Ultraviolet

37. Prikkels onderscheiden

De geluiden joegen mij na als schaduwen in het donker, die ik boos van me af wilde slaan. Achter mij klonken voetstappen, die ik negeerde.

Rust. Rust. Rust. Een plek zonder mensen. Een plek zonder geluiden. Ik moest... Ik moest weg.

Mijn gedachten waren een complete mengelmoes en ik sloeg een gang in, die ik niet herkende.

Er was niemand te bekennen, dus haastte ik me door. Totdat ik een hoek omsloeg en de gang eindigde in een kleine, open ruimte met twee groene banken.

Vermoeid liet ik mijn schouders zakken en hijgde ik na. Ik voelde hoe iemand mijn schouder vastgreep en als iemand die op een gespannen draad stond, draaide ik me snel om.

Ryder keek me doorzoekend aan.

'Gaat het?', vroeg hij zo vriendelijk mogelijk, maar zijn stem klonk ruw.

Ik knikte. 'Ja, je kunt gaan. Ik heb even rust nodig.'

Tot mijn ergernis leek hij niet van plan om weg te gaan. Ik zuchtte, wat hem alleen maar een scheve glimlach opleverde.

'Rust is er niet altijd om je te redden. Je moet je gave aankunnen, ook in het midden van chaos.'

Mijn hoofd kantelde. 'Wat wil je dat ik eraan doe?'

'Dat je met me mee komt', zei hij, zonder verdere context en ik fronste mijn wenkbrauwen.

'Waarom help je me?'

De vraag verliet mijn mond in een vlaag van irritatie.

'Ik ben jouw beschermer. Het is mijn taak om-', antwoordde hij, maar ik kapte hem af.

'Houd je mond over je "taak". Het is jouw taak om mij te beschermen als ik gevaar dreig. Ik dreig geen gevaar, ik ben gewoon zwak', zei ik spugend.

Niet boos op hem, maar op mezelf.

Hij keek me beduusd aan, maar trok zijn gezicht terug in een plooi.

'Prima. Je bent belangrijker dan iedereen dat wil toegeven en ik ben niet van plan om toe te kijken hoe jij ten onder gaat door je gaven', kaatste hij terug.

Ik deinsde een stukje achteruit toen hij zijn stem verhief.

'Dus ik ben enkel een object voor jouw doel?', siste ik beledigd.

Zijn gezicht veranderde naar irritatie en verbazing.

'Dat is helemaal niet wat ik zeg. Snap je dan niet dat er iets groters aan de hand is? Dat Axon iets van plan is met jou?'

Hij slikte.

'In al mijn jaren actief, heb ik nog nooit gezien hoe ze een compleet huis afbrandde, drie mensen in gijzeling namen en negen leden van Axon inzette, om alleen een druppeltje bloed van jou te hebben. Dat is krankzinnig en je weet het, Adelyn.'

Hij had opnieuw een stap naar me toe gezet en ik rook de frisse geur van bodylotion. Verslagen liet ik mijn hoofd zakken en staarde ik naar de witte rand onder de muur.

'Wat moeten ze met mij? Je hebt gezien wat er is gebeurd. Wat er elke keer gebeurt. Ik kan dit niet! Ik ben hier niet geschikt voor en Axon moet dat toch inzien', sprak ik sputterend.

'Er zijn zoveel Emory's met veel meer potentie dan ik, maar toch moeten ze mij hebben en mijn familie verwoesten. Waar heb ik dat aan verdiend?'

Met mijn ogen en hoofd naar de grond toegeslagen, voelde ik hoe Ryder zijn hand onder mijn kin legde en mij dwong om hem aan te kijken.

'Dit is wat ze willen, Maeve', sprak hij, mij in verbazing achterlatend dat hij me 'Maeve' noemde en niet bij mijn achternaam. Dat deed hij zelden.

'Ze willen dat je het opgeeft. Ze willen dat je jezelf niet verzet, zodat ze je zonder problemen mee kunnen nemen. Pak ze terug. Laat mij je trainen zodat we hier een einde aan kunnen maken.'

Hij stopte even voor hij zijn volgende woorden uitkoos.

'Je moeder ging strijdend ten onder, geef jezelf de kans om je te verdedigen als ze voor jou komen.'

Mijn lichaam verstarde en Ryder liet zijn hand van me los, een warme plek achterlatend op mijn kin. Een brok vormde zich in mijn keel en kortademigheid nam me voor enkele seconde in de greep, waarna ik me herpakte.

'Je hebt gelijk', zei ik zacht.