Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 94.

Het veroorzaakte geen kriebel maar echter een delicate streling...
De deur werd langzaam door een middelmatige bries op de vroege morgen wat geduw en bleef heen en weer trekken door de abrupte beweging van het briesje...
Zijn stappen liepen op met snelheid en het gezang wou zich laten bestrelen..
Zijn ogen werden bekostigd...
De ogen die zich kleurden...
Laila die haar zachte handen had bemachtigd met mooie rode rozen in haar hand bekneld..
Haar lichaam stond op en haar gevormde achterwerk deed hem de lust overhalen...
Haar ogen vonden de zijne en ze stonden even stil.Zijn licham voelde zich trots maar zijn oren vertrokken van de trilling..

Nee Laila niet stoppen met zingen..
Laila werd rood...
Ze wiegelde even heen en weer zachtjes en de rozen bewogen mee met de zachte bries door beweging...
Mooie rode rozen die haar lichaam kleurden...
Hij stak zijn hand uit...
Laila keek het aan...
Ze stak de hare uit en liepen zachtjes op mekaar af.Hij opende zijn armen en opende zijn hart. Hij voelde haar lichaam zacht aankomen tegen zijn borst en langzaam tegen zijn benen. Hij sloot zijn armen om haar heen en haar gezicht schuilde in zijn borst...
Hij kuste haar voorhoofd en wiegelde haar rond...

Een zachte beweging van Laila's gedrukte lippen op zijn borst deden hem zachter maken..
Het was niet dat Laila hem kuste..
Maar langzaam maar zker sprak Laila een paar woorden uit..
De woorden waar zij dacht dat ze niet kon zeggen. De woordne die ze niet hardop durfde te zeggen..
De woorden die hun beiden deden raken...
Het was zo...
Het zij zo...
Nadat ze beiden toch bang zijn voor die woorden..
Ookal hoorden ze die niet uit hun mond komen...
Toch was er de vlam...
Hij nam haar mee naar binnen en zag de heerlijke tafel ontzet met lekkere broodjes en beleg. Msemen bekostigde hem en nam plaats..

Hij nam al happen van alles en toch voelde hij zich liefdevol..
Hij bekeek Laila aan terwijl ze de rozen schoonmaakte van de aarde en sneed de steel schuin af..
Zette ze druk en vol in vazen en plaatste ze in de keuken en woonkamer.
De kamer en woonkamer waren splinterschoon en Laila nam pannen en borjes..
Sneed aardappelen..
Ze kookte met de volle macht..
Voor Nabil's familie..
Terwijl Nabil trots was op Laila smachte ze naar iets anders dan alleen liefde van Nabil..
Ze wou haar vader hier hebben..
Iedereen zou komen..
En wie was die iedereen..?
Alleen Nabil's familie..

Het was alsof niemand anders was gestorven van dan Laila..
Want niemand kwam haar opzoeken dan alleen pijn te veroorzaken.Al de pijn die ze tussen de muren voelde en bekrachtigde deden haar pijn in bijzijn van de vijanden,,maar toen was er de scheding..
Nu doen ze Laila pijn van afstand niet in bijzijn..
Haar hart werd kleiner en kleiner..
Het deed pijn..
Haar geluk bevochtigde zich met de aardappelen...
Haar geluk kon samen met Nabil niet op,, Maar toch was er die PIJN...
Haar ogen zogen alles op...
Haar kleur van de glans verdampte...
Het werd leeg..
Terwijl ze was gevuld..
Haar schouders werden beetgenomen en haar greep van de mes verstevigde..
Ze keek toe in de mespunt...
De weerspeigeling van de ontluchting kwam tevoorschijn...
De mes..