SoNYıL

Geri Sayım

9: GERİ SAYIM

5... İlkay çok heyecanlıydı. Ne Özlem gibi görüntüler görüyordu, ne Adem gibi kıyamet alameti sayılacak rüyalar görmüştü. Ama yine de " şu' u vuku' undan beterdir" diye bir lafta vardı. Kıyamet bir kere dillenmişti. Artık olmadığını görmeden rahatlamayacaktı.

4... Adem salakça bir neşeyle dolmuştu. " vay be, kıyamet kopacak ve ben bunu görücem. Eh az insana nasip olacak bir şey bu. Böbürlensem mi ne? " Az dediği altı buçuk milyar falandı...

3... Aylin gözlerini kapadı. Her ne olacaksa pek görmek istemiyordu. Her ne gürültü kopacaksa duymakta istemiyordu aslında. Bir şekilde keşke Adem yanımda olsaydı diye geçirdi içinden. Başına her ne gelecekse, her ne yaramazlık yapıp kendini paralayacaksa bunu engelleyebilirdi bu şekilde...

2... Özlem' de gözlerini kapadı. O an gözlerini kapamanın eğer bir şey görmesi gerekiyorsa, görecekse bunu engelleyemeyeceğini pekala iyi biliyordu aslında ama yine de gözlerini kapadı. Çok az insan dualar ederek yeni yıla girerdi herhalde. Mesela Fatiha...

1... Efendi gözlerini kapattı. Yüzüne bir türlü ışık vurmuyordu ama gözlerindeki ateş kısıklaşmıştı. Göz kapaklarının altından bile belli oluyordu gözlerindeki yangın. Bireyler hissetmeye çalışıyordu. Sanki olan biteni ölçüp biçiyordu. Ellerindeki yangın harlandı ve efendi konuştu. Artık sesi hiçte kısık çıkmıyordu. Şatonun kendisi bile ürkmüştü bu haykırıştan. " Başladı, sonunda başladıııı"

0... Eski yıl bitti. Herkes derin bir nefes verdi. Adem, Özlem, İlkay ve Aylin. Adem hala sur borusunu bekliyordu. Pencereyi açtı. " acaba pimapen yüzünden mi duyamıyorum? " Hayır. İsrafil boruyu çalmıyordu. Tek duyulan evlerden gelen müzik sesleriydi. Adem yukarı baktı, gökyüzüne. " Alacağın olsun"

O anda atılan 3 havai fişek tam baktığı açıda patladı. Çok büyük havai fişeklerdi. Gökyüzü aydınlandı. Adem afalladı. " Ama bu... " Derken ardından başka havai fişeklerde atıldı tekrar tekrar. Hangi arada nefes aldığını bile hatırlayamadan derin bir nefes verdi. Pencereyi kapattı. Artık resmen şizofreniye girdim diye düşünüyordu.

İlkay ve Özlem birbirlerinin yeni yılını kutladı. Her şey bitmişti. En azından paranoya... derken İlkay sesleri duymaya başladı. Pencerenin camına vuran yağmurun sesini duyuyordu. Özlem' e baktı. " Kan yağmuru" Hemen pencereye koştular. Camda bir kırmızılık yoktu ama yağmur damlalarıda gözükmüyordu. Elini dışarı uzatıp biraz tuttu. Sıcak bir his değdi sanki eline. Korka korka ve yavaşça çekti elini içeri. Kan kırmızısı? Hayır değil. Sıcak bir yağmurdu bu. Pencereyi kapattı. " Stres oldum ya" . Haklıydı.

Aylin o esnada gözlerini açtı bir şey olmuyordu. Gülümsedi. Korkacak bir şey yoktu. Ne hissedeceğini bilmiyordu. Tek bildiği kötü şeyler hissetmesine gerek olmadığıydı.

