Loved such as feared

^37^

<< Μου αρέσει πάνω σου. Μην την βγάλεις.>> μου λέει διστακτικά και κοκκινίζω στο άκουσμα του. Τον βλέπω να κατευθύνεται προς εμένα.

<< Ρε Νεφέλη μου, μπορούμε να σταματήσουμε να μαλώνουμε; Δεν αξίζει να χωρίσουμε και να τσακωνόμαστε χωρίς λόγο.>> μου λέει και του χαμογελάω, καθώς ούτε εγώ θέλω να είμαστε έτσι χωρισμένοι.

<< Ωραία, τώρα που τα βρήκαμε, να πάμε να φάμε πρωινό; Έχω πεινάσει και αν δεν φάω κάτι γρήγορα, το επόμενο θύμα είσαι εσύ. >> μου λέει και τον σπρώχνω απαλά, την ώρα που πάει να με ''φάει''.

<< Γιώργο, πάμε να φάμε πρωινό στο σπίτι των παιδιών; Να τους το ανακοινώσουμε κιόλλας; Ότι είμαστε ξανά μαζί. Θα χαρούν πολύ πιστευώ. >> του λέω διστακτικά και νεύει θετικά, όντας σκεπτικός.

<< Άντε καλά να πάμε. Να δω πότε θα μείνουμε μόνοι μας. Θέλω να αναπληρώσουμε όλα αυτά που χάσαμε. Δεν αντέχω άλλο μακριά σου.>> απαντάει και ξεκινάνε και ντυνόμαστε για να φύγουμε. Εγώ φοράω ακόμα την μπλούζα του Γιώργου μαζί με τον τζιν μου και την ζώνη μου. Δεν θέλω να την βγάλω ποτέ από πάνω μου, αν γίνεται.

<< Να ήξερες πόσο σου πάει η μπλούζα μου. Σε κάνει να φαίνεσαι τόσο γαμημένα όμορφη. Νεφέλη, είσαι ότι πιο όμορφο έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου και ελπίζω να συνεχίσουμε αυτό που έχουμε. Δεν θέλω να σε ξαναχάσω. Αλήθεια σου λέω.>> μου λέει την ώρα που κατεβαίνουμε από το ασανσέρ και μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο.

<< Ούτε εγώ θέλω να σε χάσω. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Ξέχασα να σε ρωτήσω χθες και το θυμήθηκα τώρα. >> τον ρωτάω, καθώς πρέπει να μάθω για την συνάντηση του με τον Στέφανο.

<< Ναι, φυσικά. Ρώτα ότι θες.>> μου λέει χαμογελώντας

<< Έμαθα πως εσύ και ο Στέφανος βρεθήκατε κρυφά από εμένα και μιλήσατε για εμένα. Γιώργο, μπορώ να μάθω τι είπατε; Και θέλω την αλήθεια. >> του λέω επίμονα και με κοιτάζει ψύχραιμος.

<< Δεν χρειάζεται να μάθεις κάτι. Ότι είναι να μάθεις, θα το μάθεις.>> μου λέει απλά και τον τσιμπάω στο μπράτσο. Πρέπει να μάθω.'

<< Γιώργο, θέλω να μάθω τι είπατε. Θα μου πεις ή θα χρειαστεί να το μάθω από άλλους; Απλά πρόσεχε. Αυτό σου λέω μόνο.>> του λέω και του γυρνάω την πλάτη, καθώς δεν τον βλέπω πρόθυμο να μιλήσει.

<< Σου είπα ρε Νεφέλη. Μην μου τα πρήζεις. Έλεος.>> μου απαντάει θυμωμένα και ανοίγει το ραδιόφωνο, βάζοντας τον αγαπημένο του σταθμό. Πάντα, όταν ήθελε να ηρεμήσει, έβαζε μουσική.