Bade | Ateş Parçası

O N B E Ş

Eve yaklaşınca yükselen sesler benim hüznüme gölge düşürmüştü. Hem ağlama sesi işitiyorduk hem de gür bir erkek sesi. Elimin tersiyle dolan gözlerimi sildim, ben bu sesi fizanda duysam tanırdım. Zaten biraz daha yaklaşınca kavganın Fidan ablalarda koptuğunu anlamıştık. Eve bile girmeden koşarak gittik evlerine. Kapı aralıktı, abim hiç düşünmeden içeri girince takip ettik.

'Hala boşandım diyo ya! Geçmiş karşıma gitmicem diyo!'

'İstemiyo beni diyom! Boşadı yolladı babamın evine diyom! Ne yapayım sokakta mı kalayım!'

'İlk geldiğinde nasıl demezsin! Bi konuşup anlaşmaya bakardık. Nerdeyse bir aydır burdasın, geri götürsem ancamı aklına geldi diyecekler!'

'Geri gitmek isteyen kim! Abi bitti bu iş! Zorla evlendirdin bari bittiğine saygı duy!'

'Seheeer!'

Biz kapıda durmuş olanları izlerken abim duyduklarıyla şoka girmişti. Geri sendeledi, tuttum. Bitti sandım, abim unuttu sandım. Yanıldım mı abi, ilk aşklar unutulmaz mı? Ben ömür boyu unutamayacak mıydım bu korkak herifi?

'Başkasını sevdiğimi anladı. Başkası yüzünden gülmediğimi anladı. Dayanamadı daha fazla. Bıraktı beni, bebeğini.'

Tüm bunları söylerken abime bakıyordu. Abim onun dudaklarını takip ediyordu. Kalbim çıkacaktı, bir hamle yapacaktı sanki abim, kalbim korkudan duracaktı. Seymen kardeşinin üstüne yürüyünce geldim kendime. Kolundan tuttuğu gibi yüzünü zorla kendine baktırdı.

'Bana bakıp konuş gebertirim seni Seher!'

Hemen müdahale ettim, Seher'in ince kolunu kurtardım Seymen'in elinden. Aralarına girdim.

'Yorma, üzme artık. Olan olmuş Seymen abi. Bebeğe bişey olcak, bırakın artık kavgayı.'

'Sen karışma. Senin karışacak kadar lüksün yok!'

'Sana karıştığım yok, ona karışıyom ben. Sana karışmak ulaşmak ne mümkün.'

'Biliyordun tabi. Bilip sakladın sende. Canımı acıtmak istedin dimi?'

'Karışmaya lüksüm yokken canını yakacak lüksü nerde bulurum ben. Aman abi, güldürme beni.'

Olay bir anda bize döndü, saçmalamaya başladık. Abim Allah'tan Seher'in boşanmasında kalmıştı da duymuyordu bizi. Ama annem. Bir ara öyle baktı ki bana, yerin dibine girdim. Anladı benim kırgınlığımın nedenini. Gayette belli etmiştim zaten.

'Yeter artık! Sizlik bişey yok, Hülya teyzeyi yormayın eve gidin. Seher sende toplan, sabah ilk iş kocana götüreceğim seni.'

Daha fazla sakin kalamadı çiçeğim, abisinin üstüne yürüyüp avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı.

'GİTMİYOM TAMAMMI! GİTMİYOM!! BU DEFA SEN İSTEDİN DİYE BİRİNE GİTMİYOM!'

'SEHEEEER!'

'Seymen. Seher hiçbir yere gitmiyo.'

Sessizlik. Nefes alışverişim ritmini kaybetmişti. Kalbim delicesine atmaya başlamıştı. Çok büyük bir kavga çıkmak üzereydi. Abimin karışmasıyla Seymen yüzünü ellerinin arasına aldı.

'Bilal, evine git kardeşim.'

'Bizimle gel Seher.'

Abim duracak gibi değildi. Abim doğru düşünemiyordu. Seymen onu bu saatten sonra zaten gönderemezdi ama abim bunu idrak edemeyecek kadar öfkeyliydi.

'Evine git kardeşim!' dedi Seymen bastıra bastıra. Annem abimin kolunu tutunca abim çaresizce anneme döndü.

'Anne, Seher'i al getir.'