MELÂL

《11》'BEDENSİZ RUH'

Gözümün kavuştuğu aydınlığı bir lamba sağlarken ruhumun kavuşacağı aydınlığı, geçmişimin göklere yükselen ateşi sağlarsa.

Nefes almaya bile korkar hale gelmiştim. Sanırım bu eylemdeki tek mutluluğum aldığım her nefesin, alacaklarımın katili olmasıydı.
Ruhumun kasvetten kurtulmasını istiyordum. Hayatıma yer edinen her doğru, yanlışlıkların oluşturduğu tankla on ikiden vuruluyordu.
Kesim kesim ateşin düştüğü varlığım er meydanı. Her ateşten yükselen duman benliğimi başka bir kasvete sürüklüyordu. Artık her şey çığrından çıkan bir boyut kazanmıştı.

Başımı yastığa yaslarken gözlerimi yumdum sıkıca. Göz kapaklarım ortak bir payda da buluşmuş, tek bir görüntüyü sunmuştu bana. Bu görüntünün sahibi katil babam. Katil olduğuna kendimi inandırmak istemediğim için öldürdüğü adam yerinde olmak istediğim babam.
Cehaletiyle paramparça olmuşken o dakikaları zihnimden jiletle söküp atmak istediğim babam.

Gözlerimde dalgalanan görüntüsü çok masum. Bir katile benzemiyor. Tüm katillerin benzediği bir tipleme mi vardı? İnan artık, inan. Sen küçük bir kız çocuğuyken bile sevgisine nail olmadığın adamın katil olduğuna inan. Sen artık dokuz yaşında okuldan seni almasını istediğin babaya sahip değilsin. Baba sıfatına sahip olan bu adam hiçbir zaman yapmadı bu kutsal görevi. Bir kere sevgiyle sarmalamadı küçücük bedenini. İlk aşkın olmayan adamın katil olduğu gerçeğine inan. Sıcak damlalar yuvalarını terk ettiler sayısız kez. Zihnim bir kız çocuğunun hıçkırıklarına kucak açtı bir kez daha. Çocukluğumu eksik yaşatan adam, gençliğimede göz dikmişti işte. Babasının prensesi olmak isteyen bendim. Prensim olmayı ısrarla reddeden ise o. Kimin canını benimle yakacaksın sen Baran?
Düşüncelerimle gözümün önünde canlanan bir maziye sahibim ben.

O sıralarda zihnimde yanıp sönen bir görüntü, bir dağın zirvesine kadar sıralanabilecek olan ümitlerimi çığına katarak nefessiz bırakıyordu. Uzun süre sonra bu görüntüyle karşılaşmak nefeslerime prangalar bağlarken ruhum sızım sızım sızlıyordu. Bünyem bir işarete daha hazır değilken baştan yaşıyorum aynı şeyleri.

                                 🔥🔥

Karanlığı yararak ilerleyen kırmızı ve beyaz uzun ışıklar. Aşağı yukarı hareket ettiriliyorlar. Birden fazla insanın ellerinde bulunan bu ışıklarla odaklarına birini almak istedikleri aşikar. Kulaklarımda birbirine karışan siren sesleri dalgalanıyor. Ambulans ve polis sirenleri birbirine karışmış. İnsanların merak dolu gözleri ile her ağızdan çıkan kelimeler eşlik ediyor kargaşaya. Tizleri arşa yükselen seviyede sirenler. Kulaklarımın içini dolduran sesin, kalbime doldurduğu acı kayda değer. İç yakan bir ses bu. Acıyı anımsatan, ölümü tatmak üzere olan bir insanın son çığlığı mayetinde...

Bazı insanlar bir şeyi görme peşindeyken bazı gruplar da bir şeyi arama peşindeydi. Önüm kalabalık. Arkam karanlık. Endişem büyüyor. Evimize yakın bir sokak burası. Ne olduğuna dair bir fikrim yok. Bir feryat yankılanıyor zifiri karanlıkta. Her duyanın içini dağlayan, gözleri tek seferde dolduran bir ses bu. Daha sonrasında bir çocuğun çığlık sesi yararak ilerliyor gökyüzünü. Ne gidebiliyorum ne de olduğum yerde durabiliyorum. İnsanlar geçit vermeyecekken merakım rahat vermiyordu. Meraklı gözler bir noktaya kilitlenmiş. O noktayı görmek istiyorum. Bakıyorum ama herkesin gördüğü görüntü gözlerimde dalgalanmıyor. Baktığım yer boş, baktığım yer kimsesiz. Oysa herkes acıyla bakıyor oraya.

Işıkların şiddeti azalırken korkuyla yoluma devam ediyorum. Eve ulaşmam çok yakın. Endişem çok fazla. Merakım karnımda ağrı oluşturmuş durumda. Evimizin olduğu sokağa saptım. Önüm asfalt yan tarafım orman. Ormanın içinde yer değiştirerek ilerleyen ışıklar. Bir beden görmeye müsaade edilmemiş olan karanlıkta ilerliyorlar. Bu görüntüye göre ışıklar bağımsızlığını ilan etmiş durumda. Nedenini bilmediğim bir ürperti nakledildi bedenime. Siren seslerine karışan acı dolu haykırışlar, bedenimde bir elektrik dalgası oluşturmuşken hissettiğim ürperti tüylerimi daha da şahlıyor. Bir an önce eve gitmek istiyorum. Korkum gün yüzüne çıkmış durumda.