Ultraviolet

22. Vechten of vluchten

Ook Prudence wist wat van vechten af, en was bereid om ons te genezen als er iets fout ging. En ik? Mijn hoofd was nog steeds een complete chaos en ik had onvoldoende controle over mijn krachten. Mijn 'krachten' zorgden er eerder voor dat ik zou falen en ons allemaal doemde te vernietigen.

Ik weigerde Thyson in zijn ogen aan te kijken. En naast mij voelde ik de ergernis van Ryder. Zijn verlangen om Thyson te grazen te nemen en hem te lieten boeten voor zijn daden. Een zwaar gevoel drukte op mij, als een steen in mijn maag.

Wat konden we doen als we gevangen werden genomen? Dan was alles verloren.

Opnieuw vochten de twee keuzes met elkaar, tot er nog maar één overeind stond. Een moment terug had ik gekozen om op te geven en het verdriet te laten winnen.

Deze keer won de keuze om te vechten. En dat was wat ik deed.

Mijn drift laaide op en enkele seconde ontmoette ik de blik van Ryder. Hij zag wat ik wilde doen. Een glinstering van genot weerspiegelde in zijn diepblauwe ogen, waar een donkere schaduw overheen was geworpen door het kronkelende bos.

Thyson hield zijn grijnzende blik gefocust op mij. Hij keek me aan vol overwinning. Het was een gezicht waar ik van moest walgen. Ik kende hem, maar niet op deze manier.

Doordat hij zijn aandacht op mij had gericht, kon Ryder de rest op de hoogte stellen door middel van een gebaar. Het was zo voorzichtig, dat ik het bijna had gemist.

Een geur van angst drong zich in mijn neus, het was afkomstig van mijn vader.

Alyssa keek me aan, alsof ze voelde dat er iets stond te gebeuren. Alsof ze wist wat ik zou doen. Mijn gezicht vormde een lichte grijns, gericht op Thyson.

Een kreet van pijn weergalmde door de lucht toen Alyssa Thyson naast haar een stomp gaf in zijn buik. Hij proestte het uit en naast mij voelde ik de grond trillen onder mijn zolen.

Ryder en Jax stormden naar voren.

De vurige blik van Ryder had Thyson tot zijn doelwit gemaakt. De grijns verdween op het gezicht van Thyson. Met een beuk smeet Ryder hem op de grond en worstelden ze over de grond. Jax schoot mijn zusje te hulp en beschermde haar tegen één van de andere aanvallers. Een flits schoot ons voorbij. Adam rende naar Jax toe en beukte een man van hem af.

Vechtende kreten weergalmden door de lucht.

Twee forsgebouwde premiejagers hadden hun handen om mijn vader en moeder gegrepen.

De man die mijn moeder vasthield had een bruine snor, die zijn bovenlip bedekte. Een schampere lichtstraal van zonlicht scheen op zijn kortgeknipte haar. Rimpels hadden zich op zijn voorhoofd gevormd van het vele fronsen. Ook nu fronste hij.

Prudence keek me aan.

Haar blik verplaatste op hetzelfde moment als de mijne naar mijn ouders, vast in de armen van de vijand.

Ik was geen vechter. Ik was niet getraind. Maar toch nam ik het risico.

De woede en pijn die zich in mijn lichaam had opgelaaid, combineerde zich met mijn krachten. We lieten onze voeten loskomen van de grond en passeerden Adam en Jax, die een aanval ontweken. Eén van de aanvallers had een vuurwapen in zijn hand en schoot. Een knal weergalmde door de lucht en heel even werd het stil.

Een kleine bolvormige kogel, opgelicht door een blauwe kleur, vloog richting Jax. Het vond een rustplaats in zijn zij en elektrische vonken schoten ervan af. Mijn gehoor liet mij weten hoeveel pijn hij in zijn lichaam geschoten kreeg. Het geluid van een teisterende schok weerkaatste op zijn lichaam. Jax kromp ineen en zijn lichaam schokte.