Στην κηδεία μου να φορέσετε πράσινο [✓]

Β ΜΕΡΟΣ

Ο (από) χωρισμός

«Αν η Κόλαση ήταν υπαρκτή, θα ήταν η ζωή μου. Φαντάσου να γεννιέσαι και να πεθαίνει η μητέρα σου, να είσαι η αιτία που έφυγε από τη ζωή αυτή η γυναίκα, γιατί αν δεν είχες υπάρξει, εκείνη ακόμη θα βασίλευε κοντά στην οικογένειά σου. Να έχουν απαιτήσεις από εσένα· να είσαι υπάκουο παιδί και να προσέχεις αυτό, εκείνο, τ' άλλο· να κάνεις τα χατίρια ολωνών, γιατί μονάχα έτσι θα αποκτήσεις τον σεβασμό και θα σταματήσουν να σε βλέπουν ως το παράσιτο της οικογένειας. Το καημένο που δεν έπρεπε να γεννηθεί, όπως προανέφερα.

Μην ξεχνάς, μετά μεγαλώνεις, αποκτάς πιο εφηβικές σκέψεις, πιο ενήλικες σκέψεις. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Αποζητάς έρωτα, σεξ, αγάπη, στοργή, δράμα. Αποζητάς τη ζωή και αυτή εσένα, μα όχι με την ίδια χαρά, αλλά με τον ίδιο τρόμο.

Κάτι που έμαθα μετά από τόσες απουσίες είναι πως είναι επίπονες οι καταραμένες. Κάθε καινούρια φορά, κάθε νέο αντίο που πρέπει να ξεστομίσεις είτε άηχα, είτε δυνατά, πονάει. Ίσως και περισσότερο από ότι την προηγούμενη φορά. Και όλοι λένε πως θα περάσει, γιατί η ζωή πάει και έρχεται, οι έρωτες περνάνε με έρωτες και τα δάκρυα στερεύουν.

Μα τα δικά μου ακόμη να στερέψουν για εκείνον και πάει κοντά χρόνος από τότε που τον είδα.

Αν, λοιπόν, η Κόλαση είναι υπαρκτή, τότε είναι σίγουρα η ζωή μου. Γιατί τη φράουλα στα χείλη μου έχω να τη γευτώ έναν χρόνο κοντά, την μυρωδιά από χρυσάνθεμα και κέικ το ίδιο και την αγάπη από την οικογένειά μου από τότε που γεννήθηκα».

[να υπενθυμίσω πως από δω και πέρα θα είναι ένας πολύ βαρύς Χειμώνας για τη Μυρτώ, στην ψυχή. Έξω μπορεί να έχει ήλιους και ουράνια τόξα.

ως το επόμενο κανονικό κεφάλαιο,
αγάπη και λουλούδια και να προσέχετε ✨]