ညခင္းဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ဆိုင္ကို မွဴးဆက္နဲ႔သူ အရင္ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာလိုက္ ေသာ္ေသာ္နဲ႔ရွားရွားေရာက္လာသည္။ၿပီးမွ ဘုန္းျပၫ့္ရယ္ စြမ္းေလးရယ္ ရဲေသြးရယ္ အတူတူေရာက္လာသည္။စားစရာေသာက္စရာေတြမွာရင္း ဆူညံဆူညံျဖစ္လာၾကၿပီးမွ သိဂၤါနဲ႔ ဟိုတစ္ခါဆံုဖူးတဲ့ေကာင္ေလးေရာေရာက္ခ်လာသည္။
"လူေတာင္စံုေနၿပီငါပဲက်န္ေတာ့တာလား"
"ေအးေလ "
"ထိုင္ေလ"
သိဂၤါက ထိုင္ဖို႔ေျပာေတာ့မွအတူပါလာတဲ့ ဖိုးခ်မ္းက လြတ္ေနတဲ့ ယံယံေဘးေနရာမွာ ဝင္ထိုင္သည္။ယံယံ ၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ဖိုးခ်မ္းက ျပန္ၿပံဳးျပကာ ၿပီးေတာ့ ဒီတိုင္းမလႈပ္မယွက္နဲ႔ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာ။တစ္ေယာက္မွလဲ စကားမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာနဲ႔ ရဲေသြးက အရင္စကာ
"မနက္ျဖန္ ၁၃ မိုင္ သြားၾကမလား "
ရဲေသြးစကားစလိုက္မွပဲ ဝိုင္းက အသက္ျပန္ဝင္လာကာ
"လူမ်ားမွာဟ မနက္ျဖန္ တစ္ေက်ာင္းလံုးနီးပါး ၁၃ မိုင္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္တယ္ ေနာ္ဘူေဘာ သြားမလား"
"ေကာင္းသားပဲ "
"ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆို အႏၲာရယ္မမ်ားဘူးလား"
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာေနၾကတာကို မွဴးဆက္ နားေထာင္ေနရင္း ေဘးက ယံယံကို
"ေနာ္ဘူေဘာေရာက္ၿပီးၿပီလား"
"မေရာက္ဖူးေသးဘူး အရမ္းေဝးတယ္ဆို"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ မွဴးဆက္က သြားၿပီဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ မ်က္ႏွာမဲ့သြားကာ
"က်စ္....အဲ့လိုမွန္းသိ အေျဖမရခင္က လိုက္ပို႔ပါတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
မွဴးဆက္ကိုေမးေနတုန္း စြမ္းေလးအသံထြက္လာကာ
"ေနဦး ေနာ္ဘူေဘာဆို မွဴးဆက္နဲ႔ ယံယံ လိုက္လို႔ရမယ့္ပံုမေပၚေတာ့ဘူး ဟုတ္တယ္မလား"
စြမ္းေလးက ၿပီတီတီနဲ႔ ေျပာလာေတာ့ အကုန္လံုးက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကၫ့္လာၾကသည္။ ယံယံပဲ ဘာမွနားမလည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာလို႔ လိုက္လို႔မရတာလဲ။
ČTEŠ
သူ႔အခ်စ္မွာခိုနားခြင့္(သူ့အချစ်မှာခိုနားခွင့်)Unicode+Zawgyi
Teenfikceခ်စ္ျခင္းေမတၲာစစ္စစ္ေတြက ဘ၀မွာ ႏွစ္ခါရိွႏိုင္လား?? ချစ်ခြင်းမေတ္တာစစ်စစ်တွေက ဘ၀မှာ နှစ်ခါရှိနိုင်လား??
