Loved such as feared

^28^

Το πρωί ξύπνησα γεμάτη ενέργεια. Είχα αποφασίσει πως θα ξεχάσω όλα αυτά που με απασχολούν και θα προχωρήσω κανονικά στη ζωή μου, χωρίς να αφήσω κανέναν να με πιέζει και να με στεναχωρεί. Σηκώθηκα κατά τις δέκα η ώρα και συνειδητοποίησα πως το κρεβάτι της Μαριλένας ήταν άδειο. Φαίνεται πως κάποια άργησε να γυρίσει σπίτι. Αφού τακτοποίησα το δωμάτιο και ετοιμάστηκα, κατέβηκα κάτω για να ετοιμάσω το πρωινό. Κατεβαίνοντας τις σκάλες, παρατήρησα μια φιγούρα στον καναπέ και δεν άργησα να καταλάβω πως είναι η αγαπημένη μου φίλη. Λογικά θα ήρθε αργά και θα κοιμήθηκε εδώ. Προχωράω σιγανά προς την κουζίνα, δίχως να την ξυπνήσω και ξεκινάω να μαγειρεύω. Ετοίμασα κρέπες, καφέ, τσάι, πορτοκαλάδα και έκοψα διάφορα φρούτα και λαχανικά, τα οποία συνδύασα με αυγά. Μετά από μισή ώρα, αρχίζω να τα τοποθετώ στην τραπέζι, ενώ παράλληλα στρώνω τα πιάτα και τα ποτήρια. Ξαφνικά ακούω τη φωνή της Μαριλένας να φωνάζει για τον καφέ και σκάω ένα χαμόγελο.

<< Καλημέρα και εσένα Μαριλένα μου.>> της λέω με χιούμορ

<< Καλημέρα. Θέλω καφέ.>> μου λέει νυσταγμένη

<< Έχω φτιάξει καφέ. Τι θέλεις; Γλυκό, μέτριο, πικρό;>> την ρωτάω

<< Μέτριο με γάλα.>> μου λέει και σηκώνεται από τον καναπέ

<< Τα έχω όλα έτοιμα πάνω στο τραπέζι.>> την ενημερώνω

<< Είσαι υπέροχη.>> μου λέει και με φιλάει στο μάγουλο

<< Πως και κοιμήθηκες εδώ; >> την ρωτάω με ένα χαμόγελο

<< Ακού. Ο Γιάννης με πήγε στο πάρκο, που είχαμε δώσει το δεύτερο μας φιλί εδώ στο Βόλο. Το πάρκο αυτό τυχαίνει να είναι δίπλα στο σπίτι του Γιώργου. Μόλις τελειώσαμε από εκεί, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τι κάνουν. Όταν μπήκαμε στο σπίτι μέσα, έβλεπαν ταινία η Έλλη με τον Άρη, ενώ ο δικός σου και η Φωτεινή είχαν πάει στο δωμάτιο του και μιλούσαν έντονα . Ακουγόταν μέχρι έξω. Μετά τελείωσαν και ήρθαν να μας χαιρετήσουν και καθίσαμε μαζί τους. Γύρισα σπίτι κατά τις πέντε και επειδή δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, κοιμήθηκα εδώ.>> μου λέει και το μυαλό μου μένει στον Γιώργο και στην Φωτεινή που μιλούσαν μόνοι τους στο δωμάτιο του έντονα. Τι θα μπορούσαν να πουν οι δύο τους;

<< Δεν είναι δικός μου. Μάλλον της Φωτεινής είναι.>> της λέω έντονα

<< Κοίτα, μπορεί να είσαι και σωστή. Χθες, κατά τη διάρκεια της ταινίας, ήταν δίπλα ο ένας στον άλλον και ήταν αγκαλιά και χαζογελούσαν σαν ερωτευμένο ζευγαράκι. Μπορεί μέσα στο δωμάτιο να έγινε το μοιραίο. Ποτε δεν ξέρεις.>> μου λέει σαρκαστικά η Μαριλένα