SEVENTEEN IMAGINES •COMPILATION•

61. Vernon & You

|xudieytism17🍒|
-

'Grabe.. Sobrang hirap pala talagang maging sikat at malayo sa pamilya.. You have to sacrifice almost everything you have to pursue your dreams..'

Isip-isip ko habang patuloy na umiiyak.

I can't help but to sob in tears. It hurts so much as a fan to see how your idols were crying because of missing their family so much.

And worst, those idols who loses a family relative.

I know maingay, but di ko mapigilan.

"All I know is to fangirl. All I could believe is what I watch. Not even knowing that they were so pretentious on-cam. Ang sakit sakit.."

Patuloy ako sa pag-iyak ko..

"Hey! Stop crying! Ang ingay ingay mo. Mula sa banyo naririnig kita!"

I frowned and faced him.

And I guess, that was a wrong move.

"W-wala kang pake! T-tsaka magbihis ka nga! W-wag mong ibalandra yang malaki mong t-tiyan!"

Tumalikod na ako ulit.

Naramdaman kong nag-iinit ang pisngi ko! Geez! He's topless and still wet! Oh my God! My eyes!

"Bakit? Nadidistract ka ba? Tsaka, bulag ka ba? I do not have big tummy!"

Ramdam kong umalis na siya.

Kinapa ko yung dibdib ko at ang lakas ng tibok ng puso ko..

"Grabe ka talaga, Y/N! Pagdating sa abs, ang rupok mo! Maharot kaaa!"

Impit kong tili.

Yung mga luha ko, bigla na lang din nag-atrasan, pati yung sipon ko. Oh geez.

Lumundo yung kama ko. Sign na umupo yung mokong.

"Itigil mo na yang pag-iyak mo.."

Hmm..

"Vernon, tutal you're an artist, is it hard para sayo na malayo rin sa pamilya? Cause I can't see you calling them, or them calling you.."

He became serious.

"Alam mo, Y/N. Hindi porket magkasama tayo sa loob ng iisang dorm, you can ask for personal things from me. Private yun, labas ka dun."

I got offended by that. And I suddenly felt anger building up inside me.

"Tsk. Mga sikat nga naman."

Itinago ko na yung laptop ko. Tumayo na rin siya mula sa kama ko.

Ang kapal naman niya. Nagtatanong lang ako, tapos ganun na agad sinabi. Pwede namang 'yes' or 'no' yung sagot!

Nakakagigil!

I laid on my bed and closed my eyes. Isinalpak ko yung earphones ko at itinodo yung volume.

I faced the wall at kinuha yung human sized teddy bear ko at niyakap.

Ramdam kong kinakalabit-kalabit niya ako, pero dahil galit ako, di ako kumikibo.

Muling lumundo yung kama ko at nawala yung sounds sa left ear ko.

"Sorry na, Y/N.. I just don't feel comfortable talking about family.."

"Wala akong pake.."

Kinuha ko sa kanya yung earphone, pero hinawakan niya lang yung kamay ko.

Nakaramdam ako ng kuryente, kaya bumitaw na ako sa hawak niya.

Kinuha niya ulit yung earphone ko pero di ako nagpatalo. Ganun din siya..

Hanggang sa nasira na.. Naputol..

"Vernon.. Yung earphone ko.. Anong ginawa mo.."

"Ayaw mo kasing bitiwan.. Ayan tuloy.."

"Ako pa may kasalanan! Bwisit ka talaga! Umalis ka nga sa tabi ko!"

Lalo akong nagliyab sa galit.

"Sorry na kasi."

Tinabunan ko ng unan yung tenga ko at pumikit para matulog na.

Pero patuloy pa rin siya sa pangungulit!

"Ano ba Vermmmm---"

W-what the..

"Yung first kiss ko.."

"Ops. My bad."

Hinampas ko siya ng paulit-ulit!

"Nakakainis ka! Nagtitimpi na ako kanina pa! Bwisit ka! Manyak manyak manyak! Aaahhhh!"

Tinakpan niya yung bibig ko.

"Sorry na kasi. Hear me out first. Wala na akong pamilya.. Dahil sakin.."

I stopped at moving and listened..

"I was on my trainee days that day, naiwan sina mom, dad, at bunso kong kapatid sa bahay.. And I got a good news, pwede raw kaming bumisita ng isang gabi sa pamilya namin. That's why I headed home immediately.."

His head bowed down. Wiping out something on it..

"I saw firetrucks from a far.. Galing sa loob ng bahay namin na tinutupok na ng apoy.. I was too late.. Nasama sila sa mga nasunog.. Kung sana kasama nila ako, magigising ko pa sila eh.. I came too late.."

I automatically hugged him, open arms. I felt sorry for him.

"I'm sorry.."

I whispered..

"It's okay.. Kaya simula noon, nangako ako sa harap ng puntod nila na pipilitin kong iahon ang sarili ko sa bawat hirap na dadaan sa buhay ko na mag-isa.. Pagsisikapan kong sumikat gaya ng pangarap sa akin ni mama.."

I caressed his back and I felt my shoulders become wet..

"Hush, Vernon.. Alam nating proud sila sayo ngayon, you achieved your dreams already.."

Humiwalay siya ng yakap. And then I am the one who wiped his tears away. I flashed a smile.

"Hwaiting! Okay na, bati na tayo!"

I stretched his lips to form a smile on it.

"Sayo ko pa lang sinabi, sana you could keep it as our secret."

I took out my pinky finger.

"I promise."

He accepts it. Now I know, why he doesn't want to open up. He do not want to show his  weakness.

And I'm glad that I knew it.

-End

©Keyrot_bongie | Kath Xu