Ultraviolet

43. Gebrandmerkt

Angstig hield ik me vast en het moment was aangekomen, waarop Bash zijn hand op de mijne legde. Zijn aanraking zat vol energie en verhelderende kracht.

Een schok schoot uit zijn hand, naar de mijne en een kreet van schrik en pijn jammerde door me heen. Mijn huid prikte en brandde en mijn hele lichaam huiverde. Ik wist niet of ik hardop schreeuwde, ik was namelijk te afgeleid door de pijn die zich door mijn aderen schoot, maar niet alleen dat. Ook het verheerlijkende gevoel, die als een soort adrenaline kick door me heen schoot en mijn pijn wegnam.
   
Toen ik naar mijn hand keek, waarvan Bash zijn hand had weggehaald, zag ik een brandmerk in mijn hand. Hetzelfde symbool die op de vlag van het Instituut stond.

Hetzelfde symbool die op de bovenarm van Ryder had gezien, als tatoeage.
   
'Moet ik nu ook zo'n tatoeage?', vroeg ik jammerend. Ze keken me even vragend aan, maar leken het te snappen.
   
'Dat is vrijwillig', zei Dylan.

Een raar, helder gevoel was in mijn genesteld en heel even, vielen al mijn zorgen weg. Heel even was ik alles vergeten en dacht ik een nieuw bestaan te kunnen maken. Toen maakte ik een spontaan besluit, eentje waar ik mogelijk héél veel spijt van zou krijgen.
   
Mijn blik viel op de Simsonvierling. 'Ik wil het.'
  
Achter mij voelde ik Prudence en Yuna verstarren.
  
'Weet je dat zeker, Mae?', sprak Yuna en ik knikte. Het was nu of nooit.

Ik moest de leden hier laten zien dat ik geen vluchter was. Dat ik geen nieuweling was die altijd hulp nodig had of wegvluchtte uit de kantine. Ze moesten me zien als iemand die ook lid was van de gemeenschap en ik wilde bewijzen dat ik hier vrijwillig was.
   
'Onze vriend Dutch kan dat. Hij heeft een fotografisch geheugen en kan alles tatoeëren dat hij heeft gezien', legde Bash uit en ik stemde er mee in.

Bash stelde voor dat hij mee zou gaan, omdat hij ervaring had en mij gerust wilde stellen. En misschien ook omdat Prudence en Yuna me nog steeds starend aankeken.
    
Ik lachte.
   
'Kom, gaan jullie mee?', zei ik en ze volgden mijn bewegingen. Prudence was degene die reageerde.
   
'Als jij er zeker van bent, is het goed', zei ze.

Ondanks de dappere, spontante keuze, voelde ik hoe zenuwen mijn lichaam overnamen. Nog steeds brandde mijn hand op de plek waar de ingravering zat en heel even hadden mijn aderen dezelfde lichtblauwe kleur gekregen als die van de vierling. Twijfels gingen over me heen als een bries door het bos, die ik snel wegduwde.

Ja, ik ging dit echt doen.
   
Bash liep voor mij en keek af en toe achterom of ik het nog kon bijhouden. Deze gang was lichtblauw geverfd en de vloer was zo schoon en glinsterend, dat ik mijn eigen reflectie kon zien. Ik zag een zenuwachtig meisje, waarvan sommigen zouden zeggen dat ze dwaas was.
 
Achter mij liepen Prudence en Yuna, die mij inhaalden.
   
'Je bent echt gek', zei Yuna lachend. Ik lachte terug. Ze kon wel eens gelijk hebben.
   
'Maar het is wel heel gaaf, Maeve', ging Prudence verder. Die gedachte bleef in mijn achterhoofd, terwijl we afsloegen naar rechts.

Aan het einde van de gang bevond zich een deur met een venstergrijze deur. Sebastian klopte drie keer, waarna de deur piepend openging. Een man verscheen, zijn ogen een donkere kleur bruin, en zijn armen opgevuld met tatoeages. Zijn strakke blik intimideerde mij, maar ik hield mezelf bij elkaar en stapte naar binnen.
   
'Ik wil een tatoeage met het symbool van het Instituut', zei ik besloten. Zijn ogen gleden langzaam over mij heen, waarna hij bij mijn gezicht stopte.

Hij grijnsde licht.
   
'En waar wil je hem hebben?', vroeg hij, mijn lichaam opnieuw bestuderend. Ik wees naar mijn rechterbovenarm.

'Hier.'
   
Hij knikte en gebaarde naar de stoel met een zwart bekleding. Gehoorzaam ging ik zitten, waarna ook Prudence en Yuna binnen waren gekomen. Ze keken me aan met een zenuwachtige, maar nieuwsgierige glimlach.
   
Bash keek me nogmaals aan. 'Zeker?'
   
Ik knikte. De man, Dutch, greep een stoel op wielen en pakte gereedschap uit zijn lade. Nerveus ging ik verzitten in mijn stoel, om een comfortabelere positie te vinden. Uiteindelijk liet ik mijn schouders ontspannen en focuste ik mijn ogen op de zwarte muur, waar meerdere symbolen en tekeningen in het wit waren getekend.