Dirty Love one shots skijumping

74. Tamten czas już minął - P.Prevc x S.Ammann

     Zimowe niebo Szwajcarii, wysokie, nierówne szczyty gór, ośnieżone pastwiska i szare dymy z kominów. To wszystko stanowiło klimat tego miejsca. Patrzyłem na miasto aniołów i zastanawiałem się, jak to się stało, że miasteczko takie jak setki innych wpłynęło na mnie aż tak bardzo. Czemu, to tutaj przyszło mi dokonywać życiowych wyborów i patrząc niegdyś najważniejszej w moim życiu osobie, powiedzieć zaledwie ,,żegnaj". Czemu, to właśnie to miasteczko było świadkiem moich największych sukcesów i porażek, nie tylko na gruncie zawodowym. Teraz, jechałem z misją, która była niejako skazana niepowodzenie, a świadomość, że będę z nim zupełnie sam nie pomagała.

- Nie bój się do mnie dzwonić - powiedział na odchodnym Kamil, kiedy praktycznie wepchnął mnie do pociągu - ale też pamiętaj, że nie jesteśmy razem.

- Chcesz mi powiedzieć, że po prostu nie przyjedziesz mnie uratować, tak jak to wcześniej miałeś w zwyczaju, tak? - mruknąłem, poważnie rozważając opuszczenie wagonu.

- Nie, że kiedy się z nim spotkać, to masz nie mieć żadnych skrupułów, aby...

- Czy ty mi sugerujesz, że moim jedynym argumentem jest łóżko? - prychnąłem.

- I to do tego nie najlepszym. Przepraszam, Peter, ale od innej strony nie dałeś się poznać - Kamil wzruszył ramionami i oddalił się.

   Tym razem nie machał mi z peronu. Odwrócił się tylko raz, kiedy pociąg opuszczał stacje. Wydawało mi się, dostrzegłem na jego twarzy delikatny uśmiech.

   I w ten o to sposób znalazłem się w Szwajcarii, przemierzając całą trasę pociągiem. Mając niezliczoną ilość szans, aby uciec, rzucić na tory lub w inny kreatywny sposób zakończyć swoje życie i nie dopuścić do swojego spotkania z Simonem. Jednakowoż los chciał inaczej i przy małej pomocy Killiana udało mi ustalić, że czterokrotny mistrz olimpijski bawi się pod swoją ulubioną szwajcarską skocznią.

     Pewnie byłem jedyną z ostatnich osób, które chciał teraz oglądać, ale też jedyną, z którą mógł szczerze porozmawiać. Zmierzałem w stronę skoczni, wyznając starą dobrą zasadę, że skoczka najlepiej szukać właśnie tam, jednocześnie zastanawiając się, jak zmuszę tego uparciucha do jakiejkolwiek wymiany zdań.

***

   Stanąłem na zupełnie pustych trybunach. Smutny i szary widok. Był wieczór i słońce odbijało się w śniegu, przypominając mi, że ten obiekt nie ma elektrycznego oświetlenia.

- Ty naprawdę myslisz, że spędzam tutaj całe swoje życie? - usłyszałem za swoimi plecami ciche westchnięcie.

    Odwróciłem się i zobaczyłem drobnego mężczyznę po trzydziestce.

- Czasami też wybierasz się na zawody - odpowiedziałem, koncentrując się na jego jasnych oczach.

Nie odpowiedział. Poprawił tylko okulary i spojrzał gdzieś poza moje ramię.

- Po prostu zawsze cię tutaj znajduję - kontynuowałwlem, nie za bardzo wiedząc, co jeszcze mógłbym zrobić.

- Może dlatego, że najpierw dzwonisz do Killiana, a mnie jest łatwiej znaleźć cię na skoczni - prychnął i w końcu usiadł na trybunach.

- Czyli chcesz się ze mną widywać? - uśmiechnąłem się delikatnie, chcąc wymusić na nim odwzajemnienie gestu.

- Powiedzmy, że nie chcę, abyś się zgubił - oznajmił i podciągnął nogi pod brodę. Położył głowę na kolanach i przymyknął oczy.

Czasami, kiedy tak jak teraz widziałem go w dżinsach, sportowej kurtce, z roztrzepanymi włosami i tymi cienkimi okularami na nosie, miałem wrażenie, że wszystkie dostępne źródła kłamią na temat jego wieku. Na pewno nie przypominał faceta dobijającego czterdziestu lat.