Ocean of Feathers

48 - Battleship Mikasa 1900

The short story is dedicated to Kristine Loraine. Thank you for helping me during the muting days!

Chapter 48

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na sa akin ipinagkatiwala ni kapitan ang misyon para kuhanin si Nayumi mula sa kamay ng mga kalaban.

She's a struggled woman just like any of us. Siya ang inaasahan ng kanyang pamilya at tanging pagkapit sa patalim ang nagawa niyang solusyon. She's as trap as anyone of us.

At tulad ng ginawa ni kapatin noon sa amin at sa mga darating pang mga babaeng siyang ituturi naming bagong pamilya, gagawin namin ang lahat para iligtas sila mula sa bingit ng kasamaan.

I pretended as fragile, weakling and hopeless, dahilan kung bakit ako nadala sa unang hakbang na maaaring magdala sa akin sa isla. And when I met Nayumi, the moment I met her eyes, I knew that she's torn to help me or not.

At hindi nga ako nabigo, dahil hindi niya nasikmura ang dapat gagawin sa akin ng hayop na lalaki. She helped me and we ran for our survival.

Kasalukuyan kaming nakasakay sa kabayo habang mariin siyang nakayakap sa akin. She's crying and she keeps apologizing for helping those evils.

"Wala akong kapatawaran... nalunok ng sikmura ko ang bawat babaeng dinadala nila... hindi ko man lang sila tinulungan... w-wala akong kwenta..."

"No, you're not, Nayumi. Dahil simula ngayon mangangako ka sa akin na paglilingkuran ang kapitan. You will help her to save those thousand of women, ikaw lang ang nag-iisang makatutulong sa amin."

She never answered me, pero nanatili siyang umiiyak.

Pinagpatuloy ko ang pagpapatakbo ng kabayo pero alam ko sa sarili ko na hindi rin magtatagal ay mahahabol nila kami. The horse can't carry two persons, mas bibilis ito kung isa lamang sa amin ang nakasakay.

"Nayumi, marunog ka naman sigurong mangabayo, hindi ba?"

"Why?"

"Ikaw muna ang mangabayo, all you need to do is to follow the road. May naghihintay sa atin, I'll watch our back." Inilabas ko ang baril na ninakaw ko mula sa lalaking may hawak sa akin kanina.

Tumango siya sa akin at mabilis kaming nagpalit ng pwesto. Our horse ran as fast as he could pero ramdam kong bumabagal na ito, nang mapansin kong nasa magandang daan na kami na maaari kong pagtaguan agad kong hinila ang renda ng kabayo na nakapagpagulat kay Nayumi.

"Kristine, bakit?"

Ikinasa ko na ang baril.

"Susunod na ako. Mahahabol tayo, masyado tayong mabigat sa iisang kabayo. Your information needs our captain." Humarap ako sa kanya na may ngiti sa mga mukha.

"Run and save lives with her."

"W-what about you?" her voice trembled.

"Susunod ako, pangako."

She was hesitant at first, pero hindi ko na pinahaba pa ang aming usapan. Agad kong tinapik ang kabayo dahilan kung bakit ito tumakbo.

We were no soldiers, but our mission was to die fighting for women's freedom.

Sa lumiliit na pigura ng kabayong tumatakbo, matikas akong tumayo, isinaludo ang aking mga kamay na may ngiti sa aking labi kasabay ng pagtulo ng aking luha.

Our captain will accomplish things, she will save life at kahit saang parte man ako dalhin ng mundo, siguradong ngingiti ako sa iyong bawat tagumpay.

"Long live, my captain... till we meet again."

I turned my back, raised the guns in front of me. Face me, before our captain. We will sail and we will rise.