Embracing scars (COMPLETED)

16. The future

"Okay, gather up everyone!" anunsyo ng isang staff.

Kakatapos lang namin kumain ng breakfast at kasalukuyan kaming nagpapahinga. I massaged my back. I was right. Sa isang silid-aralan kami natulog. And we slept on the floor!

I've never been thankful when Kianna pulled a comforter out from her luggage last night. It was good enough to cater two people. Mabuti na lang at kahit papaano, hindi masyadong masakit sa katawan ang pagtulog sa sahig.

We're all wearing another university shirt. I matched it with another skirt and the strap sandal I used yesterday. I was contemplating whether I should wear leggings or a skirt but due to the humid temperature, the skirt it is.

"Its super hot!" pinaypayan ni Kianna ang sarili

"I know. I missed my cold room!" Ate Xianna exclaimed while pointing a portable e-fan to her face.

Pinunasan ko kaagad ang namumuong pawis sa noo. One of the faculty said na pupunta kami sa isang baryo. And maglalakad lang kami. And I regretted wearing a sandal.

Oh no.

Babalik sana ako sa room kung nasaan ang luggage ko pero nakalock na ang mga pinto. And the keys are with the head of this outreach. So wala akong choice kundi sumunod na lang. Inayos ko ang sarong na nasa ulo bago nagpatuloy sa paglalakad.

"You also went through this in Cebu, Ate?" tanong ni Kianna

"Yep! We stayed in a hotel though." sagot niya

Nasa likuran namin ang mga pinsan na lalaki at may mga bitbit na boxes which contains relief goods.

"Penge tubig," ani Storm mula sa likuran. Nilingon namin siya. Halatang pawis na pawis. Huminto ako sa paglalakad at hinintay sila.

"Here," sabay abot ng bottled water. Nilapag niya sa lupa ang dalang box bago kinuha sa akin ang tubig at ininuman ito.

"Thanks," ibinalik niya sa akin bago binuhat muli ang dala.

"We're almost there,"

Pagkarating namin sa baryo na tinutukoy nila, nakahanda na roon ang mga gamit. Nilagay sa isang sulok lahat ng box ng relief goods at pinatipon kami. We were then assigned to do our tasks.

Naka-assign kami ni Kianna sa pamimigay ng mga relief goods habang ang iba ay nagtuturo sa mga bata at matanda. Habang pinamimigay ang mga relief packs ay hindi ko maiwasan na malungkot.

Marami sa kanila ang hindi nakakakain tatlong beses sa isang araw. When I asked some of them the reason, it broke my heart.

'Kulang na kulang ang ginakita ni Tatay sa pangisda'

'May sakit ang utod ko kaya iniipon namin ang pera pambakal ng gamot, ma'am.'

'Hanggang hayskul lang ma'am e. Hindi na po kasi kayang pag-aralin asta kolehiyo, ma'am.'

'Wala po kasi kaming pambili ng bugas.'

'Minsan po ang isang itlog, hinahalo po sa sinaing para tanan makakaon maski papaano. Importante may unod ang tiyan, ma'am.'

'Tuyo at mantika po! Tsaka minsan, asin. Para na rin po kaming nakakain ng adobo!'

And then, I realized how blessed I am because I can eat three times a day, sleep in a comfy bed, I can buy everything I want with my card. The privileges and all. The comfortable life I am living, it was way, way opposite from theirs.

Nang may lumapit na isang bata, huminto ako sa pamimigay saka siya nilapitan. Yumuko ako para magpantay kami.

"Hello," bati ko