▪︎TAMAMLANDI▪︎
MARDİN'DE IMKANSIZ BIR AŞKIN HIKAYESI ...
Şimdi düşünün ya da empati kurun derim..
Bir kadın var ama yaralı, eksik. Tüm sevdiklerini kaybetmiş ve bunun sonucunda herkesin gözünde 'uğursuz' olarak tanımlanmış..
Şimdi de bir adam düşünü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ikinci kesit instagramda olucak!!
"Kızım..." dedi kapı aralığında öylece durarak. Elimdeki resmi kucağıma koyup merakla Perihan Hanıma baktım. Yüzünde gördüğüm mahcubiyetlikle derin nefes aldım.
Ellerini birbirine kavuşturup "müsaitsen gelebilir miyim?" Diye sordu kendi evinde bir misafir gibi izin isteyerek. Hızla başımı olumlu anlamda sallayıp "estağfirullah buyrun!" Deyip toparlanmaya çalışacakken hızla yanıma gelip "yok sen uzan!" Dedi, itiraz etmeyerek yerimde durdum. Yatağın bir köşesine oturup aynı mahçubiyetlikle "ne desem pek bilmiyorum..." deyip derin bir iç çekti. Sesimi çıkarmadan öylece konuşmasını bekledim.
Zorlukla kafasını kaldırıp göz teması kurmaya çalışarak "başta özür dilemek istediğimi bil!" Deyip, hafifçe tebessüm etti.
Konuşmayacağımı anlayınca bu sefer tebessümü soldu "be-ben o gün düşünemedim, tek düşündüğüm oğlumun her an ellerimin arasından gideceğiydi, korktum... hemde çok korktum..." deyip akan yaşını sildi.
Yutkunmaya çalıştım, bende korktum demek istedim ama diyemedim... sustum...
"Zaten Ali'm ölü gibiydi, bir de bu olunca düşünme yetimi kaybettim. Ne seni düşündüm ne de olacakları!" Deyip tekrardan bana baktı. Boğazım kurudu, zorlukla "birazcık da olsa beni de evladın yerine hiç mi koymadın?" Diye sordum, dolan gözlerime nalet ettim. Hızla kafamı olumsuz anlamda sallayıp "herşeyi geri de bırakırım aslında ama şu sorumu cevapla!" Deyip kucağında duran elini tuttum. Utançla başını eğdiğinde gülümsedim hafifçe "Ben seni annem yerine koydum ve bir evlat asla annesine kırılmaz!" Dedim kırgınlıklarımı örtbas ederek.
Yine başını kaldırmadığında yavaşça elimi çektim, tebessümüm soldu anında "ama bir anne de evladını bile bile kırmamalı öyle değil mi?" Diye sorup refleksle elimi karnıma koydum. Burnunu çekip ayağa kalktığında kafamı eğdim. Ayak sesleri ilişti kulağıma, karnımı sıktım...
"Sen çok güçlü bir anne olucaksın evladın da senin kadar güçlü olucak..." dediğinde kafamı kaldırdım.
Kapının önünde öylece duruyordu.
Sadece kafamı salladım. Alt dudağını ıslatıp "ama evladına ilk öğreticeğin şey affetmemek olsun, çünkü affedenler hep yaralanıyor, sen bizi affetme kızım!" Deyip beni koca bir sessizliğe terketti.
Yanağımda hissettiğim ıslaklıkla tebessüm ettim. Kucağımda duran fotoğrafa bir kez daha bakıp "sen annenden daha güçlü olucaksın bebeğim..." deyip kocaman gülümsedim. ....
Kısa bir kesit. Umarımsınırıgeçersiniz ve lütfen eksiksiz geçin.
1 oy hakkınız var ama sınırsız yorum hakkınız var unutmayın!
Sizlerisevdiğimi unutmayın.
Diğer kesit 2 günsonraınstagram hesabımızda!!
•zeynepinhikayeleri_08 •zeynepgvn08 Iki linkte biomda var
