Loved such as feared

^10^

Αφού φύγαμε από εκείνους, πήγαμε σπίτι μου να πάρουμε άδεια για να μείνω στη Μαριλένα , εφόσον η μαμά της θα έλειπε. Δυστυχώς από γονείς,έχει μόνο την μαμά της και την γιαγιά της, καθώς και έναν μεγάλο αδελφό, τον Άρη. Οι γονείς μου δέχτηκαν με δυσκολία, αλλά ευτυχώς η κυρία Αφροδίτη βοήθησε.Μάζεψα τα πράγματα μου, τα απαραίτητα δηλαδή και ξεκινήσαμε για το σπίτι της.

<< Εδώ είμαστε.>>λέει η Μαριλένα και μου δείχνει ένα διώροφο σπίτι με μεγάλη εξωτερική αυλή.Πολύ ωραίο εξοχικό έχει.

<< Ωραίο σπίτι έχετε. Μένετε εδώ αρκετό καιρό;>> την ρωτάω και ανοίγει την πόρτα για να μπούμε στην αυλή.

<< Ναι. Δηλαδή, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου ερχόμαστε εδώ. Του άρεσε πολύ εδώ. Ήταν το δεύτερο σπίτι του.>> μου απαντάει λυπημένα και την καταλαβαίνω. Πρέπει να της λείπει πολύ ο μπαμπάς της.

<< Κατάλαβα. Έχεις πολλές αναμνήσεις εδώ.>> της λέω καιτην αγκαλιάζω. Τελικά είναι πολύ καλή κοπέλα. Νομίζω η μοναδική κοπέλα που συμπάθησα εδώ.

<< Ναι. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Πέρνα μέσα. Τρίτη πόρτα δεξιά είναι το δωμάτιο μου. Πάω να φέρω νερό από την κουζίνα.>> μου λέει και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το δωμάτιο της. Βλέπω μια πόρτα δεξιά και αριστερά,αλλά δεν θυμάμαι που είπε. Θα μπω στα αριστερά. Μόλις ανοίγω την πόρτα,  βλέπω ένα ζευγάρι να φασώνεται κάτω στο πάτωμα και να είναι ημίγυμνοι. Λάθος δωμάτιο.

<< Συγγνώμη, λάθος δωμάτιο.>> λέω και πάω να φύγω, αλλά με σταματάει η φωνή του αγοριού. Πρέπει να είναι ο Άρης, ο αδελφός της.

<< Ποια είσαι εσύ;>> με ρωτάει και κάνει ένα βήμαμπροστά μου

<< Είμαι η Νεφέλη,φίλη της Μαριλένας. Με κάλεσε να κοιμηθώ εδώ, αφού η μητέρα σας θα λείπει για να της κάνω παρέα. Συγγνώμη και πάλι που διέκοψα μια τέτοια κατάσταση. Μπέρδεψα τα δωμάτια σας. Τελικά δεξιά μένει.>>του απαντάω γρήγορα<< Α η γνωστή Νεφέλη. Χάρηκα, Άρης. Με συγχωρείς τώρα. Με περιμένει η κοπέλα μου, Έλλη. Θα τα πούμε μετά.>> μου λέει και πηγαίνει πίσω στο δωμάτιο του, κλειδώνοντας την πόρτα.

<< Ακόμα δεν το βρήκες;>> με ρωτάει η Μαριλένα και τρομάζω

<< Ναι. Δηλαδή όχι.Μπέρδεψα τις πόρτες. Μπήκα στον Άρη.>>της απαντάω και κοκκινίζω από την ντροπή.

<< Γιατί ντρέπεσαι; Έγινε κάτι;>> με ρωτάει ξανά και κατεβάζω το κεφάλι μου. Πώς να τις το πω; Θα με περάσει για χαζή και ξεχασιάρα.