HardLife.

Deel 45.

He , saai deeltje sorry...🥺 vergeet niet te stemmen en reageren alsjeblieft. Ik waardeer het echt. Goodnight babes       xoxo.

Perspectief Safae:

Ik stap de douche uit en loop richting mijn kleding kast. Ik kies een simpele T-shirt uit en een jeans met gaten. Ik loop richting de spiegel en kijk naar mij armen. Vol littekens en schrammen. Hoe dan? nou ik zal jullie eens vertellen.

Mijn ouders hebben ons op vroege leeftijd verlaten en Samir en ik woonde een tijdje bij mn opa en oma. Toen besloot Samir om de onderwereld in te gaan etc. Dat ging al gauw de verkeerde kant op. Na ongeveer anderhalf jaar hebben we besloten om alleen te gaan wonen.
Niks mis mee zou je denken?

Tot ik in de 4e klaa van Havo kwam. Alles ging slecht. Ik was aan het vechten met iedereen en deed mijn best niet. En als ik werd aangesproken pff dan waren de mensen nog lang niet jarig. Na een tijdje werd ik uit huis geplaatst omdat ze vonden dat Samir niet voor mij kon zorgen. Ik zat een half jaartje in een instelling en het begon weer goed te gaan.
Ik mocht weer Samen wonen met mijn broer en na 4 maanden ging alles fout. Maar ook letterlijk alles.

Ik moest naar een gesloten instelling. Geen contact met Samir en geen contact met de buitenwereld. Alle pijn die ik had en frustraties kon ik niet meer aan. Ik deed of andere pijn of mezelf. Tot ik een oplossing had gevonden.
Ik begon mezelf te snijden. Dat verzachten de pijn. Ik moest vaak richting het ziekenhuis omdat ik mezelf te diep sneed waardoor mij wonden gehecht moesten worden.

Ik zucht en loop naar beneden. Ik maak wat ontbijt voor mezelf en loop richting het station. Na een uur ben ik aangekomen op school en loop ik richting het lokaal waar ik les heb.

16:35- Mijn lessen zijn eindelijk voorbij en ik loop Samen met Khalid loop ik richting het station. Hij slaat een arm om me heen en we praten over ditjes en datjes.

Thuis aangekomen gooi ik mn tas neer op de grond en hoor ik een heftig woord wisseling tussen Amine en Samir. Ah shit here we go again. Denk ik bij mezelf.

"Luister je hebt geluk dat ik van je hou want wollah anders had ik je kanker K.O geslapen gap" hoor ik Amine zeggen.

Amine loopt richting de deur en slaat hem hard dicht. Pff waarom gaan dingen zo?
Ik loop richting Samir en probeer hem rustig te houden wat aardig goed lukt. Hij loopt naar boven wat mij de gelegenheid geeft om Amine te appen.

Safae: Kom terug en doe niks geks alsjeblieft.
Amine: Ik kom niet. Je broer moet zich gedragen want hij heeft geluk nu.
Safae: kan ik je zien?
Amine: Ja. ik zit in de auto einde van de straat.

IK GA WEG IK KOM ZO TERUG!!! Riep ik naar Samir "OKE ISGOED" schreeuwt hij terug. Ik loop richting de einde van de straat en stap luidruchtig in. Al snel zie ik Amine naar zijn broekzak grijpen. "Pff doe dat nooit meer" zei hij. Huh wat deed ik? "Je was me bijna aan het bespringen man" ik kijk hem serieus aan en zeg niets.

Samir was boos en je weet hoe hij is om zo een klein ding gaan jullie zo tegen elkaar doen? verbrak ik de stilte. "Nee" riep hij vast besloten. Wat nou nee even serieus wtf is dit voor onzin Amine? "Ik zeg nee toch" pff deze jonge geeft me jnoen.

HALLO NA ZO EEN LANGE VRIENDSCHAP WIL JE ZO DOEN EVEN SERIEUS JIJ ZAT OOK FOUT EN ALS SAMIR FOUT ZAT HAD IK DAT OOK TOE GEGEVEN JEMIG WAT EEN KANKER GEZEIK MAKEN JULLIE ERVAN. schreeuwde ik tegen hem.

Hij kijkt me aan en concentreerde mij op zijn groene ogen en mooie gekrulde wimeper. "je hebt gelijk" kwam er na een stilte.

Hij opende zijn armen om me een knuffel te geven. Ik ga er op in en rust mn hoofd op zn borst. pff kon dit maar voor altijd zo blijven. Na een hele lange knuffel lieten we elkaar los. "Kom we gaan" zegt hij. We lopen de auto uit en lopen richting huis. Ze belandde in een gesprek en uiteindelijk gaven ze elkaar een knuffel. Mn hart smelt letterlijk.