DİLHUN ☑

24. FOTOĞRAF (Part-2)

Hasibe- çok sevdim..

Yeni bölüm INSTAGRAM hesabımızda dileyen istek atıp takip edebilir..
◇zeynepinhikayeleri08
♧zeynepgvn08

SINIR; 100 OY 100 YORUM.
Oy vermek zor değil bunu bilin lütfen, bir şey kaybetmezsiniz sadece bir emeğin hakkını veriyorsunuz bu da çok kötü bir şey değil!!

Keyifli okumalar..
4200 kelime 🤍💦

Bir yanlışlık var;
Sen bu denli güzel,
Ben bu denli sevdalı
olmayacaktık.
Azîz NESIN

Az önce avuçlarımın içinde duran yüzük şimdi onun avuçlarındaydı.

Akmak için sabırsızlanan yaşlarıma mani oldum, şimdi değildi, belki sonra bir köşeye çekilip yorulana kadar ağlardım ama şimdi değil, şimdi ağlayamazdım! Mavilerim titremeden öylece onu izledi.

Bu sefer korkmadım veya heyecanlanmadım, çünkü bu sefer kaybedeceğimi bilmeme rağmen cesur rolü yapıyordum.

Ikimizde öylece susup birbirimize baktık. Sonunda sessizlik yeminini o bozdu.

Kulaklarıma işleyen davudi sesiyle birlikte titredim. Bir insan sesine bile aşık olabilir miydi? Ben aşıktım..

Sesine..
Gülüşüne..
Duruşuna..
Bir zamanlar onun beni sevme ihtimalini bile seviyordum oysaki.

"Hata yapıyorsun!" Dedi bu bir uyarıdan çok tehdit biçimindeydi.

Hafifçe tebessüm ettim. Oysa ki ben en büyük hatayı senin hayatına dahil olmakla yapmıştım. Kendimi sana göstermekle yapmıştım. Keşke..

Keşke beni hiç tanımasaydın diyorum şimdi. Keşke seni yine eskisi gibi uzaktan sevseydim..

Gözlerimi sıkıca yumdum. Çatlayan dudaklarımdan sonunda tek bir kelime çıktı.

Ok misali canımı yaktı oysaki..

"Affet.." dedim. Affetsin beni, ben affedemiyorum kendimi, o affetsin bari.

Bir anda yanağımda hissettiğim baskıyla birlikte ürperdim. Vücudumu yalayıp geçen rüzgâra destek olmak istercesine onun soğuk eli benim yanağımı kavradı. Kapattığım gözlerimi açmadım. Belki korktum hayal görmekten, belki de uzaklaşmaktan..

Baş parmağı usulca yanağımı okşadı,  tüm vücudum titriyordu. Bacaklarımın güçsüzleştiğini hissedebiliyordum. Hiç beklemediğim anda konuştu, ama fısıltıyla konuşuyordu, belki o da benim gibi bu anın bozulmasını istemiyordu..

"Ağlama!" Dedi. O ânâ kadar ağladığımın bile farkında değildim. Gözlerimi açmadan kaşlarımı  çattım. Yanağımda hissetiğim ıslaklıkla birlikte yutkundum. Diğer yanağımı dolduran soğuk el ile birlikte derin nefes aldım.

"Ağlama!" Dedi tekrardan. Şimdi, burda, onun elleri arasında ölsem ya! Çok mu şey istiyordum. Belki kiminizin gözünde  Ölümü düşünecek kadar acizdim. Lâkin öyle değil, çareyi ölümde bulan kişiler aciz değildir, tam tersine ölüme hasret duyan hepinizden daha güçlüdür çünkü o kişi ölümü isteyecek kadar çok şey yaşamıştır ki son çare ölümü diliyordur. Ölüm bir çaresizlik değildir aslında ölüm herşeyin biteceğini bile bile cesaret etmektir. Bende cesaret ediyordum, ama benim isteğim çok farklı ben sevdiğim adamın kollarında ölmek isteyecek kadar cesurdum, kiminize göre ise korkak...