Στην κηδεία μου να φορέσετε πράσινο [✓]

Σου αρέσουν οι εκπλήξεις;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23ο

«There is difference between
someone telling you
they love you and
them actually
loving you»

Όλη την βδομάδα έτρεχαν οι τρεις φίλοι από σουπερμάρκετ σε σουπερμάρκετ, ζαχαροπλαστείο σε ζαχαροπλαστείο και σε μαγαζιά γενικότερα, για να οργανώσουν στην τελική ένα πάρτι με το πολύ πέντε άτομα. Γιατί η Μυρτώ τρελό κέφι, ερμήνευε κάτι τέτοιο και όχι πενήντα άτομα σε ένα διαμέρισμα με ποτά και μουσική. Γι' αυτό το κανόνισαν πίσω από την πλάτη της αλλιώς.

Πίσω από τη λίστα της εορτάζουσας με τον Μάκη και την Σάρα, την Ράνια, την Στεφανία -ναι κι όμως, ούτε η ίδια η Μυρτώ το περίμενε να την καλέσει- και τους τρεις οικοδεσπότες, κρυβόταν μια τεράστια έκπληξη· ένα πάρτι με λίγα παραπάνω άτομα, φίλους από τα παλιά των δύο κοριτσιών -και με λίγη βοήθεια της Ράνιας- που ήταν πεπεισμένη η Εβελίνα πως της είχαν λείψει της Μυρτούς. Ο Δημήτρης τα είχε συμφωνήσει με τον αδερφό της να ετοιμάσει εκείνος την τούρτα και να μην την αγόραζαν από ένα ζαχαροπλαστείο, μιας και η μικρή του αδερφή λάτρευε το οτιδήποτε έφτιαχνε και αφού ήταν τα γενέθλια της, θα ήταν όμορφη κίνηση σαν δώρο.

Έτσι, όσο η Μυρτώ βρισκόταν στη σχολή της, το ζεύγος μαζί με τον Μάκη έτρεχαν εκείνοι από μαγαζιά σε μαγαζιά, για την προετοιμασία του πάρτι. Είχαν καταλήξει εκείνοι οι τρεις να χαίρονται περισσότερο από ότι η ίδια η που υποτίθεται διοργάνωνε τα γενέθλιά της.

Στην Μυρτώ δεν άρεσαν ιδιαίτερα οι εκπλήξεις· ήταν άνθρωπος που τα οργάνωνε όλα και ήθελε να έχει έναν ρυθμό, ασχέτως αν η ζωή της από πίσω κατέρρεε δραματικά ή απότομα. Ιδίως στα φετινά, ήθελε να τα κάνει όλα μόνη της για να απασχολήσει το μυαλό της από τις εκατομμύρια σκέψεις της. Η Χρυσάνθη δε θα ήταν εδώ, ο Χριστόφορος δε θα εμφάνιζε κανένα σημάδι ζωής και η οικογένειά της είχε διασπαστεί σε στρατόπεδα.

Το μοναδικό πράγμα που θα ήθελε να κάνει στις 24 Ιανουαρίου ήταν να σβήσει ένα μικρό κεκάκι, καθισμένη στον τάφο της γιαγιάς της για να κρατάει η μία στην άλλη συντροφιά. Πολυτέλεια έμοιαζε αυτό στα μάτια της νεαρής κοπέλας και χαμογέλασε αχνά, καθώς αγνάντευε για άλλη μια φορά την θέα από το μικρό μπαλκόνι του 6ου ορόφου. Η Εβελίνα έκατσε δίπλα της παρατηρώντας την χαμογελαστή

«Ξέρω πόσο θα 'θελες να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά πιστεύω και αυτό που ετοιμάζουμε θα είναι τέλειο» έσυρε τα μάτια της πάνω σε εκείνα της φίλης της, προσπαθώντας να κρύψει την πίκρα που εμφανιζόταν στα χείλη της.