𝐶𝑟𝑦𝑠𝑡𝑎𝑙𝑠

11. Purple

Kiedy Taehyung opowiedział blondynowi o wizycie wysłannika z centrum badawczego w ich domu i dostarczeniu przez niego danych o odkryciu, Jiminowi nie pozostało nic innego jak natychmiastowe wyruszenie w miejsce spotkania. Zgodnie z przekazanymi Kimowi informacjami zabrał ze sobą cieplejsze ubrania, bieliznę oraz inne rzeczy potrzebne do kolejnej wyprawy. Szybko przepakował się z plecaka, który stał się jego nieodłącznym kompanem. Informator pojawił się przy domostwie wieczorem - dzień przed powrotem buntowników, więc minęło kilka dobrych godzin od tamtego momentu. Sama podróż do miasta miała zająć godzinę, a tam wraz z jednym z naukowców dziewiętnastolatek będzie musiał udać się do miejsca znaleziska, co znowu wydłuży czas zbliżenia się Parka do kryształów.

Można by w takim razie zastanowić się – czemu młodzieniec nie posiadał telefonu komórkowego, który był powszechnie dostępnym przedmiotem codziennego użytku? Dzięki temu mógłby natychmiast otrzymywać cenne wiadomości i kontaktować się z konkretnymi osobami. Istniał jednak jeden, ważny powód. W elektronikę, o której była mowa, wbudowywano nadajniki, aby państwo mogło śledzić numery podejrzanych osób, kradzieże tychże przedmiotów, bądź obserwować konkretne jednostki, aby upewnić się o rzetelności ich działań. Dlatego każdy kto należał do komórki rebelii albo wiedział o wmontowanym urządzeniu, odsuwał od siebie możliwość tej wygody.

Park często wyruszał na misje, z których nie zawsze mógł wybronić się podając jako powód wyprawę rekreacyjną. Z drugiej strony, gdyby podjął się wyjazdu na misję, zostawiając telefon w domu i sprawdzono by go, kolejne z rzędu wytłumaczenie o zapomnieniu komórki nie wchodziłoby w grę. Jimin pracował dla rządu, dlatego był pod stałą obserwacją. Z tego właśnie powodu nie zakupił prostokątnego urządzenia. Oczywiście państwo Kim posiadali swoje telefony, a w samym budynku znajdował się dodatkowy – stacjonarny. Blondyn przypuszczał, że w takim razie pośrednik był świeżakiem wysyłanym na najnudniejsze zadania. W innym przypadku nie trudziliby się i po prostu zadzwonili do niego pośrednio.

Przed udaniem się na przystanek, Jimin zapewnił swojego przyjaciela, że wysłucha jego opowieści o tym, co działo się podczas jego nieobecności, gdy tylko wróci oraz przeprosił go, że nie mógł dłużej spędzić z nim czasu. Czarnowłosy nie miał mu tego w ogóle za złe i rozumiał podekscytowanie druha, jednak nie zdołał ukryć smutku w swoich oczach. Odprowadził przyjaciela tylko do bramy, gdyż musiał kontynuować swoją pracę, nie zapominając przy tym, aby po wypuszczeniu blondyna z mocnego uścisku, wręczyć mu czterolistną roślinkę.

***

Młody Park nie liczył na tyle dobrych nowin w niewielkim odstępie czasu. Najpierw udało im zdobyć się niebieski kamień, który mężczyzna powierzył w ręce Hoseoka, aby przygotował kilka ozdób, z czego jedna z nich miała już w najbliższej przyszłości trafić w ręce blondyna. Przebył długą drogę, aby następnie siedzieć niczym na szpilkach w jednej z kilku linii autobusów zmierzających do miasta Samsan.

Podróż dłużyła mu się niemiłosiernie, dlatego docierając pod gmach akademii nie wiedział, gdzie powinien się najpierw wybrać, żeby jak najszybciej spotkać osobę poinformowaną o przybyciu dziewiętnastolatka. Jeszcze przez długi czas biłby się sam ze swoimi myślami, gdyby nie podeszła do niego niewiele niższa od blondyna kobieta o długich włosach w odcieniu mlecznej czekolady.

– Czyżby Park Jimin? – spytała, uśmiechając się przyjaźnie.

– Tak, dokładnie – odpowiedział entuzjastycznie mężczyzna, uradowany, że ktoś go poznał. – Prowadzący Panią wysłał? Gdzie powinienem się udać? Co wiadomo o znalezisku?

Jimin nie mógł ukryć swojego pobudzenia na wizję zobaczenia niezwykłego odkrycia obrzucając przybyłą setką pytań. Najchętniej chciałby przeteleportować się na miejsce, aby nie tracić kolejnych minut.