Ultraviolet

54. Ongeduldige blikken

'Nou ik niet', antwoordde ik schuchter. Dat was het laatste dat ik zou doen. Opnieuw leek Valor mijn denkwijze niet te begrijpen, waardoor ze haar blik van mij afwendde.

'Je bent een bijzonder meisje, Maeve', vervolgde ze, waarmee het gesprek stil kwam te liggen.

Nu besefte ik me dat mijn connectie met Valor was vanwege mijn connectie met Ryder. Het was niet alsof ik blind was voor alle blikken die naar Ryder werden geworpen, die hij vaak leek te weigeren. Behalve voor sommige meiden, waaronder Valor. Ze mag hem hebben, dacht ik kreunend. Dan was ik misschien van hem af.

'Hier moet ik zijn', zei Valor kort, toen we bij een grote zaal aankwamen. De muren hadden een lichtgrijze kleur, en de vloer had een zachte, donkergrijze stof. De ruimte was gevuld met enkele attributen: matten, klimwanden, lange palen die tot het plafond kwamen, met stokken die uitstaken. Het vormde een soort groot parcours, met verschillende onderdelen.

Valor drentelde zonder iets te zeggen naar binnen en voegde zich bij een groepje van vier andere leden, ieder met een gebrande blik. Voor de groep stond een brede, man van gemiddelde lengte. Hij had kort zwart haar en een stoppelbaard en zijn armen waren rijkelijk versierd met tatoeages, waaronder die van het Instituut.

'Fijn dat je er ook bent, Valor', sprak de man vooraan. Zijn stem was luid en diep, maar had een begripvolle toon. Valor gaf als antwoord een lichte, gehoorzamende knik. Met mijn voeten in de deurpost, bleef ik toekijken. Iets leek mijn aandacht te trekken naar wat daar gebeurde.

'We waren al een beetje begonnen. Vandaag hervatten we de Emorytraining en richten we ons wat meer op de Jaarlijkse Competitie', legde de man uit en meteen viel het puzzelstukje op zijn plaats.

Emorytraining.

Leden liepen achter mij langs door de gangen heen, waardoor mijn aandacht even wegging en ik het gesprek kwijtraakte. Met wat moeite hervatte mijn gehoor het afluisteren.

'... bosparcours zal voor sommigen van jullie pittig zijn. De een heeft gepaste gaven hiervoor en komt er makkelijk doorheen, en de ander lijkt niks aan zijn/haar gaven te kunnen hebben. Daarom trainen we.'

'Is Mara er vandaag niet bij?', vroeg een slanke jongen met bruine lokken.

'Goed opgelet, Joshua', zei de man. 'Maar Mara is vandaag ziek.'

En op het moment dat Joshua zijn diepbruine ogen verplaatsten naar de ingang, kruisten zijn blik met de mijne. Geschrokken deinsde ik achteruit toen iedereen hun blik op mij leek te vestigen.

'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg de instructeur, waardoor ik stap uit de deurpost zette, naar achteren. Wat was ik ook dom om daar maar te blijven kijken. Dit is niet mijn training. Ik hoor hier niet te zijn.

'Dat is Maeve, ze kijkt alleen toe', sprak Valor voordat ik mijn mond open kon doen. Ze had de aarzeling in mijn blik gezien en gaf me een lichte knipoog.

'Ze is ook een Emory, maar heeft volgens mij nog geen training', ging Valor verder. De instructeur wendde zijn blik van Valor af naar mij toe en liet zijn ogen over mij heen glijden.

'Klopt dat?'. De man stelde de vraag alsof ik zojuist een regel had overtreden, een toon die bij hem leek te horen.

Als antwoord knikte ik. 'Ja, meneer.'

Heel even werd het stil in de zaal, doorbroken door een volgende vraag, richting zijn leerlingen.

'Nu Mara toch ziek is, heeft er iemand bezwaar als Maeve hier een lesje meedoet?', vroeg de man, zijn hoofd gekanteld. Eén voor één liet hij zijn blik over het groepje glijden, waar een jongen met roodbruin haar niet van terug leek te deinzen.