Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 102.

Nabil legde zijn vingers op zijn lippen en had het gevoel de stem over te nemen over zijn begeerlijke lippen. Hij werd gevoed met de streling van haar stem die door de muren werden gestuurd. Er kwamen rillingen over zijn lichaam heen en de warme lucht wat schuilde door de weer leek alsof het winter was..
Zijn armen werden bekleed met kippenvel en zijn wangen werde bekleed met een kleine blos rood. Het puntje va zijn neus bevatten een klein stukje kilte maar die werd warmtelijk gevorderd door de warme stroming bloed door het lichaam heen. Zijn rug drukte zich tegen de muur hopend dat die zich zou loswringen en niet bestaand werd...

Hij wou zich doordringen tot de muur ookal was er een deur tot binnendrang. Hij zocht graag op naar de hete adem van LAila die zich zou weerkaatsen tegen zijn lichaam aan..
Hij snakte naar elke lichaamsdeel van Laila..
De schaamte en verlegenheid die kluisterde diep in haar ogen...
De stem klonk zacht en engelachtig..
Terwijl NAbil zich weg liet dromen liet Laila haar hoofd langs het lichaam van Romaysa rusten en luisterde naar de rustige ademhaling van het babytje...
Ze streelde zachtjes de handpalm van het kleine meisje en droomde weg...
De zachtheid drong door haar lichaam heen en aderen sloten zich aan bij grotere aders..
Zoekend en verenigend....
Haar ademhaling weerspiegelde en klonk als een lied..
Een lied die haar tranen liet rusten op een ritme..

Bij elke ademhaling vulde haar ogen zich met tranen...
Ze smeekte om vergeetachtigheid...
Ze smeekte een onschuldig en vredevol leven..
Maar enkel haar verleden haalde haar in..
Laila nam het handje in haar hand en legde het neer tegen die van haar..
Haar handpalm leek zoveel groter en zag de kleine afdruk van Romaysa..
Haar nagels volgroeide onschuldig als een kleine schild om zich te weren..
De nagels die Laila echter tot ondergang hielpen...

De nagels die sporen achterlieten van bloedtrekkingen..
Ze wist precies waar die wegen nog waren gekerfd en trok haar hand rustig weg..
Haar ogen sloten zich..
Zoekend naar rust..
Waar ze ook aandacht kwam weer wat te boven..
Haar ogen zochten zich wegen..
Mar elke weg bestond wel uit iets wat haar kerfde...
Ze schuilde bij het Meisje en hield zich geborgen...
De uren verstreken en Laila werd gewekt door het kleine prinsesje die haar handen op haar hoofd zaten..
Het meisje speelde met haar hoofddoek en Laila merkte de vrolijkheid...