LAHAT sila nasa prosesyon para ihatid si Doms sa huling hantungan nito. Lahat puro tanong kung ano ba talaga ang tunay na nangyari. Ni wala din makausap kung sino ang huling nakasama niya. Dahil after that incident kinuha ni Raven ang cellphone ni Doms at dumaan kami sa boarding house ni Corine para kausapin at paniwalaang hindi niya alam ang nangyari.
Isang linggo na ang nakakalipas. Pero sarili pa rin sa aking puso’t isipan ang pangyayari. Pinanatili kong wala akong alam sa insidente pero gabi gabi sa aking pagtulog para akong binabangungot dahil sa konsensya.
Naiwan ako ngayon dito sa classroom. Sinabihan ko ang mga kaklase’t guro ko na hindi ako sasama sa prosesyon. Ang dahilan ko ay masakit ang aking ulo.
Matapos rin ng insidenteng iyon hindi ko na nakita pa si Vanessa. Tama lang, dahil kapag nakita ko pa siya t’yak susunugin ko siya sa impyerno.
Napatayo na lang ako. Gusto ko ng umuwi. Nakakawalang gana kasi ang araw na ito sa akin. Kinuha ko ang bag saka nagsimulang maglakad. Ngunit hindi ko pa lang nararating ang pintuan nakita ko na kung sino ang lalaking nakatayo doon.
Kilala ko siya.
At kinamumuhian ko siya.
“Hi.” Matamlay niyang bati. But I just keep on packing my things and let my feet walk. Hindi ko siya pinansin. Ayoko siyang makita. Iisipin ko ring hindi ko siya kilala.
I barely reached the door at makakalabas na sana sa classroom na iyon ng bigla niyang hinawakan ang kamay ko. I feel a sudden shiver inside my system. So inalis ko agad ang hawak na iyon at tumingin sa kanya ng masama.
“Are you still mad at me?” He asked. Napasmirk naman ako.
“Tinatanong pa ba ‘yan mister? Matapos mo akong gawing pain para makitang patay ang taong mahal na mahal ko.”
Nakita ko ang walang lakas niyang paggalaw. Sino ba talaga ang taong ito. Bukod kay Raven, makapangyarihan din ba siyang bampira? Bakit ba niya ako kilala’t kinukulit?
“Ginawa ko lang naman iyon dahil ayaw kitang masaktan.”
Napatawa ako. A sarcastic laugh.
“Are you dead serious? Ayaw mo akng masaktan? Eh gago ka pala eh. Dahil sa ginawa mo isang malapit sa aking buhay ang nawala. The worst siya lang ang taong makakaintindi sa akin. Unlike all of you. Lahat kayo walang ibang iniisip kundi ang sarili. Selfish and coward.”
Paglalait ko sa mga uri nila. Well seriously, isa na ako sa mga lahi nila and I feel the amusement of being like them because I can do whatever I want. I feel so strong, invulnerable and powerful.
But despite f the beauty being a vampire, there’s still a mess that will definately hate them.
Dahil wala na akong sasabihin at dahil ayoko na ring makita ang kanyang mukha nagsimula na akong maglakad papalayo but suddenly nakaramdam ako ng isang malamig na yakap mula sa taong hindi ko gusto, kinamumuhian at halos saktan na ako ng todo.
A back hug coming from Devin. Napapikit ako.
“Don’t touch nor hug me. Bitiwan mo ako.” Utos ko. Nakayakap lang sya sa akin habang hindi alintanang nasa hallway kami.
“Your blood connected to me. And I feel the safety.” He uttured. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Very cold nakakapangilabot. Hanggang sa nakaramdam ako na andoon pa rin ang presensya niya pero nawala na ang kamay na yumayakap.
Napalingon ako sa likod. Wala na siya.
Hindi ko na siya inisip o hinanap. Nagsimula na akong naglakad at lisanin ang paaralan.
Bumalik ako sa bahay. Wala akong gana para mamasyal ngayon. Matamlay akong pumunta sa kwarto para magpahinga hanggang sa nakita ko si Raven nakatingin sa akin.
Hindi ko siya pinansin. Im too exhausted.
“Please, don’t ignore me.” Bigla niyang bigkas. Napahinto ako at tumingin sa kanya.
“I am not ignoring you.” Bigla kong sabi.
“Pero,” He added but hindi niya ito naipagpatuloy. Hanggang sa hindi ko malamang dahilan ay may lumabas na tanong sa aking bunganga.
“Sino ka ba talaga?” Tanong ko.
Nakatingin lang siya sa akin. Nainip ako at hindi na hinintay ang sagot. Nanghihina ako hindi dahil sa gutom at parang hindikakaiba ang panghihinang ito.
Pagdating ko sa kwarto namalayan kong sumunod sa akin si Raven.
“I’m Raven. A thousand year old vampire. I leave in this world full of agony and happiness. I am the pioneer of our clan but I refused it. Hindi naman nadismaya ang aking ama dahil tama lang ang desisyon niyang hindi ibigay sa akin. I am a ripper back the, but I turned into a goody vamp. Ayokong manakit ng ibang tao, mas pinipili kong mag-alaga. And you’re one of them including Amy.”
Napatingin ako sa kanya. He was telling his story. And I don’t know why I am that interested.
“Raven, sa tingin mo may lunas pa ba para maging isang tao muli ako?” I asked. Naiba ang kanyang expresyon sa mukha.
“Kung meron, edi sana hindi mo na ako harapan ngayon.” Saad niya. Nawalan tuloy ako ng gana. Why am I acting like this? Eh dati curious ako sa anong meron sa kanila ngayong naging tulad nila ako para na akong susuko.
“Why did you ask? Gusto mo bang bumalik sa pagiging tao?”
Tanong niya. I took a long pause bago sagutin.
”Yes,” I took a deep breath.
“No,” I continued.
“I don’t know.” I tell the last answer.
“You are still confused. It is okay, part ‘yan ng process. Magpahinga ka na.” Utos niya sa akin. Pero bago siya umalis I throw the last question.
“Eh ikaw, pinangarap mo bang maging ganito?”
And he just looked me in the eyes.
Author's Note:
Short update! I am planning this story to have Book 2. Pero nalulungkot pa rin ako dahil wala pa itong comments or feedbacks. :(
YOU ARE READING
Midnight Dreams
Vampire"All of us have secrets." For Ara, she believed that Vampires are real. Kahit na minsan ilusyon lamang ito ng mga tao. Hanggang sa gumawa siya ng paraan para mapatunayan na ang kaniyang pinapaniwalaan ay totoo. Hindi siya nabigo, nakakilala s'ya n...
