Loved such as feared

^28^

<< Δεν με πόνεσες.>> του λέω ήρεμα

<< Σίγουρα; Αν το έκανα, ...>> πάει να πει και τον διακόπτω

<< Δεν το έκανες. Τι δεν καταλαβαίνεις;>> τον ρωτάω απότομα

<< Μην ταράζεσαι. >>μου απαντάει ήρεμος

<< Θέλεις κάτι;>> τον ρωτάω ξανά απότομα

<< Μπορείς να μην μου μιλάς έτσι;>> με ρωτάει διστακτικά

<< Πάντα στην ερώτηση με ερώτηση απαντάς; >> του λέω

<< Όχι.>> νεύει αρνητικά

<< Τότε; Τι θέλεις από εμένα; Η κοπέλα σου έφυγε.>> του λέω

<< Η Φωτεινή; Κοπέλα μου; Νεφέλη, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα νομίζεις εσύ. Αν με άφηνες έστω και λίγο να σου εξηγήσω τι στο διάολο είχε γίνει τότε, δεν θα ήμασταν έτσι. Αυτό που εύχομαι εγώ, ξέρω ότι το εύχεσαι και εσύ.>> μου λέει ψύχραιμα

<< Εγώ δεν εύχομαι τίποτα για εσένα. Σου το είχα πει. Δεν πρόκειται να σε αφήσω να μου μιλήσεις. Να μου εξηγήσεις. Να με ακουμπήσεις. Τίποτα. Το κατάλαβες; Όλα αυτά στην γκόμενα σου και όχι σε εμένα. >> του λέω άγρια και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το σπίτι

<< Είδες; Όλα πολύ εύκολα τα πιστεύεις.>> μου λέει και γυρνάω

<< Καλά κάνω. >> του απαντάω απότομα

<< Είσαι εγωίστρια.>> μου λέει πικρά

<< Εγώ; Εσύ είσαι. Άλλα μου λες στα μηνύματα, αλλά βλέπω από κοντά. Διχασμένη προσωπικότητα είσαι και δεν τον ξέρεις. Δεν μπορώ άλλο. Βαρέθηκα τα ψέματα σου, τις δικαιολογίες σου και γενικά ότι έχει σχέση με εσένα. Όλα έχουν και το όριο τους βλέπεις.>> του απαντάω και συνεχίζω να κατευθύνομαι προς την είσοδο του σπιτιού

<< Μια μέρα θα μάθεις και θα καταλάβεις. >> μου λέει τα τελευταία του λόγια και ακούω το αυτοκίνητο να φεύγει

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Στο σαλόνι, παρατηρώ την Μαριλένα και την Φωτεινή να κοιτάζουν κάτι στον υπολογιστή, ενώ παραδίπλα βρίσκεται και η φωτογραφική της κάμερα με διάφορες φωτογραφίες δεξιά και αριστερά. Προχωράω προς την μεριά τους και κάθομαι δίπλα στην Μαριλένα.

<< Που ήσουν τόση ώρα;>> με ρωτάει ξαφνικά η Μαριλένα

<< Δεν έλειπα αρκετή ώρα. Λίγα λεπτά ήταν.>> την ενημερώνω