Loved such as feared

^06^

<< Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Απλά ξεχαστήκαμε.>> λέει η Μαριλένα και προσπαθεί να δικαιολογήσει την καθυστέρηση μας.

Είχαμε δώσει ραντεβού 00:20 έξω από την αυλή του Κώστα και πήγαμε 00:30 γιατί ξεχαστήκαμε με την κουβέντα. Μιλούσαμε για τον Στέφανο και τον Γιάννη, οπότε ήταν μεγάλη κουβέντα και ξεχάσαμε τους άλλους.

<< Δεν πειράζει>> λέει ο Κώστας και μου χαμογελάει

<< Πως δεν πειράζει ρε; Θα μπορούσα να πάω Αργαλαστή με την Χρύσα.>> μας απευθύνεται ο Δημήτρης και βγάζει το κινητό του για να δει την ώρα

<< Μα καλά ο Στέφανος που είναι ; >> ρωτάει ο Κώστας και πάει να του τηλεφωνήσει

<< Να τος! Ήρθε επιτέλους>> απαντάει η Μαριλένα και τον τρέχει να τον αγκαλιάσει. Φαίνεται να είναι πολύ καλοί φίλοι.

<< Σόρρυ που άργησα λίγο, αλλά με καθυστέρησε ο Παύλος.>> λέει ο Στέφανος κοιτώντας με και μου δίνει το χέρι του.Λογικά ο Παύλος θα είναι το άλλο παιδί της παρέας  

<< Δεν πειράζει>> του απαντάω ευγενικά

<< Να ξεκινήσουμε λοιπόν;>> ρωτάει η Μαριλένα , η οποία δείχνει στεναχωρημένη και κάπως μετανιωμένη. Το ξέχασα γαμώτο. Θα είναι και ο Γιάννης με την Χρύσα εκεί

<< Ναι. Μαριλένα έρχεσαι λίγο πίσω;>> την ρωτάω και νομίζω καταλαβαίνει το γιατί

<< Πες μου Νεφέλη>> μου λέει και κοιτάει κάτω την άσφαλτο

<< Είσαι καλά; Μόλις συνειδητοποίησα ότι θα είναι και ο Γιάννης εκεί και δεν θέλω να μπεις σε δύσκολη θέση>> της λέω και την βλέπω να με κοιτάει

<< Νεφελάκη μου, μην ανησυχείς. Χωρίσαμε επειδή το θέλαμε και οι δύο μας. Βασικά αυτός ήθελε αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα χάσω εγώ την παρέα μου για αυτόν. Ούτε αυτός. Απλά θα είμαστε σαν άγνωστοι. Αυτός το επέλεξε και θα το τηρήσω.>> μου λέει και την καταλαβαίνω, γνέφοντας θετικά.

<< Μαριλένα, να έρθω μαζί σας γιατί οι άλλοι με ζάλισαν; Αυτός ο Δημήτρης κόλλημα με την Χρύσα. Και εγώ έκανα κάτι μαζί της αλλά δεν το υπερηφανιέμαι.>> πετάγεται ο Στέφανος και τον κοιτάω κάπως περίεργα. Όλοι την Χρύσα θέλουν;

<< Ναι. Πάω λίγο μπροστά στα αγόρια να τους μιλήσω για εμένα και αυτόν. Α, Στέφανε θα μιλήσουμε μετά για αυτό.>> λέει η Μαριλένα και ξεκινάει να κατευθύνεται προς την μεριά του Κώστα και του Δημήτρη

<< Αυτά που λες Νεφέλη.. >> λέει ο Στέφανος λίγο αμήχανα και τρίβει τα χέρια του.

<< Ναι>> του απαντάω μονολεκτικά, ενώ δεν ξέρω τι άλλο να του πω

<< Από Θεσσαλονίκη είσαι;>> με ρωτάει και γνέφω καταφατικά

<< Πολύ ωραία πόλη. Σχεδόν κάθε μήνα εκεί είμαι.>> μου λέει και χαμογελάω. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ όλους αυτούς.

<< Πως και πας κάθε μήνα εκεί; >> τον ρωτάω γιατί καταλαβαίνω πως προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα

<< Μένει η γιαγιά μου και ο παππούς μου στη Χαριλάου.>> μου απαντάει

<< Α στη Χαριλάου; Εγώ μένω Καλαμαριά.>> του λέω

<< Στον πεζόδρομο κοντά;>> με ρωτάει

<< Λίγο μακριά. Κοντά Κηφισιάς>> απαντάω και κοιτάω την ώρα

<< Με βαρέθηκες έτσι; >> ρωτάει ο Στέφανος κατσουφιασμένα και τον αγκαλιάζω

<< Όχι. Απλά δεν έχω συνηθίσει να βγαίνω τόσο αργά. Συνήθως βγαίνω μέχρι τις έντεκα.  >> του απαντάω, θέλοντας να τον ηρεμήσω

<< Εντάξει. Θες αύριο το απόγευμα να βγούμε οι δύο μας; >> με ρωτάει απότομα

<< Ναι, φυσικά>> του απαντάω χαμογελώντας και τον τραβάω προς τα παιδιά μπροστά. Πιστεύω πως πρέπει να του δώσω μια ευκαιρία.

Όταν κατευθυνόμαστε προς τα παιδιά, βλέπω μπροστά όλη την παρέα των παιδιών και άτομα που δεν έχω δει ποτέ μου. Ωραία θα περάσουμε και το βράδυ.