𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 1

10 jaar later

"Isis! Isis!" haar huisgenootje Michelle, schudde haar wakker.

"Je bent bijna te laat voor je eerste dag op de Uni!" zei Michelle gestrest. "Wat in. de vredesnaam.." slaperig opende Isis haar ogen. "Je bent bijna te laat voor college!" riep Michelle. Isis begon het langzaam te beseffen en sprong uit bed. "Fuck fuck fuck." scheldde ze hardop en begon haar kleding bij elkaar te rapen.

Met een snelle blik op haar wekker zag ze dat het tien voor acht was. Over een klein uurtje zouden haar lessen beginnen. Ze schoot in haar kleding. Zelfs voor douchen was geen tijd, dacht Isis."Twintig minuten!" zei Michelle terwijl Isis langs haar schoot in de badkamer. "Jaja, ben al onder weg! Het is niet jouw probleem als ik te laat kom." zei ze, licht geïrriteerd.

Michelle was veel meer georganiseerd dan Isis. Michelle wist precies wanneer haar werk tijden waren en wanneer ze op moest staan. Dat wist Isis donders goed. Haar huisgenootje was twee jaar ouder dan Isis en werkte al fulltime. De twee zaten al sinds de basisschool met elkaar opgescheept. Niet dat Isis het heel erg vond. Michelle was lief en zorgzaam. Een moeder figuur. Vandaar dat de kinderen van de dagopvang altijd zo gek met haar waren. Ze kon zich geen betere vriendin wensen.

Isis trok een sprint naar beneden en smeerde in treinsnelheid de broodjes voor haar lunch. Michelle moest pas om negen uur beginnen met werken dus die kon nog rustig aan doen. Zij moest om kwart over acht al op de Universiteit aanwezig zijn. "Ik ga! Ben half vier uit!" riep Isis door het apartement. "Ik zie je dan wel!" riep Michelle, vanaf boven. Isis moest lachen en snelde zich toen naar de tram.

Isis liep het terrein van de campus op. Het was bizar hoe enorm groot het allemaal was. Veel groter dan haar vorige middelbare school. Die was niets vergeleken met dit gebouw. Ze snelde naar binnen en zag dat er al een heleboel studenten stonden te wachten bij de hoofdingang. Dat was ook het verwacht punt wat in de mail vermeld stond van de campus van Amsterdam. Die had Isis een maand geleden gekregen.

Isis keek op haar telefoon en zag dat het vijf minuten voor tijd was. Dat had ze maar weer goed gedaan. Isis kreeg het ook nooit voor elkaar om precies op tijd op haar werk te zijn en al haar vrienden wisten dat. "Jij ziet er gehaast uit." licht geschrokken keek Isis op. Voor haar stond een meisje met blond haar. Ze glimlachtte vriendelijk naar Isis.

"Ja, ik was bijna te laat." gaf Isis toe en het meisje moest lachen. "Oh dan ken je mij nog niet daarmee." zei het blonde meisje en Isis grinnikte.

"Maar goed. Ik heb jou nog nooit gezien. Ik ben Amber." zei ze en stak haar hand uit. "Ik ben Isis." glimlachtte Isis. "Bijzondere naam." vond Amber. "Dank je wel, het was mijn moeders idee." zei Isis en Amber glimlachtte.

"Wat ga jij hier studeren?" vroeg Amber nieuwschierig. "Journalistiek." zei Isis en voelde de adrenaline weer door haar lichaam schieten. Weer een besef momentje. Hier had ze haar hele leven al naar uit gekeken. Dit was een van de doelen in haar leven die ze graag wilde behalen.

"Ik ook! Misschien hebben we samen college." zei Amber, enthousiast. "Dat zou gezellig zijn." zei Isis, oprecht lachend. Ze had niet gedacht dat ze zo snel contact met iemand zou leggen hier op de Uni. Ze was zelf namelijk nogal een verlegen meisje.

"Dames en heren." alle gezichten draaiden zich een richting uit. Er stond een man voor de groep van veertig studenten. Hij droeg een zwart pak met een blauwe stropdas. Ook had hij een bril op. "Ik ben Arno de Haas. Met name de baas van jullie opleiding Journalistiek. Jullie worden zo verdeelt en gaan dan naar jullie lessen.."

×××

Samen met Amber liep Isis naar buiten. Het zonnetje scheen nog heerlijk voor de maand september. "Mag ik je nummer? Dan kunnen we contact houden." zei Amber.

"Ja natuurlijk." zei Isis meteen en pakte haar telefoon. Na dat ze nummers hadden uitgewisseld, namen ze afscheid en liepen ze beiden een andere richting uit.

Gelukkig was het vrijdag en dus was het meteen weekend voor de leerlingen. De rest van de week hadden ze nog vrij gehad. Die tijd had Isis gebruikt om zich voor te bereiden voor de Universiteit en sprak ze vaak af met Michelle om in de stad iets te gaan drinken of te winkelen. Ook besteedde ze tijd met haar familie, die een eindje verderop woonde, in Amstelveen.

"Ben er weer!" schreeuwde Isis door het apartement. Michelle kwam uit de woonkamer lopen. "Ik hoef niet doof te worden!" zei ze grinnikend maar op waarschuwende toon. "Sorry." grijnsde Isis en legde haar tas weg.

"Hoe was het?" vroeg Michelle terwijl ze naar de keuken liep om koffie te zetten. Michelle wist precies welke koffie Isis het lekkerste vond en zo was het ook andersom. De meiden kenden elkaar door en door.

"Wel oke. Ik denk dat ik wel ga wennen daar." zei Isis eerlijk en Michelle knikte. Met twee kopjes koffie kwam ze terug lopen. De keuken grensde aan de woonkamer en het had een kookeiland.

"Dat komt vast goed." zei Michelle glimlachend. "Ik denk het ook wel ja." Antwoordde Isis met een glimlachje en nam een slok van der koffie.