Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 36

Ze kiepte in en haar handen en schouders schokten diep tot de trillende muren mee bewogen. Het leek alsof een aardbeving geschiedde maar niks deerde Laila meer....
Laila zag de wazige plekken op haar lichaam en probeerde ze weg te drijven maar niks lukte..
Ze zag enkel nog het water dat geen kleur leek te heben veranderen in de kleur rood. Niet wetend of het haar wonden waren of haar tranen die zich explodeerden tot ader gevoeligheid....

Ze verschool zich diep in haar handpalmen en kon niet stoppen...
Het water leek maar te vallen op het punt van doelloos en ze keerde zich toe...
Ze liep bang de douche uit en drupte van de nattigheid over haar hele lichaam en alles bleek nat achter gelaten te worden. Ze volgde de bloeddruppels en keek toe...
Alle sporen waren paden van Alah swt. die ze moest volgen tot erdoellenis...
Ze wist het niet meer...
Ze voelde ogen maar wist niet wie het was...
Niemand was hier...

Laila pakte een doek en wikkelde het om haar heen..
Ze hoorde de druppels vallend op de grond aankomen die afkomend waren vanuit de punten van haar lange haren.
Ze keek even snel in de spiegel en kon het niet en al snel walgde ze ervan....
Ze draaide zich om en liep in een vochtig lichaam naar de deur die op een kier stond en liep de kamer in...
Ze keek de wijde kamer in en zag daar Nabil liggen op bed. Zijn ogen waren gesloten en Laila vond het een zonde...
Ze kon zijn ogen vanavond niet meer bezichtigen..
Ze was teleurgesteld.
Ze liep op hem af en zag hem trillen van de kou...
Ze pakte de dekbedovertrek en sleepte het langzaam over zijn lichaam heen.

Ze keek even nog in zijn gezicht en zag de mooie rode angen.
Ze wou bukke om hem te kussen maar ze besefte dat dit niet was gebaseerd op liefde...
Het was een huwelijk met haat..
Zo zou het blijven..
Ze school zichzelf in de kussen op de bank en verdronk erin. Ze pakte en jurk en willigde die over Lichaam wat nog steeds vochtig en nat was van het water....
Ze liet haar haren los hangen en sloot haar oogleden...
Niet wetend dat ze weer thuis zou komen...
Ze wou terug maar verachtte het laterna...
BANG achterlatend in een donkere nacht...

Nabil keek hoe angstig Laila was om de kamer te betreden. Hij voelde zich met haar mee.Hij merkte aan haar houding dat ze nog nooit iets had gehad dan een soort contact met een mannelijk figuur.
Nabil wist zichzelf geen houding aan te meten en liep weg naar het balkon. Misschien kon hij zich dan verbroeden met de uitzicht van de zee.Hij opende de deur van de balkon en zag de maan langzaam zijn gloed over de rimpels van de zee schijnen. Hij za zachte golven dat leek alsof ze zijn geweten waren aan het strelen.
Hij voelde hoe het kleine briesje zich vormde tussen de haren van zijn kapsel.
Hij pakte een sigaret en hoorde geen enkel geluid uit de slaapkamer komen. Hij stak het op en rookte het op...