlendirdi.

"Mahalleye gidiyoruz. Mila'yı almaya."Demişti ve araba ile mahalleye yola çıkmıştık.

O mahalleye gidecektik. Çocukluğuma, bir zamanlar koşturduğum, Büyüdüğüm mahalleye gidecektik. Biz savaşın içine yeni yeni çekilmeye gidiyorduk.