Όχι.
Η μόνη λέξη που σκεφτόμουν,όσο ο Liam και ο Louis με έπαιρναν μακριά του.
''Πήγαιντε με πίσω!''Φώναξα,ανήμπορη να κάνω κάτι,αφού με είχαν ακόμη δεμένη.
''Alyssa,ηρέμισε!''Είπε αυστηρά ο Liam,αλλά μπορούσες να καταλάβεις την λύπη στον τόνο της φωνής του.
''Όχι.''Είπα κλαίγοντας,αλλά πιο πολύ ακούστηκε σαν ψίθυρος.Συνέχισα να κλαίω,αρνούμενη να πιστέψω αυτό που είδα.''Όχι,όχι.Σε παρακαλώ.Πήγαινε με πίσω,πρέπει να τον δω.''
Κανένας δεν απάντησε και συνέχισαν να κοιτάνε τον δρόμο,δήθεν αδιάφοροι.Ο Louis,δάγκωνε τα χείλη του,ωστέ να μην κλάψει,όπως και ο Liam.Έπρεπε να καταλάβουν πως δεν αστειευόμουν.Έπρεπε να με πάνε πίσω!
Σε όλη την διαδρομή αγνόησαν τα κλάματά μου και τα παρακάλια μου,ως που φτάσαμε σε ένα parking.Δεν το είχα ξαναδεί και φαινόταν ερηπομένο.Προφανώς με έφεραν εδώ για να με ηρεμίσουν προτού με πάνε σπίτι.Μα τίποτα δεν θα με ηρεμούσε.Η ανάμνηση και μόνο...το σώμα του,στην άσφαλτο...ήταν όλα τόσο άσχημα χωρίς την παρουσία του.
O Liam με τράβηξε απαλά,έξω από το αυτοκίνητο.''Γιατί δεν έκανες τίποτα;!Θα μπορούσες να τον σταματήσεις!Θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι!Απλά καθόσουν και κοιτούσες!''Φώναξα κλαίγοντας και τον χτύπησα στο στήθος.
Με άφησε να τον χτυπήσω ακόμη λίγες φορές και έπιασε τους καρπόυς μου.''Alyssa.''Είπε ήρεμα.
''ΌΧΙ!ΔΕΝ...ΔΕΝ ΠΈΘΑΝΕ!''Φώναξα και συνέχισα να κλαίω.
O Louis μιλούσε στο κινητό και ο Liam με αγγάλιασε προσπαθώντας να με ηρεμίσει.Τίποτα δεν είναι εντάξει.Το γεγονός που συνέβη ούτε είκοσι λεπτά πριν,εξακολουθεί να παίζει στο μυαλό μου.
Όχι.
O Harry μου δεν είναι νεκρός.Δεν είναι.Μπορεί να είναι αναίσθητος,αλλά όχι νεκρός.
''O Zayn και ο Niall τον πήγανε στο νοσοκομείο.Δεν ξέρουν που ακριβώς τον χτύπησε η σφαίρα,αλλά το μόνο που βλέπουν είναι αίμα.''Είπε ο Louis και μας πλησίασε.
Το μόνο που έκανα,ήταν να κλάψω περισσότερο.
