SoNYıL

Çağ Yangını

16: ÇAĞ YANGINI

Özlem gözlerini açtığında gerçek dünyaya mı yoksa başka bir kabusa mı uyandığını idrak edemedi bir süre. Gözleri küçülmüş, altları torbalanmış ve akı kızıla çalmıştı. Başındaki ağrı kulaklarında zonkluyordu. Buraya nasıl geldiği hakkında hiçbir fikri yoktu, eşinin neden doktorun birinin üstüne oturmuş kafasını yere vurup durduğundan da bihaberdi. Tek kelime edebildi.

İlkay...

İlkay tüm o keşmekeşin içinde eşinin sesini duydu. '' Allah bana yokluğunu hissettirmesin '' derdi her zaman. Bu bensiz ölmenden korkuyorum demek, bu beni bırakmanı kaldıramam demek, bu pek çok şey demekti ve İlkay Özlem uyurken bir yandan içinde bu korku ile mücadele vermişti. Adını duyduğuna bu kadar sevindiği hiç olmamıştı. Saçlarından tutup yere çaldığı adamın kafasını yere bıraktı öylece ve yanına gitti. Elinden tutu ve vücudunda dolaşan tüm o acı bile yerini bir rahatlığa bıraktı. Eşini alnından öptü ve '' iyi misin? '' diye sordu, cevabı belliydi aslında değildi ama sordu yine de.

'' Evimize gidelim nolur'' Dedi Özlem, kendini güvende hissetmek istiyordu ve içinde bulunduğu ortam buna hiç mi hiç uygun değildi. Olan bitenin farkına varan Adem ve Aylin' de etrafındaki çılgın insanlara sırt dönmek istemezcesine artarda kaldılar ve Özlem' in yanına gittiler. Yaklaşıp üstlerine saldıracak gibi olanı tekmeleyerek ve kalabalığı yararak arabaya kaçmaya çalışıyorlardı. Aylin giderken '' canını seven kaçsın '' diye bağırdı. Orda bekleyen insanlar için yapabilecekleri başka hiçbir şey yoktu zira.

Arkalarından birkaç kişi kovalamaya başladı, '' durum nereye gidiyorsunuz? daha tedavi olmadınız bekleyin '' diye gülerek kovalıyordu. Aradaki mesafe kapanacak gibi olunca grubu yavaşlatan Özlem' i İlkay sadece bir anda tuttuğu gibi kucakladı ve hızında hiçbir şey değişmeksizin koşmaya devam etti. Adem grupla beraber kaçıyordu ama aslında biraz daha hızlanabilirdi ve arabaya yaklaşınca da böyle yapmaya karar verdi. Aylin önce anlamadı ama daha sonra arabayı görünce o da anladı ve arabanın ön koltuğuna doğru seğirtti. İlkay Özlem' i kucağından indirdi ve hemen atladılar arabaya. Bu arada kovalayan delirmiş haldeki doktorlar yetişmek üzereydi. Herkes binip tüm kapılar kapandığında doktorlar kapıyı camları yumruklamaya başladı. Adem arabayı çalıştırdığı esnada birisi camı kırmayı başararak kolunu içeriye soktu ve Adem' in boğazını sıkmaya başladı. İnsan üstü bir kuvvetle sıkıyordu ve bir an neredeyse bayılacak gibi oldu ama kendini ayık tutmayı başardı ve geri vitese takıp son sürat gaza bastı. Adamın kolu kırık camdan savrulup içeriye büyük bir dilim et parçası sıyırıp attı ve bu Adem' in kucağına düştü. Tiksinerek bacaklarını silkeledi Adem ve yere düşürdü parçayı. Onun oradaki varlığını unutmak istercesine yola devam etti.

Arka koltukta İlkay biraz önce işlemek zorunda kaldığı cinayetlerin ağırlığını aklının bir köşesine ertelemiş, tamamen eşine odaklanmıştı. Özlem ise rüyasında gördüklerinin rüya olmadığına, gerçeğin bildikleri yada varlığını kabul ettiklerinden daha farklı bir versiyonu olduğuna dair bir iç tartışma yaşıyordu. Kısa sürede çok fazla şeye şahit olmuş çok fazla bilgiye erişmişti. Efendi' nin kim olduğu, yaptıklarını neden yaptığı, amacı, yanlarındaki bu kızın onun için ne önem atfettiği gibi detayların tamamına hakim olmuş hepsini '' görmüştü'' Bu gördüklerini ne zaman ve ne kadarını anlatması gerektiği konusu ise bambaşka bir iç hesaplaşma konusu olacaktı.

Arabadaki sessizliği bozan Aylin oldu. '' Bu yaşadıklarımız sadece burada yaşanıyor olabilir mi? '' Adem duymazdan geldi, hiçbir şey üzerine düşünecek ve kafa yoracak hali yoktu. Çılgınlık gittikleri her yeri sarpa sarmıştı ve ne yapacağını bilmez halde sadece arabayı kullanıyordu. Düşüncelerinden sıyrılmak, kendi düşüncelerinin ve geçmişindeki sıkıntıların acısıyla yüzleşmemek adına türlü formüller, kendine has yöntemler geliştirmiş olan Adem bunları şu an akıl edemez durumda olduğu halde yine de düşünememeyi başarıyordu. Nedenler ve nasıllar dipsiz kuyu gibi önündeydi çünkü ve adımını attığı anda düşeceği o kadar belli iken insan çukura adım atmaz, atmamalı. O adımı Aylin attı.