ÖLÜMÜN KORKAK FEDAİSİ

Batı Süheyl

🔲🔲🔲

Hani güneş batmadan önceki o an.
Güneş doğarkenki o an.
Bahar gelmeden az önce ve soğuklar dinerken...

Anladın mı ne demek istediğimi?

Nasıl bir mânâ taşıyor bu satırlar, fehmedebildin mi?

Ümit vakitleri Hande...

Ümit ettiğimiz, hayata tutunduğumuz, pes edecekken ayağa kalktığımız anlar. Tıpkı eski hikâyelerdeki gibi. Hani uzun olanlar. Ne olacağını kestiremediğimiz ama tam anlamıyla üzülemediğimiz, çünkü o azıcık parıltısını gösteren ümite tutunduğumuz hikâyeler.

Sessiz çığlıklar doluyor kulağıma...
Geceler çok daha karanlık artık.
Hisse dair pek bir anım kalmadı.
Meyvelerden tadını anımsadığım bir tane bile yok.
Bazen ekmeğin kokusu bile yabancı geliyor.
Benliğim her şeyin varlığını ötelemiş gibi.

Esasen kendimi sildim zihnimden...

Var olmayan bir Batı...
Var olmaması gereken bir Batı...
Var olması büyük ziyan olan bir Batı...

Bunca kederden sonra tam manasıyla gülemeyeceğimi hissediyorum ben de artık.

Yara izleri nasıl silinir ki?
Hala kanayanları varken.

Ama ümit vakitleri Hande...
Ne anlama gelir bilir misin?
Hangi manayı taşır heybelerinde?

Onlardan birine tutundum; yavaşça sardı beni.
Heybetli görünüşü ürkütmüyor artık.

Çünkü bir nedene ihtiyacım var...

Var olmamın değerli olduğunu ifade edecek bir nedene.
Batı olarak yaşama devam etmemi sağlayacak bir nedene.
Aldığım nefesi, damarlarımda akan kanın taşıdığı ağır bir pişmanlığın yok etmemesi için elzem olan bir nedene...

Batı Süheyl
Konya / E tipi kapalı cezaevi