Loved such as feared

^03^

<< Ε γειά. Αν ψάχνεις την οικογένεια σου, είναι σε εμάς. >> μου λέει μια φωνή και γυρνάω να δω

<< Οκ. Ευχαριστώ>> απαντάω μονολεκτικά, χωρίς να ξέρω τι άλλο να πω

<< Κοίτα, επειδή ήταν κάπως περίεργο, η μαμά μου είπε να σας φωνάξουμε και ήρθα να σας το πω. Η οικογένεια σου ήταν έξω, οπότε πήγαν κατευθείαν και έμεινα εγώ να σε περιμένω.>> μου λέει και μένω άφωνη. Γιατί με άφησαν με έναν ξένο;

<< Ευχαριστώ. Είμαι η Νεφέλη. Χάρηκα>> του λέω δίνοντας του το χέρι μου

<< Είμαι ο Κώστας. Ο μεγαλύτερος γιός της οικογένειας>> μου απαντάει και μου δίνει και αυτός το χέρι του

<< Α είσαι ο αδελφός του Δημήτρη;>> ρωτάω

<< Ναι. Που ξέρεις τον Δημήτρη;>> με ρωτάει και αυτός

<< Δεν τον ξέρω. Απλά πριν που ήρθαμε, πήγε στον κύριο Γιάννη, βγήκε βόλτα και τον είδα>> απαντάω και κλείνω την πόρτα του σπιτιού

<< Α κατάλαβα. Πας στους μεγάλους;>> με ρωτάει και γνέφω καταφατικά

<< Άμα θέλεις , μπορείς να έρθεις μαζί μου. Να βγούμε βόλτα. Να σε γνωρίσω στη παρέα μου.>> μου λέει και προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελο μου

<< Δεν έχω θέμα. Αλλά μόλις με γνώρισες.>> του απαντάω

<< Σε συμπάθησα. Εξάλλου νομίζω χρειάζεσαι και εσύ φίλους εδώ.>> μου λέει και γνέφω

<< Πάμε πρώτα μέσα; Να χαιρετήσουμε και να ετοιμαστώ;>> με ρωτάει και προχωράει μπροστά

<< Ναι. Να ενημερώσω και εγώ τους δικούς μου>> λέω και τον ακολουθώ

<< Και δηλαδή σας αρέσει η Θεσσαλονίκη;>>

<< Ναι. Έχουμε τις δουλειές μας. Η Νεφέλη και ο Γιώργος τα καταφέρνουν>>

<< Σαν εμάς στο Βόλο>>

<< Γειά σας και από εμένα ξανά>> λέει ο Κώστας

<< Γειά σου>> απαντάει η κυρία Αφροδίτη και με κοιτάει χαμογελαστή

<< Μαμά, η Νεφέλη και εγώ θα πάμε βόλτα. Δηλαδή θα την γνωρίσω στη παρέα.>> της απευθύνεται ο Δημήτρης και η μαμά μου με κοιτάει έντονα και περίεργα

<< Νεφέλη, θα πας ;>> με ρωτάει ο μπαμπάς μου

<< Nαι. Δηλαδή θα ήταν καλή ιδέα να πάω. Να τους γνωρίσω και μετά θα πάω να περπατήσω.>> απαντάω, προσπαθώντας να το παίξω χαλαρή