31

3.1K 52 11
                                    

Kinabukasan ay napagpasyahan kong makipagkita kay Kian bago pumasok. It will probably the first time that we will meet again after I told him na itigil na muna namin kung anong gagawin namin. I guess ito na rin ang last time.

Nang umagang iyon ay nauna akong umalis mula sa bahay nila Savannah para paghandaan ang gagawin naming pag-uusap at syempre yung pagpasok na rin. Dumaan ako sa isang coffee shop at bumili ng maiinom. Mali ang desisyon naming uminom during school nights pero it was worth it.

"One caramel frappe please." sambit ko sa order ko at tumango naman ang barista sa akin.

"Make that double, please." napalingon ako sa nagsabi non at nagulat ng makita ko si Kyle. "My treat." he told me and I nodded. Matapos naming makuha ang order namin ay iginiya niya ako sa isang malapit na upuan.

"Kamusta ka naman?" he asks and I smiled when I remembered what I told him nung birthday ni Ajeer. I should be embarrassed dahil kahihiyan naman talaga ang ginawa ko sa harapan niya. Pero hindi iyon ang nararamdaman ko.

"Dumating na ba yung hinihintay mo?" I teased and he scoff. I giggled at his reaction and sip on my frappe. I notice that he is wearing a uniform also. Similar to the one na malapit sa univ namin.

"Matagal ng walang yun." he said and I nodded.

"Sa kabilang univ ka pala nag-aaral." he nodded. "Kamusta si Biscuit? At bakit ka nanlilibre bigla? Jowa ba kita?" tanong ko.

"Jowa na ba agad kapag nanlilibre? Biscuit is doing fine. Atsaka nakita lang kitang pumasok dito kanina kaya sinundan kita." tinaasan ko siya ng kilay.

"Stalker ka?"

"Isipin mo gusto mong isipin, Irish." he told me and I smiled. Bahagya kong nakalimutan na may pupuntahan pala ako ngayon dahil sa lalaking kausap ko. He is a nice guy.

"Sana dumating na rin yung hinihintay mo." sabi ko and he sadly smiled.

"I hope so too. But I doubt." he answered and abruptly stood up. "Nice meeting you, Irish. I hope to meet you again soon." I nodded and said my goodbyes to him.

Pagkaalis niya ay agad akong lumabas para pumunta na sa kitaan namin ni Kian. I still have three hours para makaabot sa first class ko. Nagtext na sa akin kanina si Kian na papunta na siya kaya buti na lang ay nagpaalam na si Kyle kung hindi baka natagalan pa ako.

Ang lugar na pinili ko para mag-usap kami ay Fort Santiago. Ang lugar na ito ay isa sa mga nakasaksi ng pagmamahalan namin. It will always have a special place in my heart.

Dinama ko ang hangin habang naglalakad ako papasok sa premises ng Fort Santiago. I remember the time na nagdate kami dito and how he stayed up all night just to tour me around be knowledgeable enough about the whole place. I smiled.

"Akala ko hindi ka na sisipot." bungad na saad niya sa akin. He is sitting in our bench. Yung bench na kaharap ng Ilog Pasig kung saan nagconfess kami sa isa't isa at naging kami.

"Ako pa ba?" sagot ko at umupo sa tabi niya. Silence took over us. None of us dared to speak up. I guess, we're both nervous and sad of what was going to happen.

"It's been awhile since we've been here." he was the first one to break the silence. "I miss this place. I miss you." Huminga ako ng malalim bago tumingin sa kanya.

"Imee told me everything." I started and he look down. "Bakit hindi mo sinabi? Maiintindihan ko naman."

"I have my reasons, Irish. Ayokong mawala ka sa akin. The consequences of telling that Imee's pregnant is losing you. I don't want to happen. Fuck. Hindi ko hahayaang mangyari. But I guess, kahit anong gawin ko hanggang dun na lang tayo diba?" he sadly asked while a single tear fell down from his eyes.

"We need to accept the fact that if you gain something you also have to lose something, Kian. I love you and trust me, ayoko ring mawala ka." I trailed. "Ikaw ang unang lalaking minahal ko. Pinagkatiwalaan ko. Aside from my Dad. I learn a lot from you and I will treasure it forever." saad ko.

"Pwede ko naman kayong dalawa ng anak ko yung nasa akin diba? I don't want to lose you, Irish." he whispered the last part. I cupped his cheeks and give him a peck.

"Sa mundong to, you need balance. You can't have two things at the same time. Mawala man ako atleast you have another good thing that will enter your life. I know you're going to be a great Dad, Kian. I can feel it." he sighed and cupped my cheeks too. I giggled.

"I love you so much, Kian. Thank you for teaching me how to love. For teaching me how to be me. For teaching me everything. We grew up together, we also grew apart. But one thing's for sure I will never stop loving you and you will always have a special place in my heart. I may be the temporary light in your life, naenjoy ko naman. Please take care of your child, Kian." he closes his eyes and connected our lips together.

"Hindi mapapantayan ng mga salita kung gaano kita kamahal, Irish. Thank your for everything. Atsaka, kasasabi mo lang na magiging the best akong tatay, Irish. Of course, I will try me best to be one." he whispered and hug me. "Sabi ko nga sayo noon isang sabi mo lang titigil ako at susundin ka. Dadagdagan ko yun ng isang sabi mo lang ay gagawin ko para sa anak ko at para sayo."

I couldn't help but to cry at what he said. Our breakup makes him mature and I even love him more because of that. It may be painful to let him go pero it was worth it. All the pain. All the love. All the tears. All of it was worth it.

Kahit na nabulag ako sa paraan ng pagmamahal niya sa akin. Lahat ng iyon ay hindi ko pinagsisisihan.

"Stay with me hanggang matapos lang tong graduation natin." he asks and I nodded.

"Of course. Susuportahan kita sa kung ano ang gagawin mo." sabi ko.

"So this is the end of our epic love story, huh?" I nodded. He sighed and smiled.

"I will miss you." he whispered and I kissed his cheeks.

"I will miss you too." sagot ko at nginitian naman niya ako.

"Ihahatid mo naman ako diba?" he asks me and I nodded. Kahit masakit I know na ang sakit na ito ay worth it.

"Ihahatid kita, Kian. Don't worry."

•••
4 chapters left.

Blinded (Montenegro Series #2)Where stories live. Discover now