𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 29

Hi!

Ik heb jullie hulp nodig! Het is niets ergs hoor. Maak je geen zorgen! Maar een beetje hulp kan ik wel gebruiken 🙈

Countdown: 11 hoofdstukken tot de epiloog!

Iets voor 2 kwam Isis aan in Amstelveen. Ze liep naar haar huis en kwam langs een steeg. De steeg.. Isis kreeg er rillingen van en liep snel door richting haar oude huis. Isis belde aan met trillende handen. Gelukkig deed haar zusje open die Isis meteen omhelsde.

"Ik mis je Isis." zei Emily en keek haar grote zus aan. "Ik jou ook." verzuchtte Isis. "Waar zijn pap en mam?" vroeg ze. "In de woonkamer." Isis liep achter Emily aan. Isis voelde zich net een kleine bange puppy. Terwijl dit een plek moest zijn die ze kon vertrouwen. Estelle, Tim en Max zaten in de woonkamer toen ze binnen kwam lopen.

"Hey Ies." Estelle glimlachtte ongemakkelijk. Isis glimlachtte zwak en ging op de bank zitten. Ze liet haar moeder het woord doen. Zij wilde haar excuses maken, niet Isis.

"Isis, ten eerste: het spijt me. Het spijt me zo erg dat ik je geslagen had. Ik weet niet wat ik moet zeggen..." radeloos keek Estelle haar dochter aan. Isis stond op en omhelsde haar moeder. "Het is al goed, Mam." zei ze zachtjes. "Echt waar? Ik.." "Echt waar, Mam." zei Isis en Estelle glimlachtte.

"Het spijt me zus. Ik moest er gewoon even aan wennen." Max gaf haar een knuffel en daarna haar vader. "Dit doen we nooit meer, oke?" zei Max tegen de anderen en Isis kreeg tranen in haar ogen. Max gaf haar een knuffel en daarna Emily.

"Ik wil jullie niet kwijt" zei Isis. "Wij jou ook niet, voor geen goud." zei Emily glimlachend. "Maar hoe is het nu met dat vriendje van je?" knipoogde Tim. Isis slikte en voelde haar ogen prikken.

"Wat? Is er iets mis? Als hij je iets heeft aan gedaan ram ik hem." zei Max meteen. "Nee, hij niet. M-maar Ajax." Isis haar lip begon te trillen. "Ajax?" vroeg Tim verbaast. "Er zijn een aantal dingen gebeurt. Nu mogen we op geen enkele manier contact omdat het voor onrust zorgt in het team." legde Isis uit.

"Wat een fucking onzin!" riep Max uit. Waarschuwend keek Estelle hem aan. "Max, denk om je taalgebruik!" zei ze. "Ja nou, het is toch zo." gromde hij. "Dit gaan we regelen, maak je geen zorgen. En neem die jongen van je maar snel mee hier heen." knipoogde haar vader en Isis schoot in de lach.

-
Die middag had Isis afgesproken om hard te gaan lopen Joël. Er was niet gezegd dat ze niet meer met andere Ajax spelers af mocht spreken. Isis wilde graag naar Carel, maar ze wilde niet dat het zijn baan kostte. Isis wist dat Carel er hard aan gewerkt had om naar de A selectie te komen dus dat risico nam ze liever niet.

Isis trok haar sport outfit aan en maakte zich verder klaar. Ze deed dit soort dingen wel vaker. Ook met de meiden. Naomi moest werken dus die kon helaas niet mee. En de jongens hadden een ochtend training dus dat betekende een vrije middag. Joël wilde uit gaan lopen.

"Mich! Ik ga naar Jo en Naoom toe!" riep Isis vanuit de gang. "Is prima, ik ben straks een middag werken. Bel je als er iets is?" Michelle was de afgelopen tijd wel vaker bezorgd om Isis. Maar dat was logisch na wat er gebeurt was.

"Anders was ik nu naar Ca gegaan, maar ja..." Isis' stem sterfde weg. "Komt goed Ies. Dat stomme wijf van de staff van Ajax moet haar bek gewoon houden. Ik weet zeker dat iedereen het onzin vind." beurde Michelle haar op en gaf haar een knuffel.

"Thanks Mich." glimlachtte Isis zwakjes. "Het komt goed. Ga nu maar." zei Michelle en Isis knikte. Ze trok haar vest aan omdat het aardig. fris was. "Ik ben er over een paar uur weer. Zo niet, app Naomi." zei Isis en Michelle knikte.

Isis plugde buiten haar oortjes in en jogde naar Naomi en Joël. Ze wist dat ze altijd welkom was bij de twee Veltmans. Isis en Joël hadden hun route uitgestippeld door het Vondelpark. Isis had gevraagd aan Joël of hij dat oke vond. Het was er namelijk nogal druk. Maar hij wilde ook nog gewone dingen kunnen doen. Dan maar met fans.

Isis belde aan bij hun huis in de ZuidAs. Naomi deed open. "Hey Ies!" zei ze blij en gaf haar een knuffel. "Wat kom je doen?" vroeg ze en de twee liepen naar binnen. "Ik kom die man even van je lenen. We gaan hardlopen." Naomi schoot in de lach en riep Joël erbij.

"Ik kom al!" Joël kwam aangelopen. "Veel plezier. En oppassen he." Naomi gaf Joël een kus. "Tuurlijk. Ik pas wel op deze kleine." grijnsde Joël. "Hey! Dat jij een meter negentig bent, betekend niet dat ik klein ben. Jij bent gewoon groot." zei Isis. "Het was maar een grapje." zei Joël en ze lachtte alle drie.

"Gaan jullie maar." grinnikte Naomi. "Goh, wil je ons weg hebben ofzo." zei Joël. Ze namen afscheid van Naomi en begonnen met lopen richting het Vondelpark.