Özgüven Patlaması #Wattys2016

-1-

Ben karanlığa düşmüş bir meleğim.

Hayatımda çektiğim acılar yüzünden , karanlık beni evlat edinmişti. Neden mi ? Çünkü ben karanlığa aittim.

Canım yandı ,diye. Binlerce insanın canını yaktım .Bunları yaparken zevk alıyordum. Çünkü benim felsefem 'Benim canım yandı .Onlarında yanmalı ' Benim felsefem ,benim hayatımın kuralı buydu. 'Canımı yakanı ,yakarım !' diye kendime bir kural çizmiştim. Hep de bu kuralın üzerindeki çizgiden gidiyordum.

Çizgiden çıkmak ,iyi biri olmaya çalıştığım an düşecekmiş gibi hissediyordum.

Ben cennetten gelmiş bir kız değil de , cehennemden düşmüş 'kara ' bir melektim.

Psikopatım ,sorunlu bir küçüklük geçirdiğim için sorunlu büyüyordum.

*******

Alarmımın çalmasıyla ,gözlerimi açtım. Birkaç dakika sonra odama annem gelecekti. Beni kaldırmaya ,kalktığımı görmek için

Her zaman ki gibi normal ve rütin bir şekilde yataktan kalktım(!). Şaka yapıyorum .Ayağımın yorganıma dolanmasıyla yere kapaklandım, bodozlama daldım .Artık düşmekten yada bu sakarlıklarıma alışkındım.

Ayağa hızlıca kalktım. Yataktan yarısı sarkan yorganı sakince yatağıma fırlattım(!).Cuma günüydü, birkaç dakika sonra odama annem girdi.

''Ezgi! '' .Annemin 'Ezgi!' demesiyle ona dönmüştüm .Aslında neden adımı söylediğini tahmin ediyordum. Hızlı hazırlanmamı söyleyecekti .

''Hızlı hazırlan ... '' dedi. Devamını ise beni azarlıyordu. O yüzden pek dinlemedim.

Siyah pantolonumu giydikten sonra üzerime hızlıca okul t-shortümü geçirdim. Üzerimi kapşonumu onun üzerine de ceketimi giymiştim. Odadan çantamı alıp. Hızlıca çıkarken annem ,babamdan aldığı parayı elime tutuşturdu. Evden çıktığım gibi otobüs durağına yürüdüm.

Hangi zekayla Kolej sınavına girip. %100 bursluluk kazanacağımı , ama evimiz her yere uzak olduğundan. Uzak sayılırdı okulum .

İnsanlar ,kolejlere yeteneğiyle girer. Ben ise matematiğin yarısını salladığım halde girdim. Ama büyük bir şansla...

Mesaj geldiğinde ,annem ve babam 'şok' olmuştu. Annem ,bana her zaman güveniyordu da ,babam da ... Ama yani ...

Ben bile%100 bursluluk kazandığıma inanamadım. Liseye, kolejde gidiyorum. Ve şuan Lise dördüm.

Otobüs durağına geldiğimde. Otobüsümün geldiğini gördüm. Kendimi hemen ,otobüsün içine attım .Kent-kartımı bastıktan sonra boşta olan bir yere oturdum.

Sonunda gelmiştim. Okuluma...

Her kızın bir kız çetesi ve ona benzer arkadaş grubu olurdu. Ama benim soğuk, çekingen ve sert yapımdan dolayı üç seneden beri bu koleje gelmeme rağmen arkadaşım yoktu.

Zaten pek arkadaş yanlısı bir kız değildim. Sınıftan, okul bitesiye kadar çıkmaz. Bütün günümü tek başıma oturarak .Kitap okuyarak , resim çizerek ve de müzik dinleyerek geçiriyorum. İnsanların asla yüzlerine uzun süre bakmam .İnsanları gördüğüm an yüzleri hafızama kazınır. Ama iki -üç gün sonra o yüzü hatırlayamam.

Çantamı ikinci sıraya koydum. Bende hemen cam kenarına geçip. Kafamı sıraya gömdüm. Sessizliği seviyordum. Bazen ,bende bir arkadaşım olmasını. Sırlarımı, dedikodularımı onla paylaşmak ,isterim. Ama bu isteğimi her zaman insanlara olan güvensizliğim tepmişimdir.