twenty two

142 7 28
                                    


- Jimin -






Wala na palang mas ikakailang pa ang pagtinginan ka ng mga tao. Halos gusto ko nalang lamunin ako ng lupa at ibalik nalang oras na wala na sila sa paligid. Walang tigil akong napapakapit sa laylayan ng suot kong oversized t-shirt. The only part of my body that's functioning is only the right side, the other side is completely not functioning. Guess who's struggling with his life now— haist. .

Those stares are really making me feel uncomfortable, either if it was out of sympathy or empathy, I still don't like it. It makes me feel more . . as if I am living in a world where in people are meant existing to critique your own story in life. Can't they mind their own businesses for once?

"Are you okay?"

Dumako ang tingin ko kay Hoseok na siyang lumuhod sa harapan ko ng saganun ay makausap niya ako ng harapan. He smiled sweetly towards me, assuring me that he is just always here with me no matter what people thinking about me.

Hindi nakakatulong ang malagkit na pagtitig niya sakin, mas lalo lang akong naiilang. Just to avoid this chaotic moment here, I vigorously nod my head and averted my eyes as fast as I can. I heard him chuckle as he stand back at his previous position which is behind me, bago itulak ang wheelchair na sinasakyan ko ay ginulo niya muna ang buhok ko na siyang ikinainis ko.

Ilang oras ko 'tong inayos tapos guguluhin niya lang?

"Here . ."

Bago pa man ako makaangal sa kung ano man ang inilagay niya sa magkabilang tenga ko, sa isang iglap lang ay hindi ko na naririnig ang ingay ng paligid ko. Sa isang iglap lang sa wakas ay hindi ako makarinig ng mga bulong-bulungan.

All I can here is Jinho Bae's song High.

Out of curiosity, I tilted my head reasoned for me to see Hoseok's big smile.

I get his point. Wanted nothing for me but the best.

He is such an angel indeed.

Napakapit ako sa armrest ng wheelchair ng bigla nalang tumigil ito sa pag-andar. Nagtatakang tumingin ako sa unahan upang makita ang dahilan ng paghinto ni Hoseok. Well, sino pa ba ang magiging dahilan ng paghinto ng mga mundo namin? It is not because we are trying to avoid each other— parang ganun na nga rin. What happened between the three of us is truly an awkward moment.

Pinakiramdaman ko ang paligid, and I can say . . The atmosphere is slowly getting heavier. Tinanggal ko ang isang earpiece sa tenga ko at itiningala ang ulo ko upang makita ko ang mukha ni Yoongi na siyang deretsyo lang nakatingin kay Hoseok.

"H-Hoseok hyung, five minutes before my first subject started."

"Ne,"

Bahagyang itinulak ni Hoseok hyung ang wheelchair pakanan ng saganun ay makadaan kami ng hindi naabala ang tila walang balak gumalaw na si Yoongi sa kinatatayuan niya. Hindi ko alam kung sinadya niyang harangan kami o sadya ngang meron siyang sasabihin ngunit nawalan ng lakas na magsalita.

He made the right decision anyway, 'cause I don't want to hear his voice.

Alam ko, medyo makapal ang mukha ko na ako pa talaga ang galit kay hyung despite his willingness to stay bedside me. Yes, I know it was me who asked him a favor to leave but it wasn't the issue. He didn't hesitate to do so. I'll be honest, I expect too much. I thought he'll stay but no. My bad, after all.

"Mr. Park? I know you're going through something, but it wasn't an excuse for you not to pay attention."

I was been snapped back from my own reverie, umayos ako ng upo. Struggling hard on how I can take down my notes. I kept on trying but it was hard to only use half of your forces. I ended giving up. Heaving a sigh and bringing back my attention to the front.

[ON HOLD] Tears to Dancing | YoonMinWhere stories live. Discover now