Kwiecie wiosny ✔

17.

Lily czuje się, jakby frunęła, gdy skacze wraz z tłumem do głośnej muzyki zespołu, którego nawet nie zna. Syriusz zapewniał ją, że są bardzo niszowi, więc nie dziwi się, że ich nie kojarzy. Nawet teraz nie pamięta dokładnie ich nazwy — Zardzewiałe Kociołki? Ropusze Kociołki? Nie przejmuje się. Wyciąga ręce do góry i oddaje promienny uśmiech Jamesowi.

Gdy zdradził jej, że w tym tygodniu wybierają się na koncert, na początku chciała odmówić. Nigdy nie przepadała za takimi wydarzeniami i nie przyszłaby, gdyby nie on. I mogłaby tego żałować.

Dawno nie była tak rozluźniona. Ze śpiewem na ustach kołysze biodrami, wyrzuca dłonie w górę i krzyczy z blaskiem w oczach. Smakuje jej ten kęs wolności. Zarzucanie włosami, odchylanie głowy, przymykanie oczu. Wszystko jest takie naturalne i lekkie. Nie prostuje, gdy James ujmuje ją delikatnie za łokieć i prowadzi do przodu. Są teraz bliżej ceny. Lily ma wrażenie, jakby muzyka przejmowała jej puls. Łaskocze ją w uszy i przejmuje ruchy. Pozwala na to.

Zespół zaczyna grać jakąś rockową, dość spokojną balladę i oboje zauważają, że wokół niektórzy dobierają się w pary. James niepewnie przygryza dolną wargę, a potem uchwytuje spojrzenie Evans. Jej oczy lśnią jak płomienie w kominku po użyciu proszku Fiuu. I może właśnie to dodaje mu odwagi.

— Zatańczymy?

Lily odpowiada jeszcze śmielej:

— Czekałam, kiedy zapytasz.

Z początku nie wiedzą, jak ułożyć dłonie. Plączą nogi i uciekają wzrokiem, ale po chwili odnajdują własny rytm. Lily uśmiecha się z ulgą.

Milczą — to muzyka mówi za nich. Słowa tylko popsułyby tę magię. Subtelne uśmiechy. Stykające się dłonie. Magnetyczne spojrzenie. Tańczą jak para, która tańczy od lat. Czują, że mogliby tak wiecznie. Oddech przy oddechu, myśl przy myśli.

A potem piosenka się kończy. Lily wydaje się jakby zaskoczona i rozczarowana. James wpatruje się w nią przez kilka długich sekund, a potem mocniej ściska jej dłoń.

Evans oddaje uścisk.

a/n ciekawe, czy ktoś wychwyci nawiązanie do polskiej piosenki, haha