Chapter 45

3.1K 91 3
                                    

Angeline

"WHY did you leave?" He asked, ignoring my question.

Nanatiling blanko ang kaniyang mukha habang parang walang pakialam na nakaupo sa kama ko. Umigting ang kaniyang panga na nagpalunok sa'kin.

Takte. Parang bigla akong nauhaw.

Pinasadahan ko ang kaniyang hitsura at pinigil ang sariling humanga sa kakisigan niyang taglay kahit ang suot lamang ay isang simpleng short at itim na t-shirt.

Of course, no matter what clothes he's in he will always look handsome--no, not just handsome, sexy too. And yeah, he's starting to narrow his gaze at me, making me nervous.

Magsalita ka na kasi Evangeline!

Pero anong isasagot ko?!

"Answer me." His voice went deeper and my stupid mind decided it's time to replay that night in my freakin' head.

Nope. Do. Not. Go. There. Evangeline!

Bago pa siya magsalita muli, nagsalita na ako. "I left because I want to."

Yep. Lame excuse. But can you freakin' blame me when he's looking at me like that?! Like he's about to do some naughty thin--, stop it Evangeline!

Huminga muna ako nang malalim, calming my nerves and clearing my mind because I'm sure as hell that this is going to be a long night.

"Did you really expect me to stay, Percy?" With my question, I saw how his cold mask started to fade.

Without waiting for his answer, I continued. "Did you really expect me to stay after may mangyari sa'tin? Tayo na magpinsan?" My voice quivered while finally voicing out the painful words that kept me up on so many nights.

"Mali yun Percy. I know that it was so far from being right. Pero alam mo ba yung ginawa ko? Kahit alam ko nang magpinsan tayo, nagpadala pa rin ako sa nararamdaman ko. Damn, it was wrong but why do it felt so right Percy? Bakit wala akong makapang pagtutol sa katawan ko habang ginagawa natin yun? Pero mali yun Percy, maling-mali. Fvcking hell, out of all people bakit tayo pa? Bakit naging magpinsan pa tayo at bakit naging anak pa ako ng walang kwentang Arthuro na yan?!"

My voice held an obvious anger but within it, is the hurt that I'm feeling right now. My eyes started to water and I bit my lip to stop myself from sobbing when Percy's face became blank again. I wiped my tears but it started falling again, "I am s-sorry Percy. Anak ako ni Arthuro at magp-pinsan tayo."

I started to feel dread when he refused to meet my eyes.

Is he disgusted by me? Sure he is.

After a few minutes I stilled when he suddenly started talking, still not looking at me. "I know that you're Arthuro's daughter." Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa nang marinig ko ang naging sagot niya.

Naging blanko ang utak ko at gulat akong napatingin sa kaniya.

"W-what?" I whispered breathlessly.

"I know that you're his daughter." Pag-ulit niya.

Parang bulang unti-unting nawala ang sakit na nararamdaman ko at napalitan ito ng hindi ko maipaliwanag na pakiramdam. "K-kailan mo pa nalaman Percy at bakit hindi mo sinabi sa'k-kin?"

Ang Mafia Kong Pasyente (Completed)Where stories live. Discover now