Loved such as feared

^01^

<< Άντε Νεφέλη, θα χάσουμε την κράτηση και δεν θα προλάβουμε.Άσε που θα έχει και κίνηση. Μετά ποιος ακούει τον πατέρα σου. >> ακούγεται η φωνή της μητέρας μου και πετάγομαι από το κρεβάτι

Αυτή είναι η φωνή της μητέρας μου, Γιάννα .Κάθε πρωί το ίδιο. Είτε πάω σχολείο, είτε πάμε διακοπές.Αλλά ας το πάρω από την αρχή . Με λένε Νεφέλη και είμαι 17 χρονών, δηλαδή θα πάω δευτέρα λυκείου.Μένω στη Θεσσαλονίκη μαζί με την οικογένεια μου και τους περισσότερους συγγενείς μου. Φέτος η οικογένεια μου αποφάσισε να πάμε διακοπές στο Βόλο ,διότι λένε πως θέλουν ηρεμία και ξεκούραση. Για αυτό το λόγο , αποφάσισαν να πάμε σε ένα κοντινό χωριό, στο Κάλαμο,το οποίο έχει ωραία θάλασσα και ηρεμία. Ακόμα ένα καλοκαίρι θα περαστεί μονότονα.

<< Ξύπνησα ρε μαμά.Μην φωνάζεις.>> της απαντάω και κατευθύνομαι προς το μπάνιο

<< Η βαλίτσα σου έτοιμη είναι;>> με ρωτάει ξανά και μπαίνει μέσα στο μπάνιο, κρατώντας δύο τσαντάκια.

<< Ναι. Απλά πρέπει να βάλω και τα τελευταία πράγματα. Το ένα τσαντάκι το χρειάζομαι.>> της λέω και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου, στο οποίο μένω μαζί με τον αδελφό μου

<< Χθες ήσουν έξω.Αντί να έβγαινες, μπορούσες να με βοηθήσεις . Αλλά τέλος πάντων, το ένα για εσένα είναι. Βάλε ότι θες γρήγορα και έλα στη κουζίνα.>> μου λέει γρήγορα και πηγαίνει στη κουζίνα

<< Εντάξει ρε μαμά.>> της απαντάω και ξεκινάω να ετοιμάζομαι

Δεν έχω ιδέα τι να βάλω. Ψάχνω να βρω κάτι απλό και βολικό γιατί θέλω στο αυτοκίνητο να είμαι άνετη. Τελικά κατέληξα σε ένα μπλε τζιν σορτσάκι με σκισίματα και ένα μαύρο κοντό μπλουζάκι. Τα συνδύασα με ασημένια αξεσουάρ και τις σαγιονάρες μου, διότι έξω έχει πάρα πολύ ζέστη. Μόλις τελείωσα, έβαλα και τα τελευταία πράγματα στη βαλίτσα , ετοίμασα και το τσαντάκι με τα καλλυντικά και τα έβγαλα στο σαλόνι, όπου ήταν συγκεντρωμένα  και τα υπόλοιπα πράγματα.

<< Τελείωσες επιτέλους;>> με ρωτάει ο μπαμπάς μου και με αγκαλιάζει

<< Ναι, μόλις τώρα.>>απαντάω και κάθομαι να φάω δίπλα στημαμά μου

<< Λοιπόν, ακούστε η απόσταση Θεσσαλονίκη-Βόλος είναι 3 ώρες και άλλη 1 ώρα μέχρι τον Κάλαμο.Οπότε ας φάμε γρήγορα και να ετοιμαστούμε γιατί δεν θέλω να πετύχω κίνηση. >>ξεκινάει ο μπαμπάς μου να λέει

<< Μάλιστα πατέρα>>του λέω χαμογελώντας

<< Μην με κοροϊδεύεις μικρή >> μου απαντάει ο μπαμπάς μου και μου βγάζει την γλώσσα.

Μετά από 20 λεπτά,αφού φάγαμε όλοι, βοήθησα την μητέρα μου με το τραπέζι, έπλυνα τα πιάτα και τα έβαλα στη θέση τους. Όταν τελείωσα επιτέλους, έβγαλα τα ηλεκτρονικά από την πρίζα, γιατί στη διαδρομή σίγουρα θα τα χρειαζόμουν. Κινητό, ακουστικά,υπολογιστής, powerbank και φορτιστής. Όλα έτοιμα. Αφού τελείωσα και με αυτά, κατεβάσαμε τις βαλίτσες και τις βάλαμε στο αυτοκίνητο.

<< Καλό μας ταξίδι,λοιπόν>> ευχήθηκε η μητέρα μου και ο μπαμπάς μου , κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Οι γονείς μου είναι το πιο αγαπητό και ερωτευμένο ζευγάρι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Είναι μαζί από μικρή ηλικία, έχουν περάσει μαζί τα πάντα από δυσκολίες μέχρι και χαρές   και στο τέλος κατέληξαν μαζί.Μέχρι και τώρα ακόμα αγαπιούνται και ζουν τον έρωτα τους σαν ένα εφηβικό ζευγαράκι. Μακάρι να είναι πάντα μαζί αγαπημένοι. Εύχομαι και εγώ κάποτε να βρω έναν τέτοιον πρίγκιπα. Που να ήξερα όμως τι με περίμενε...