KISS FRIEND 》YOONKOOK

BÖLÜM 11: LÜTFEN AĞLAMA

G-note: Bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen. Biraz geçiş bölümü gibi ama olsun diğer bölümü hızlı atarım ♡

LÜTFEN AĞLAMA

"Özlediğin kişi? Evini paylaştığın kişi? Bu öpüşme saçmalıkları! Benimle kimin boşluğunu doldurmaya çalışıyorsun sen?"

Yatakta oturur pozisyona geçip yüzüme baktı. Kararlı ve sinirli bir şekilde yüzüne bakıyordum. Bu yaptığı iğrençti. Eğer gerçekten böyle bir şey yapıyorsa şu anda benim için dünyanın en iğrenç insanıydı. Ben kimsenin yedeği olacak birisi değilim ve kimsenin sırf birisine benzediğim için bana iyi davranmasına da ihtiyacım yok benim.

"Hiç kimsenin."

"Yalan söylüyorsun!"

"Yalan falan söylemiyorum."

"KİM O ZAMAN?"

"Jungkook bağırma."

"KİM O ZAMAN DİYORUM SANA? BENİ ÖZLEMEDİĞİNE EMİNİM. DAHA ÖNCE SENİNLE EVİMİ PAYLAŞMADIĞIMA DA! KİM O? KİMİN YERİNE KOYUYORSUN BENİ?"

"Sana bunu anlatmak istemiyorum."

"Siktir, cidden bunu yapıyorsun değil mi beni birinin yerine koyuyorsun."

"Hayır Jungkook."

"Bu yüzden mi bana iyi davrandın? O her ne siktiğimse ona mı benziyorum? Bu yüzden mi evine taşınmama izin verdin?"

"Hayır."

"Evet-"

"HAYIR!" Bir anda bağırmasıyla geri adımladım. Kendimi o kadar aşşağılanmış ve küçük düşmüş hissediyordum ki... Görüşüm bulanıklaşmaya başladı. Hayır, hayır ağlayamam. Hiçbir şey demeden içine kıyafetlerimi yeni yerleştirdiğim dolabı açtım. "Ne yapıyorsun?"

"Siktir olup gidiyorum. Kimsenin acımasına ihtiyacım yok." Çantama bakınmaya başladım. Nereye koydum ben bunu?

"Jungkook insanların anlatamayacağı şeyler olabilir."

"NEYİ ANLATAMIYORSUN? ESKİ SEVGİLİMİN YERİNE KOYUYORUM SENİ DESENE! SENDEN DERİN BİR AÇIKLAMA İSTEMİYORUM BEN!"

"ÖYLE BİR ŞEY YAPMIYORUM! BEN HİÇBİR SEVGİLİMLE EVİMİ PAYLAŞMADIM!" Söylediklerini umursamadım ve sonunda bulduğum çantamı alıp tekrar dolabın karşısına geçtim. "Jungkook dur."

"İğrençsin."

"Ne?"

"Senden tiksiniyorum." Ben hâlâ yatakta oturduğunu sansamda elimdeki çantayı bir anda tutup çekti ve beni kolundan kendine çevirdi.

"Sana yemin ederim öyle bir şey yapmadım ben."

"Bırak."

"Doğruyu söylüyorum Jungkook." Alkolün etkisi yüzünden kırmızılaşmış gözleriyle sinirden dolup kızarmış gözlerime öyle sakince bakıyordu ki yüzüne doğru bağıramıyordum, kolumu ondan kurtarıp çekip alamıyordum bile.

"Ne o zaman?"

"Bu-" Dilini ağızının içinde yuvarlayıp gözlerini kaçırdı.

"Bu ne?"

"Ben..." Kafa sallayıp devam etmesini belirttim. Gözlerimin içine bakıp derin bir nefes aldı. "Ben kız kardeşimi kaybettim. Özlediğim tek kişi o." Bir anda soğuk suya daldım. Vücudumda kastığım bütün kaslarım gevşedi. Omuzlarım düştü ve bakışlarım yumuşadı. Bu gerçekten ama gerçekten hiç beklemediğim bir cevaptı. Kendimi dakikalar içinde beni birinin yerine koyduğuna öylesine inandırmıştım ki en azından buna yakın bir cevap vermesini bekliyordum. Kız kardeşini kaybettiğini söylediğinde o kadar utandım ki yerin dibine girmek istedim. Kolumu tuttuğu eli yavaşça kayıp kolumu bıraktı. Dönüp yatağa sırtını yaslayacak şekilde yere oturdu. Ayakta durmam bile şuan bana utanç veriyordu.