Hayal kırıklığı. Bir anda o korku, telaş ve hayal kırıklığı. Gerçek olamaz. Gerçekten böyle oluyor olamaz. Yer ayağının altında oynamaya başladı. Gülümsemesi saniyenin binde birinde zehir oldu yüzüne. Büfedeki biblolar düşmeye başladı. Bir uğultudur kopuyordu. Deprem oluyordu, hem de tam ayaklarının altından başlayan bir deprem.

" inanmıyorum"ek istemiyordu.Her ne gürültü kopacaksa duymakta istemiyordu aslında.Bir şekilde keşke Adem yanımda olsaydı diye geçirdi içinden.Başına her ne gelecekse,her ne yaramazlık yapıp kendini paralayacaksa bunu engelleyebilirdi bu şekilde...

2... Özlem'de gözlerini kapadı.O an gözlerini kapamanın eğer birşey görmesi gerekiyorsa,görecekse bunu engelleyemeyeceğini pekala iyi biliyordu aslında ama yinede gözlerini kapadı.Çok az insan dualar ederek yeni yıla girerdi herhalde.Mesela Fatiha...

1...Efendi gözlerini kapattı.Yüzüne bir türlü ışık vurmuyordu ama gözlerindeki ateş kısıklaşmıştı.Göz kapaklarının altından bile belli oluyordu gözlerindeki yangın.Birşeyler hissetmeye çalışıyordu.Sanki olan biteni ölçüp biçiyordu.Ellerindeki yangın harlandı ve efendi konuştu.Artık sesi hiçte kısık çıkmıyordu.Şatonun kendisi bile ürkmüştü bu haykırıştan. "Başladı,sonunda başladıııı"

0... Eski yıl bitti.Herkes derin bir nefes verdi.Adem,Özlem,İlkay ve Aylin.Adem hala sur borusunu bekliyordu.Pencereyi açtı."acaba pimapen yüzünden mi duyamıyorum?" Hayır.İsrafil boruyu çalmıyordu.Tek duyulan evlerden gelen müzik sesleriydi.Adem yukarı baktı,gökyüzüne."Alacağın olsun"

O anda atılan 3 havai fişek tam baktığı açıda patladı.Çok büyük havai fişeklerdi.Gökyüzü aydınlandı.Adem afalladı."Ama bu..."Derken ardından başka havai fişeklerde atıldı tekrar tekrar.Hangi arada nefes aldığını bile hatırlayamadan derin bir nefes verdi.Pencereyi kapattı.Artık resmen şizofreniye girdim diye düşünüyordu.

İlkay ve Özlem birbirlerinin yeni yılını kutladı.Herşey bitmişti.En azından paranoya... derken İlkay sesleri duymaya başladı.Pencerenin camına vuran yağmurun sesini duyuyordu.Özlem'e baktı."Kan yağmuru"Hemen pencereye koştular.Camda bir kırmızılık yoktu ama yağmur damlalarıda gözükmüyordu.Elini dışarı uzatıp biraz tuttu.Sıcak bir his değdi sanki eline.Korka korka ve yavaşça çekti elini içeri.Kan kırmızısı?Hayır değil.Sıcak bir yağmurdu bu.Pencereyi kapattı."Stres oldum ya".Haklıydı.

Aylin o esnada gözlerini açtı birşey olmuyordu.Gülümsedi.Korkacak birşey yoktu.Ne hissedeceğini bilmiyordu.Tek bildiği kötü şeyler hissetmesine gerek olmadığıydı.

Hayalkırıklığı.Bir anda o korku,telaş ve hayal kırıklığı.Gerçek olamaz.Gerçekten böyle oluyor olamaz.Yer ayağının altında oynamaya başladı.Gülümsemesi saniyenin binde birinde zehir oldu yüzüne.Büfedeki biblolar düşmeye başladı.Bir uğultudur kopuyordu.Deprem oluyordu,hemde tam ayaklarının altından başlayan bir deprem.

"inanmıyorum"