Loved such as feared

^07^

Καθώς αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε, βλέπω τον Γιάννη να κοιτάει επίμονα την Μαριλένα, λες και θέλει να της μιλήσει. Δεν δίνω σημασία διότι αυτό θα την πληγώσει περισσότερο. Όταν φτάνουμε κοντά στα αγόρια, μένω έκπληκτη. Γυρνάω να δω τον Γιάννη και τον βλέπω να φασώνεται άγρια μπροστά σε όλους , κοιτώντας την Μαριλένα.

<< Μαριλένα, θέλω να παραμείνεις ήρεμη και να μην του δώσεις καθόλου σημασία.>> της λέει ο Στέφανος και εκείνη αρχίζει να τρέχει μακριά τους.

<< Πάω εγώ>> λέω στα αγόρια και κατευθύνομαι προς εκείνη

<< Μισό, θα έρθω και εγώ. Κολλητή μου είναι.>> μου απαντάει ο Στέφανος και έρχεται δίπλα μου.

(...)

<< Είδες πως την φάσωνε; >> μας ρωτάει η Μαριλένα κλαίγοντας

<< Είναι μαλάκας ο τύπος. Θα τον σκοτώσω. Μια υπόσχεση μου έδωσε.>> λέει ο Στέφανος νευριασμένος

<< Μαριλένα, άκου. Αρχικά πρέπει να ηρεμήσεις. Εγώ πιστεύω πως ήθελε την προσοχή σου. Για αυτό δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Λοιπόν, σταμάτα να κλαις, ηρέμησε και σκέψου πως αν όντως άξιζε δεν θα έπραττε κάτι ανάλογο.>> της λέω και προσπαθώ να την ηρεμήσω

<< Ναι, αλλά γιατί μπροστά μου; Με κοιτούσε. Με έβλεπε. Με είδε πως με έκανε σκατά. Δεν έτρεξε από πίσω μου. Δεν προσπάθησε.>> λέει η Μαριλένα και συνεχίζει να δακρύζει.

<< Μαριλού μου, θες να πάμε σπίτι σου να ηρεμήσεις; >> την ρωτάει ο Στέφανος και γνέφει θετικά.

<< Απλά αν γίνεται, θέλω να πάω μόνη μου. Στέφανε, εσύ και η Νεφέλη πηγαίνετε πίσω. Νεφέλη, θα μιλήσουμε για αύριο. Συγγνώμη και πάλι.>> λέει η Μαριλένα και αρχίζει να περπατάει προς το σπίτι της.

<< Νομίζω ότι έπρεπε να πάμε μαζί της.>> λέω στον Στέφανο

<< Δεν χρειάζεται. Νομίζω θα τα καταφέρει.>> μου λέει ο Στέφανος και μου κάνει νόημα να καθίσω.

<< Δεν πρέπει να πάμε στη παρέα;>> τον ρωτάω

<< Βασικά ναι. Αλλά θέλω να μιλήσουμε λίγο αν θες και εσύ.>> μου απαντάει αγχωμένος

<< Ναι, δεν έχω θέμα>> του λέω

<< Λοιπόν, πως περνάς εδώ;>> με ρωτάει αμέσως μετά

<< Πολύ καλά. Πρώτη μέρα είναι . >> του απαντάω και γελάω

<< Ναι σωστά. Μένεις με τον Κώστα και τον Δημήτρη;>> με ξαναρωτάει

<< Ναι>> απαντάω μονολεκτικά

<< Ωραία. Νεφέλη, ξέρεις μου αρέσεις σαν κοπέλα. Μου αρέσεις πολύ. Μπορεί να σε ξέρω μια μέρα, αλλά αισθάνομαι πολλά πράγματα.>> μου εξομολογείται ο Στέφανος και ομολογώ πως δεν το περίμενα.

<< Κοίτα Στέφανε, ακόμα είναι πολύ νωρίς και για εσένα και για εμένα.>> του λέω και τον κοιτάω. Με τραβάει προς την μεριά του, με αγκαλιάζει και κοιτάει τα χείλη μου. Πες μου ότι δεν θα με φιλήσει. Και όμως το κάνει. Με φιλάει. Το φιλί του ήταν απλά μαγευτικό. Δεν το περίμενα.Είχα ξαφνιαστεί πολύ. Πως γίνεται σε μια μέρα να του άρεσα πολύ;

<< Σε θέλω τόσο, όσο δεν ήθελα καμία.>> μου λέει και του χαμογελάω

<< Στέφανε πραγματικά και εμένα μου αρέσεις πολύ , απλά δεν ξέρω τι νιώθω.>> του απαντάω και τον κοιτάζω που στεναχωριέται.Α ρε Στέφανε.

<< Το καταλαβαίνω. Θες να γυρίσουμε πίσω;>> με ρωτάει και του γνέφω καταφατικά

<< Πρώτα , να περάσουμε από τα παιδιά να χαιρετήσω και μετά θα πάω σπίτι. Νομίζω ήταν αρκετό για σήμερα.>> του λέω και τον αγκαλιάζω

<< Όπως θες>> μου απαντάει νευρικά και καταλαβαίνω το γιατί.

Μετά από λίγα λεπτά, φτάνουμε στη παρέα. Έχουν φύγει αρκετά άτομα και έχουν μείνει μόνο αυτοί που σχεδόν ξέρω. Ο Κώστας, ο Δημήτρης, η Λένα, ο Γιάννης, η Χρύσα και ο Δημήτρης Κ. Μόλις ο Στέφανος τους βλέπει, πηγαίνει δίπλα τους, αφήνοντας με μόνη.

<< Κώστα, εγώ θα φύγω. Θα γυρίσω σπίτι. Καληνύχτα.>> του λέω και πάω να φύγω

<< Νεφέλη; Είσαι καλά;>> με ρωτάει και βλέπω τον Στέφανο να με κοιτάει και αυτός

<< Έγινε κάτι με τον Στέφανο;>> με ρωτάει

<< Δεν έχω όρεξη. Καλύτερα να τα πούμε άλλη φορά.>> του λέω και φεύγω

<< Οκ. Τα λέμε.>> μου απαντάει κάπως νευρικά και τον αγκαλιάζω

<< Θα σου στείλω μετά>> μου λέει και γνέφω

<< Καληνύχτα.>> του λέω και ξεκινάω προς το σπίτι

Σήμερα ήταν μεγάλη βραδιά.