PROLOGUE

1K 71 2
                                    

PROLOGUE

Sa nanginginig na kamay ay pinagmasdan ko pang muli ang puting stick na hawak ko. Kinagat ko ang nanginginig kong labi sa takot, kaba at... I shouldn't say these, this is my child. Whatever happens, this is my child.

The two red lines said it all. I'm pregnant. I don't know what to do. I just want to run away with my child. To run away from the world.

Pinunasan ko pa ang luhang namuo sa gilid ng aking mata at linunok ang nagbabara sa'king lalamunan. I feel so weak but I have to be strong, may buhay na akong dinadadala sa sinapupunan ko ngayon.

I started the car's engine and drove it fast away, away from the cause of all these.

Alam kong maliit ang tiyansa na makalayo ako ng tuluyan sa kanya. Pero susubukan ko. Susubok ako.

Hot tears pool in my eyes as I thought about everything. Nakakabaliw. Parang gusto ko na lang sumuko. Bakit sa akin pa nangyari 'to? Ano bang ginawa kong kasalanan?

I suddenly felt dizzy while driving, parang biglang dumilim ang paningin ko. Kumurap kurap ako at pilit na inayos ang sarili.

Madilim na ang daan at nanlalabo pa ang paningin ko dahil sa luha. Hindi ko na alam kung ano ang nararamdaman ko. Pwede bang mamanhid na lang ako sa lahat ng sakit?

Hinaplos ko gamit ang isang kamay ang aking tiyan at ngumiti ng mapait. Out of sudden my vision went black and I felt so dizzy. I just heard the loud horn from the car somewhere near.

"Emman..." I whispered with tears before everything went black.

Unchained MelodyWhere stories live. Discover now