Στην κηδεία μου να φορέσετε πράσινο [✓]

Το ψέμα που ζούμε πονάει περισσότερο από μια αλήθεια που αποκαλύπτεται

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31ο 

«Στη ζωή κάποιου πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις να είσαι. Ή θα 'σαι η βροχή ή θα 'σαι η ομπρέλα.» -Μαλβίνα Κάραλη

Ένας πανικός επικρατούσε, στο μικρό δωμάτιο με το ξύλινο πάτωμα και τους μπεζ τοίχους. Ένας μεγάλος καθρέφτης ήταν κολλημένος στον τοίχο, που κάλυπτε όλη την έκτασή του και γύρω του, ήταν αγκαλιασμένος με εντοιχισμένα λεντ φωτάκια. Ακριβώς μπροστά από αυτόν ήταν ένα μικρό καρεκλάκι, που καθόταν μια απερίγραπτα χαρούμενη κοπέλα, με μαύρα μαλλιά πιασμένα σε έναν περίτεχνο κότσο και τοποθετημένα πάνω του μερικά λουλουδάκια, πιο συγκεκριμένα κίτρινα τριανταφυλλένια μπουμπούκια. Τα μελί μάτια της ήταν βαμμένα ελαφρώς αλλά τονίζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να τους δίνουν την απαραίτητη λάμψη που έπρεπε να δείχνουν πως έχουν μια τέτοια ημέρα. Ούτως ή άλλως, την είχε. Έλαμπε αυτή η γυναίκα από ευτυχία. Τίποτα δε θα μπορούσε να πάει λάθος.

Όλα τα λάθη είχαν διορθωθεί και αυτή η ημέρα έφτασε με ιδιαίτερη ανακούφιση. Ο γάμος αυτός θα ήταν επιτυχία, γιατί το όφειλαν σε δύο παιδιά που παραλίγο να χαθούν.

Η νύφη χαμογελούσε στο είδωλό της μέσα από τον καθρέφτη, στις τρεις κολλητές της και παράνυφες του γάμου της. Η μητέρα της νύφης, εμφανώς συγκινημένη που έφτασε η ώρα να δώσει την κόρη της στο παλικάρι που τόσα χρόνια ήταν μαζί, στεκόταν λίγο πιο πέρα στο δωμάτιο, καθώς μιλούσε με την κομμώτρια και την μακιγιέζ.

Μία ξανθιά παρουσία, που βασικά δεν γνώριζε γιατί βρισκόταν ανάμεσα σε όλες αυτές τις γυναίκες χωρίς καν να έχει την τόση οικειότητα -μονάχα με τις δύο γνωριζόταν προσωπικά-, αλλά έκλεβε τα βλέμματα από όλους. Έμοιαζε διαφορετική. Ανέπνεε πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά, τα γαλανά μάτια της ήταν θαμπά και όχι από το κλάμα. Ο λόγος ήταν άγνωστος. Απλώς έτσι ξύπνησε και δεν υπήρχε κανένα συναίσθημα που θα μπορούσε να αισθανθεί ή να αποτυπωθεί μέσα από αυτές τις δύο μεγάλες τρύπες στο περίπου κέντρο του κεφαλιού της.

Η Μυρτώ πάντα ήταν ικανή να κλέβει τα βλέμματα όλων, ακόμη κι αν γινόταν ο γάμος κάποιου αγνώστου. Έτσι ήταν αυτή η νεαρή. Εκθαμβωτική, σου έκοβε την αναπνοή. Η Γαβριέλλα δεν την έφτανε ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι, κι ας είχε κάνει υπερπροσπάθεια με ένα ακριβό νυφικό κομμένο, ραμμένο και σχεδιασμένο στα μέτρα της.

Στα μάτια της Μυρτούς, όλα φαίνονταν οικεία μα δε τα ένιωθε. Κάτι πήγαινε λάθος, δεν καταλάβαινε όμως τι. Όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Ήταν 1η Αυγούστου, ο γάμος, η επέτειος της μαμάς που έκλεινε 24 χρόνια απουσίας από το πλάι του πατέρα της, η εσκεμμένη αλλαγή διάθεσης εκείνης της ημέρας, για να τη θυμούνται με χαρά και όχι με λύπη. Όλα ήταν πραγματικά στη θέση τους, δεν έλειπε τίποτα.