Loved such as feared

^24^

Χριστούγεννα. Η αγαπημένη μου γιορτή μέσα στο χρόνο.

Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Η μέρα που αποφάσισα να βγω και να ξεχάσω όσα με έχουν καταστρέψει.Εδώ και δύο μέρες, έχουμε κανονίσει με τα παιδιά να περάσουμε όλη τη μέρα μαζί σήμερα , από το πρωί μέχρι και το βράδυ, δίοτι αύριο φεύγω στο Βόλο και θα τους δω του χρόνου. Από την μια χαίρομαι που θα αλλάξω χρόνο στο Βόλο, καθώς ο Βόλος είναι το δεύτερο μου σπίτι και περνάω καλά, αλλά από την άλλη στεναχωριέμαι που δεν θα είμαι μαζί με την οικογένεια μου και τους φίλους μου στην αλλαγή του χρόνου, όπως συνηθίζα να κάνω. Συνήθως περνούσα χρόνο με την οικογενεία μου μέχρι της δώδεκα η ώρα και στη συνέχεια μαζευόμασταν με την παρέα μου σε ένα κλάμπ, όπου συνεχίζοταν η διασκέδαση μας. Φέτος όμως δεν θα γίνει. Αποφάσισα πως θα ήταν καλό να πήγαινα στο Βόλο, αφού μου έχουν λείψει πολύ τα παιδιά από την Κάλαμο και την τελευταία φορά δεν τους είδα καθόλου και στεναχωρήθηκα αρκετά. Είναι πλέον τα σημαντικότερα άτομα της ζωής μου, τα οποία με έχουν στηρίξει και βοηθήσει σε όλα.

Η ώρα είναι δέκα και μισή και συννενοηθήκαμε στις έντεκα να βρεθούμε στο σπίτι του Νίκου, καθώς η μαμά του θα δουλεύει μέχρι το βράδυ και θα έχει όλο το σπίτι για αυτόν. Έχω ξεκινήσει και ετοιμάζομαι, διότι δεν θα προλάβω και μετά θα μου φωνάζουν πως συνεχίζω να αργώ στα ραντεβού μας. Ξεκίνησα από τα ρούχα, όπου αποφάσισα να φορέσω ένα φαρδύ μαύρο φούτερ με μία κοντή βελουτέ κόκκινη φούστα με κουμπιά και τα αγαπημένα μου μαύρα αρβυλάκια. Άφησα τα μαλλιά μου απλά και συνέχισα με το μακιγιάζ. Δεν βάφτηκα έντονα, καθώς τα μόνο προϊόντα που χρησιμοποίησα ήταν η μάσκαρα και το make-up για να καλύψω τα σπυράκια και κάποιες ατέλειες που έχω κάθε μέρα. Μόλις τελειώνω , κατευθύνομαι προς την κουζίνα,όπου βλέπω τους γονείς μου να παίρνουν πρωινό και τους αποχαιρετάω. Βγαίνω από το σπίτι και πηγαίνω στη κοντινότερη στάση για να πάρω το λεωφορείο, διότι το σπίτι του Νίκου βρίσκεται κοντά στο κέντρο. Με το που φτάνω στη στάση, περνάει το λεωφορείο που θέλω και επιβιβάζομαι κατευθείαν, καθώς δεν θέλω να χάσω περισσότερο χρόνο. Το λεωφορείο έχει αρκετό κόσμο, οπότε προσπαθώ να βρω μια θέση να σταθώ,χωρίς να ενοχλήσω κανέναν. Μετά από πέντε στάσεις, αποβιβάζομαι από το λεωφορείο και προσπαθώ να βρω την πολυκατοικία του Νίκου. Την βρίσκω μέσα σε δύο λέπτα και χτυπάω το κουδούνι , περιμένοντας να μου ανοίξει. Μου ανοίγει η Χριστίνα και με αγκαλιάζει σφικτά, καθώς φαίνεται να μην με περίμενε.