𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 32

Woow wat gaaf!
Na 44 jaar hebben we weer de eerste plek te pakken van het Eurovision! Go Duncan! :) (Stiekem wist ik vrijdag pas wie er precies speelde van Nederland, oops)

En dit boek gaat ook omhoog! 6K alweer, kunnen we in de laatste hoofdstukken nog de 10K halen? Dat is mijn goal voor dit boek!

Lets do it! ❌❌❌

Isis liep samen met Carel door de enorme ontvangst hal van het AMC. Ze was bijna gelijk naar de testen ontslagen uit het ziekenhuis. Daarna mocht Isis haar spullen gaan pakken en naar huis. Alles was perfect, volgens de arts die de testen bij haar deed.

Isis moest wel iets rustiger aan doen vanwege haar zware hersenschudding en gebroken sleutelbeen. Haar arm en schouder moest vier tot zes weken in het gips. "Als jij weer beter bent, gaan wij iets leuks doen." zei Carel toen ze naar buiten liepen. "Dat zou geweldig zijn." vond Isis.

Na al die dagen was ze eindelijk weer samen met Carel. De jongens hadden er voor gezorgd dat Janice per direct verwijdert werdt van het terrein. Janice wilde Carel en Isis uit testen, maar dat werdt niet gewardeerd door Marc Overmars.

"Ik had het gezicht van Janice wel eens willen zien toen ze werdt weg gestuurd." gniffelde Isis en Carel moest erom lachen. Hij sloeg een arm om zijn vriendin heen.

"Gelukkig heb ik je nu weer heelhuids terug." fluisterde hij. "Nou heelhuids.." grinnikte Isis. "Oke, bijna dan." grinnikte Carel met haar mee en drukte zijn lippen kort op die van haar. Tot ze onderbroken werden door gegiechel en Isis keek op.

"Jij bent toch Carel Eiting van Ajax?" vroeg een klein jongetje van 8. "Ja dat klopt." voorzichtig liet Carel Isis los. "Mag ik met je op de foto?" vroeg hij. "Daan, hoe vraag je dat netjes?" een volwassen vrouw kwam aan gelopen. "Mag ik met u op de foto?" vroeg Daan nu netjes na een blik van zijn moeder.

Carel moest lachen. Hij zei: "Natuurlijk, en zeg maar je hoor. Zo oud ben ik nou ook weer niet. Ik ben 21." en toen moesten ze allemaal lachen. "Dus jij hoort al bij de grote mensen." Daan zijn ogen werden groot. "Ja, maar weet je." Carel ging op zijn hurken bij Daan zitten.

"Jij bent ook al groot. Nu ben je groter als mij." Daan keek omhoog naar Carel en zag het verschil. "Yes mama! Ik ben groter." zijn moeder moest lachen. Isis smolt van binnen. Het was zo schattig om te zien hoe Carel met kleine fans om ging.

Isis wilde de foto maken maar Daan's moeder hield haar tegen. "Ach, ik doe het wel mevrouw. Doet u maar rustig aan met uw arm." Carel grijnsde naar Isis en die gaf hem een dodelijke blik. Nadat de foto gemaakt was, moesten Isis en Carel weer verder. Ze namen afscheid van Daan en zijn moeder en liepen naar Carels licht grijze Mercedez.

Het voelde vertrouwd toen Isis de auto instapte. Ze zette de radio aan met haar goeie arm en draaide hem gelijk harder. "Zo, dus jij mag aan mijn radio komen?" Carel probeerde serieus te klinken, wat totaal mislukte. "Ik mag alles." was het eigenwijze antwoord van Isis.

"Het is mijn auto." zei Carel serieus. "Klein kind." lachtte Isis en rolde haar ogen. "Wat zei je?" dreigend kwam Carel boven haar hangen. "N-niks!" "Jaja, alsof ik dat geloof. Deze keer kom je er vanaf, de Wit." waarschuwde Carel haar en Isis grijnsde.

"Wat vind je er van om binnenkort mijn familie weer te ontmoeten?" vroeg Carel terwijl ze reden. Isis dacht er even over na maar zei toen: "Lijkt me een goed plan." Carel glimlachtte naar haar en keek daarna weer op de weg.

"Wel als je je wat beter voelt natuurlijk." zei hij. "Ja, en dan gaan we daarna ook naar mijn familie." zei Isis terwijl de woorden van haar vader door haar hoofd klonken. En neem maar snel die jongen van je mee. Isis moest glimlachen toen ze daaraan dacht.

Carel stopte voor een stoplicht en legde een hand op haar knie." Maar voorlopig blijf je nog even bij mij." fluisterde hij. Isis voelde haar wangen warmer worden maar ze had geen enkele mogelijkheid om weg te kunnen kijken. "Je bent schattig als je verlegen bent." en Carel kuste haar op haar lippen.

De twee schrokken op van getoeter. Het stoplicht was op groen gesprongen. Ze moesten lachen. Carel gaf snel gas en schakelde op. Isis neuriëde mee met de muziem terwijl Carel nu wel op de weg lette.

But she said, where'd you wanna go?
How much you wanna risk?
I'm not looking for somebody
With some superhuman gifts
Some superhero
Some fairytale bliss
Just something I can turn to
Somebody I can kiss

I want something just like this!

Een kwartier later, kwamen ze aan bij het apartement van Isis en Michelle. Carel parkeerde de auto en ze stapten uit. Isis wilde met haar goeie hand de koffer pakken maar Carel hield haar tegen. "Dat wil ik doen voor je." Isis had geen zin om er tegenin te gaan en ze liep met hem mee naar binnen.

Isis was blij om weer terug te zijn. Ze vond het niet erg om naar Carels apartement te gaan maar hij dacht dat het beter was om hier naar toe te gaan. "Ies!" Michelle vloog haar beste vriendin om de hals. Voorzichtig, dat wel. "Ik was zo bezorgd! De hele tijd. En we hebben zoveel om bij te praten." ratelde ze aan een stuk door.

Isis bracht haar hand naar haar voorhoofd. De hoofdpijn kwam weer op zetten. Het lag niet aan Michelle. Stomme hersenschudding. Ze moest er maar mee dealen. "Hier, een paracetemol." Carel reikte haar een tabletje aan. "Dank je wel. Je bent de beste. Ga je me nu iedere keer controleren?" vroeg Isis aan hem.

"Uiteraard." knikte Carel en ze moesten alle drie lachen ondanks Isis' hoofdpijn.