Loved such as feared

^31^

Την επομένη μέρα, ανοίγω τα μάτια μου και δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι, καθώς στο μυαλό μου επανέρχονται τα τελευταία λόγια του Γιώργου πριν φύγει οριστικά από το σπίτι των παιδιών « Θα ήμουν πολύ καλύτερα, αν δεν σε γνώριζα ποτέ» και ξεκινάω να δακρύζω για ακόμη μια φορά. Χθες το βράδυ, όταν έφυγε και κλειδώθηκα στο μπάνιο, η Φωτεινή και η Μαριλένα έτρεξαν αμέσως προς το μπάνιο και προσπαθούσαν να με κάνουν να ανοίξω την πόρτα και να τους εξηγήσω τι ακριβώς έγινε. Την ίδια στιγμή, ακούστηκε και η φωνή του Άρη, ο οποίος ενημέρωσε τα κορίτσια πως τα αγόρια έφυγαν και πως ο ίδιος θα πήγαινε να βρει τον Γιώργο για να μιλήσουν, καθώς και αυτός φαινόταν σε άθλια κατάσταση. Όπως ήταν δεδομένο, τον ακολούθησε και η Φωτεινή, η οποία προσφέρθηκε να τον ακολουθήσει, διότι έλεγε πως δεν θα άνοιγα την πόρτα, αν ήταν και αυτή έξω από το μπάνιο. Δίκιο είχε. Δεν ήθελα να δει πως ο Γιώργος έχει τόση μεγάλη επίδραση πάνω μου. Τελικά, ύστερα από μισή ώρα, βγήκα από το μπάνιο και έτρεξα προς το κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, χωρίς να αρθρώσω λέξη στη Μαριλένα, η οποία φαινόταν ότι στεναχωρήθηκε. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου, διότι σκεφτόμουν συνέχεια τον διαλόγο μεταξύ μας και στεναχωριόμουν περισσότερο. Κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, με έπιασε ο ύπνος και ξύπνησα τώρα. Δηλαδή θα κοιμήθηκα κάπου στις πέντε ώρες, αλλά ακόμα νιώθω εξαντλημένη.

Μετά από λίγα λεπτά, πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και βρίσκω το κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ετοιμαστώ για να κατέβω για πρωινό. Αποφασίζω να μάυρο μια μάυρη απλή φόρμα και ένα φούτερ λευκό και να μαζέψω το μαλλί μου σε μια κοτσίδα, ώστε να μην φαίνεται τόσο άσχημο. Βγαίνω από το δωμάτιο και κατευθύνομαι προς το μπάνιο, όπου αντικρίζω ένα θέαμα που με τρόμαζει. Μαύροι κύκλοι, κόκκινα μάτια και σκασμένα χείλη. Μεγάλη αντίδραση είχε τελικά και δεν το περίμενα. Αφού διορθώνω την κατάσταση όσο μπορώ, αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά, ώστε να πάω στη κουζίνα για πρωινό. Δεν έχω όρεξη να φάω, αλλά θέλω να μιλήσω στη Μαριλένα. Δεν θέλω να είναι στεναχωρημένη για τα δικά μου θέματα. Αυτό αφορά εμένα και τον Γιώργο. Με το που μπαίνω στη κουζίνα, βλέπω την Μαριλένα να πίνει τον καφέ της και να δείχνει σκεπτική. Λογικά θα σκέφτεται τα χθεσινά γεγονότα. Γυρίζει αμέσως το κεφάλι της, μόλις με βλέπει και τρέχει προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει. Με απομακρύνει διστακτικά από πάνω της και κοιταζόμαστε στα μάτια. Δεν αντέχω άλλο τη σιωπή και παίρνω μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να μιλήσω. Αλλά τελικά τον λόγο αποφασίζει να πάρει η Μαριλένα, η οποία φαίνεται νευριασμένη και λυπημένη ταυτόχρονα. Τι θα έχει να μου πει;