Ocean of Feathers

Chapter 95

The short story is dedicated to Mikyla Gandamato. Thank you for helping me during the muting days!

Chapter 95

I decided to spend my rest day at the park and I picked the most isolated spot. Hindi ako gagaya roon sa isang Pinay na pinili pa talagang tumigil doon sa lugar kung saan marami siyang taong makikita.

I could see her uneasiness everytime that there were couples passing by. Ikaw ba naman ang pumili ng lugar na dinadaanan ng mga peste tapos nagbabasa ka?

Pilit ko na lang pinigilan ang sarili ko na tawagin siya at sabihin na lumipat na siya rito sa puwesto ko para hindi siya magmukhang bitter kahit sa malayo pa lang.

Kung matagal na siya sa bansang Japan, hindi na bago sa kanya na mas gusto ng magjo-jowang hapon na maglakad-lakad lang sa park. Mga tipid at kuripot naman kasi ang mga hapon kaya roon na sila sa hindi masyadong magastos.

I could still remember my ex-Japanese boyfriend. Kahit first time naming magdate hindi man lang ako nilibre!

Naiiling na lang ako nang maalala ang date na iyon.

Just like me, she has a book with her, basket of foods, and a cloth laying on the bed of grasses. Iyon nga lang, hindi talaga siya magaling pumili ng puwesto. Sa halip na mabigyan ko ng atensyon ang libro ko, higit ko nang binigyan ng atensyon iyong hitsura ng bitter ng babae sa ilalim ng puno habang paulit-ulit na dumadaan ang magjo-jowang hapon sa harapan niya.

I didn't even realize that I was laughing at her every reaction. I should ask her name and we can be friends.

"She's funny," natigil ako sa pagtawa nang marinig kong may nagsalita sa tagiliran ko.

And I hate the fact that his voice was familiar. I didn't make a huge movement to show him that I am not interested in his presence. Nanatili pa nga akong nakapangalumbaba habang nakatukod ang siko ko sa aking dalawang tuhod. I only made a side glance at him.

Nanatili siyang nakatayo, nakapamulsa ang isang kamay habang ang isa ay may hawak na mahabang transparent na payong, at diretso ang titig sa babaeng pinagtatawanan ko.

"Did you know? Daiki has a crush on her."

Tumaas ang kilay ko. Daiki's his best friend. Kilala si Daiki sa kumpanya bilang dakilang playboy, dahil ilang beses na iyong nakasalubong ng mga kasamahan ko na naglalakad palabas ng isang karaoke bar habang nakaakbay sa dalawang babae.

"I don't think that she'll like him back. You know. . . women in our country hate womanizers. Please tell your friend to back off," mabilis kong sagot.

I should really get to know this woman and warn her. Daiki and Shiki are walking troubles.

"Then, why—" mas lumingon ako sa kanya at pinanlakihan ko siya nang mata.

"Why are you here?" iritado kong itinuro ang ibaba kung saan nakikita kong tipid nang naglalakad iyong si Daiki mula sa malayo pero alam ko kung saan na siya patungo.

"Because it will rain and you don't have an umbrella, Rona," bago pa ako tuluyang mabasa ng unti-unting pumapatak na ulan, tila biglang bumagal ang oras kasabay nang pagbubukas ni Shiki ng kanyang payong.

Shiki with his transparent umbrella, with the saddest smile on his eyes. My ex-boyfriend, who's now engaged with someone else.