[ON HOLD] Tears to Dancing | YoonMin

thirteen

Hindi ko alam kung tama ba ang pagkakarinig ko sa sinabi ni Jimin o sadyang yun lang ang gusto kong marinig mula sakanya.

Mukhang masyado na akong minamanipula ng sarili kong isipan. Hindi dapat ako parati nagpapadala sa kung ano man ang nararamdaman ko, madalas masakit ang umasa sa isang bagay na hindi naman pala mangyayari.

I know Jimin kissed me back and it is enough reason to speak for his side. But I'm still subside, I couldn't composed myself.

I want him to repeat his words but I was been attacked by shame. I choose to sealed my lips and let myself believe into false hopes.

Jimin chuckle,

Natigilan ako... bakit para atang naghahallucinate na ako? Nakakarinig na ako ng mga bagay-bagay.

He then again chuckle but this time it turned out to be in a loud laugh.

Doon ko na napagtanto na hindi ako naghahallucinate, na totoo ang kung ano ang naririnig at nakikita ko.

And I love what I am seeing right now, it felt so unreal to see him in front of me laughing and being him just like the old times. The Park Jimin I know who love to laugh and how he love brings happiness into others.

Alam niya kung gaano ko kagusto ang mga ngiti niya. Alam niya na kahinaan ko ang mga tawa niya.

Is this the sign that he is now again coming back from the old him?

Pero ang kasiyahan kong iyon ay hindi din nagtagal. Nag-aalala akong napatingin sakanya habang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, napapikit nalang ako at naikuyom ko ang aking mga kamay.

Kung kahinaan ko ang mga tawa niya dahil ang puso ko ay hindi kayang maghandle ng sobrang tamis, pwes ang pag-iyak niya naman ay siyang dumudurog sa puso ko. Hindi maipaliwanag na sakit ang nararamdaman ko.

I hold onto his shoulder as he is slowly collapsing on the floor, he can't stand the too much pain he's feeling right now.

Tama nga ako, masyado akong minamanipula ng sarili kong utak. Naniwala ako kaagad sa kung ano ang ipinakita niya ngayon sakin. For awhile, he build a facade and then loose his control to hold onto that pretending.

"Bullsht!"

Wala akong magawa, iwinakli ni Jimin ang kamay ko na nakahawak sa braso niya. Hinayaan ko lang siya sa pag-iyak dahil sa tingin ko ay malaking tulong ito para mabawasan ang sakit na dinadala niya.

"H-hindi ko dapat sinabi yun. Dapat hindi nalang ako sumagot. D-dapat hindi nalang ako nagpadala sa nararamdaman ko..."

Naitikom ko ang bibig ko nang makita ko ang pagkabalisa niya. Tila nagsisisi sakanyang nasabi. Nadala lang siguro siya ng kanyang emosyon kung kaya'y sumagot siya pabalik sa sinabi ko.

And I get him, siguro ayaw niya nang magkaroon ng ano mang commitments lalo na't lahat ng bagay ay wala namang kasiguraduhan. And also, knowing that what I have done to him is really unacceptable.

As I always say, I left him without any reason.

"I should have stop myself to tell you that!"

"Hey, Jimin..."

Hinawakan ko sa braso si Jimin nang magsimula itong magfreak out. Tumingin siya sakin at nagkasalubong ang mga mata namin.

I can see in his eyes how hurt he was.

"Hyung, I didn't mean it. I'm sorry."

It was dams so hurt, but I still managed to gave him a smile despite from what is my true feelings.