Loved such as feared

^20^

Το επόμενο πρωί, με ξυπνάει ο Γιώργος νωρίς και άρχισα να παραπονιέμαι πως θέλω να τον χαρώ λίγο ακόμα, αφού σε δύο μέρες φεύγω. Γυρίζω προς το μέρος του και φαίνεται διχασμένος, σαν κάτι να μου θέλει να μου εξομολογηθεί. Ανοίγει το στόμα του και στη συνέχεια, μετά από δισταγμό το κλείνει. Τελικά, με κλείνει στην αγκαλιά του.

<< Μην παραπονιέσαι. Θα βρούμε χρόνο να μείνουμε οι δύο μας. Τώρα όμως πρέπει να πάμε στα παιδιά , διότι ανησυχούν και έχουν ετοιμάσει και πρωινό για να φάμε όλη η παρέα.>> με ενημερώνει και με βγάζει από την αγκαλιά του, κρατώντας όμως το χέρι μου και βαδίζουμε προς τα παιδιά, τα οποία φαίνεται να ξύπνησαν πριν λίγο.

<< Καλημέρα στο ζευγαράκι μας.>> λέει ο Άρης χαμογελώντας

<< Καλημέρα.>> του λέω γλυκά και φιλάω τον Γιώργο στο μάγουλο

<< Αυτό τώρα τι ήταν;>> μου ψιθυρίζει

<< Απλά ήθελα να το κάνω.>> του λέω διστακτικά και την επόμενη στιγμή με τραβάει περισσότερο κοντά του και με φιλάει γλυκά

<< Και έτσι ο Γιώργος καταφέρνει μια γκόμενα.>> λέει ο Άρης για να τον πειράξει, αλλά αυτό με βάζει σε σκέψεις

<< Νεφέλη, που ήσασταν γαμώ; Σας ψάχνω από χθες.>> μου φωνάζει η Μαριλένα φανερά θυμωμένη και την αγκαλιάζω

<< Εδώ είμαι.>> της λέω χαμογελαστά

<< Τα βρήκατε; Η πάλι θα μας πρήξετε τα αρχίδια;>> μας ρωτάει ο Άρης

<< Τα βρήκαμε.>> λέμε ταυτόχρονα με τον Γιώργο

<< Μαλάκα, έρχεσαι λίγο που σε θέλω;>> ρωτάει ο Γιώργος και ο Άρης γνέφει καταφατικά. Καλά κατάλαβα ότι κάτι τον προβληματίζει αυτόν. Αλλά γιατί δεν μου λέει τι έχει;

<< Τι έχει ο δικός σου;>> με ρωτάει η Μαριλένα

<< Ούτε εγώ ξέρω να σου πω. Το πρωί του έλεγα πως θα ήθελα περισσότερο χρόνο μαζί του γιατί σε δύο μέρες φεύγω και αυτός ήταν σκεπτικός και ήθελε να μου μιλήσει, αλλά τελικά δεν το έκανε. Φέρεται παράξενα ή εμένα μου φαίνεται;>> την ρωτάω μελαγχολικά

<< Δεν κατάλαβα πολλά από το βλέμμα του. Άμα είναι θα ρωτήσω τον Άρη να μου πει.>> μου λέει σκεπτική και πίνει από τον καφέ της

<< Η Εβίτα έφυγε;>> την ρωτάω μετά από λίγα λεπτά

<< Όχι. Πήγε σπίτι με τον Κώστα και τον Γιάννη για να φέρουν καρέκλες. Έρχονται με γεμάτα χέρια βλέπω. >>λέει η Μαριλένα χαμογελαστή